arch/ive/ief (2000 - 2005)
|
[Anti-terreur] Nachtmerrie van 21 dagen voor Catelijne en Omar by christophe callewaert Tuesday, Aug. 03, 2004 at 1:53 PM |
| christophe@indymedia.be |
BRUSSEL -- Op 8 juni werden Catelijne Devriendt en haar man samen met 13 anderen opgepakt. Volgens krantenberichten behoorden zij tot een zelfmoordcel die een aanslag voorbereidde ergens in Europa. Voor Catelijne en Omar werd het een nachtmerrie die drie weken zou duren. Pas op 30 juni werd Omar terug vrijgelaten. Een nieuwsfeit dat, in fel contrast met de spectaculaire arrestatie, in geen enkele krant vermeld werd.
|
Catelijne was die nacht alleen thuis. Haar man was samen met een vriend naar Rotterdam. Om 5 uur 's morgens hoorde ze kabaal op de gang van het huis waar het echtpaar een zolderappartement betrekt. Een moment later stonden zwaargewapende gemaskerde mannen in de woonkamer. Overmand door angst kroop Catelijne door de velux het dak op. “Een bende verkrachters, was het eerste dat door mijn hoofd flitste. Even later bedacht ik dat de mannen misschien van de brandweer waren. Zonder lenzen kon ik dat niet goed zien. Dus klom ik maar weer naar binnen.” De mannen grepen Catelijne vast en gooiden haar op de grond. Ze kreeg handboeien om en werd geblinddoekt. Pas op dat moment werd haar duidelijk gemaakt dat de mannen van de federale politie waren. Ze vroeg een huiszoekingsbevel, maar kreeg er geen te zien. De agenten gaven Catelijne even tijd om kleren aan te trekken. Een riem was echter uit den boze. “Blijkbaar waren ze bang dat ik zelfmoord zou plegen. Maar hoe zou ik dat gekund hebben met al die agenten om me heen?” Catelijne piekerde zich in die eerste momenten suf over een mogelijke reden voor de inval. “We hebben ooit eens een wagen geleend. Ging het om een gestolen wagen? Of is dit gewoon een vergissing? Of ben ik in een oefening beland?” Catelijne hoorde de inspecteurs telefonisch overleg plegen en begon langzaam te snappen dat het niet over een gestolen auto ging. De agenten speurden ijverig naar Arabische teksten. Zelfs kattenbelletjes moesten er aan geloven. Een stukje papier met daarop in het Arabisch de woorden 'het eten staat klaar, liefs' werd met grote omzichtigheid apart gelegd. Een foto-album met vakantiekiekjes wekte eveneens de interesse van de speurders. “Voor welk gebouw staat uw man hier,” vraagt een inspecteur wijzend naar een vakantiefoto van een weekendje Parijs. Op dat zelfde moment, ergens tussen Breda en Antwerpen. Omar reed met zijn vriend naar huis. Plots werd hun wagen door 5 andere wagens klemgereden. Er doken gemaskerde mannen op die hun geweren met laserlicht op Omar en zijn vriend richtten. De mannen maakten hen duidelijk dat ze hun wagen moeten verlaten. Voor ze wisten wat er gebeurde, lagen de twee vrienden geboeid, gemaskerd en met een koptelefoon op de achterbank van een wagen. Omar begint te twijfelen aan zijn vriend. Catelijne: “Omar vroeg zich plots af of die vriend drugs had meegesmokkeld uit Nederland.” Later zal hij vernemen dat zijn vriend zich precies dezelfde vraag stelde over hem. Na een rit van een uur werd Omar naakt in een piepkleine cel opgesloten. Even later mocht hij zijn t-shirt en broek terug aantrekken. Pas na lang wachten werd hij bij een inspecteur van de federale politie gebracht. Van hem vernam Omar dat ook zijn vrouw werd opgepakt. Omar weigerde mee te werken zolang hij zijn vrouw niet te zien kreeg. De inspecteur gaf toe. Omar en Catelijne konden elkaar één minuut lang in de ogen kijken. Catelijne: “Praten mochten we niet, alleen even bemoedigend zwaaien naar elkaar.” Omar en Catelijne krijgen tijdens de ondervraging de vreemdste vragen voorgeschoteld. Catelijne: “Zo vroegen ze me hoeveel aliassen mijn man heeft. De inspecteur citeerde uit een transcriptie van een telefoongesprek tussen mijn vader en mij waarin mijn vader vroeg of we een al een naam hadden voor onze nieuwe poes. Ik had geantwoord dat Omar al minstens 20 verschillende namen had bedacht.” 'Godverdomme' Het regime in de gevangenis was bijzonder strikt. De bewakers behandelden Omar alsof zijn schuld al vast stond. Een eenvoudige vraag beantwoordden ze steevast met een grommende 'godverdomme'. Om het halfuur werd zijn cel gecheckt. Zelfs 's nachts werd het licht dan even aangeknipt. Ieder avond onderwierpen vijf agenten zijn cel aan een grondig onderzoek. Voor het slapen gaan, moest Omar ook altijd zijn broek en t-shirt afgeven. Twee keer vergaten de bewakers 's morgens zijn kleren terug te geven. In totaal verbleef Omar 21 dagen in de cel. Eind juni moest hij opnieuw voor de raadkamer verschijnen. In de gevangenis werd hij opnieuw geboeid en geblinddoekt. “Procedures,” siste een agent op zijn vraag of dat wel allemaal nodig is. De rechter besliste Omar vrij te laten. Na drie weken onderzoek hebben de speurders niks gevonden. De vrijlating is voorwaardelijk. De onzekerheid is nog niet voorbij.
Zie ook:
|