arch/ive/ief (2000 - 2005)

Bahar wijst naar het raam waarlangs de politie binnenstormde (foto Vanessa)

Bahar Baz: “'s Morgens rond een uur of zes stormde een groep paracommando's langs het raam ons huis binnen. Ze waren gemaskerd en tot de tanden gewapend met grote machinegeweren. Twee van mijn broers sliepen vlak onder het raam waarlangs ze binnen kwamen. Zij werden brutaal wakker gemaakt, uit hun bed gelicht, gehandboeid en met een blinddoek voor de ogen in de hoek van de living gezet. Daarna zijn ze naar de eerste verdieping getrokken waar mijn ouders sliepen. Mijn moeder was wakker geschrokken door het geluid van brekend glas en was het balkon opgerend om te zien wat er gebeurd was. Ze snauwden haar toe dat ze niet mocht bewegen. Ze is toch naar beneden gerend waar de paracommando's haar hebben tegengehouden. Op de eerste verdieping is ook de kamer van mijn kleine broertje van veertien die blijkbaar heel diep sliep en niets gehoord had. Ze hebben hem met geweren en een felle zaklamp op hem gericht wakker geschud. Mijn moeder was in paniek, wist totaal niet wat er aan de hand was.”

Hebben de agenten niet gezegd dat ze van de politie waren?

“Ze hebben niks gezegd. Die eerste ogenblikken dacht iedereen dat het om een overval ging. Mijn 18-jarige broer Samir die ook op de eerste verdieping slaapt, werd op dezelfde manier uit zijn bed gelicht. Ook hij werd geblinddoekt en gehandboeit naar de living gebracht. Op dat moment deden de 'inspecteurs' hun intrede. Ik slaap helemaal boven op zolder en heb van dat alles niks gemerkt. Ik werd gewekt door mijn GSM omdat ik die dag vroeg naar school moest om examens af te leggen. Toen ik stilletjes naar beneden kwam, zag ik plots in de kamer van mijn broer mannen en vrouwen met witte handschoenen die de hele kamer overhoop haalden. Ik vroeg hen wie ze waren. Verbaasd vroegen zij mij waar ik vandaan kwam. Beeld je dat eens in? Ik sta 's morgens vroeg op en tref een groep mensen aan in mijn huis die mij vragen waar ik vandaan kom. Ik heb mij toen een beetje kwaad gemaakt. Het is toen pas dat ze voor het eerst gezegd hebben dat ze van de federale politie waren en dat ze een huiszoekingsbevel hadden.”

Heb je het aanhoudingsbevel te zien gekregen?

“Ja, maar ik heb er maar een vluchtige blik op geworpen. Ik was zo in de war dat ik niet precies meer weet wat er in stond. Ik herinner mij wel dat het woord terrorisme er verschillende keren in voor kwam. Dat choqueerde mij enorm. Er stond ook een naam op: Merwan. Uitleg wilden ze niet geven. Nadat ze alles doorzocht hadden, hebben ze vriendelijk aan mijn broer gevraagd of hij even wou meekomen naar het politiebureau om een verklaring af te leggen. Ze hebben beloofd dat het niet lang zou duren. 's Middags kwamen twee agenten langs om ook mijn zus Wafa mee te nemen. We zijn rond een uur of zes dan ook naar het politiebureau getrokken omdat we nog altijd geen nieuws hadden van Samir of Wafa.”

Begrijp je waarom de politie juist bij jullie binnenviel?

“Nee absoluut niet. Wij zijn een normale familie die geen enkele band heeft met islamistische milieus. De kinderen zijn geboren in België. Mijn broers en zusters gaan gewoon naar school. Samir zit nog in het zesde middelbaar. Die Marokkaanse terreurorganisatie (GCIM, cc) waar alle opgepakte personen lid van zouden zijn, ken ik zelfs niet. Mijn familie kwam ook nooit eerder in aanraking met het gerecht.”

Maakte de ondervraging van Samir meer duidelijk?

“Toen Samir uiteindelijk werd vrijgelaten was hij zeer gespannen. De hele dag heeft hij in een cachot gezeten. Ze hebben hem gefouilleerd en enkel even uit de cel gelaten om foto's en vingerafdrukken te nemen. Hij heeft tegengeprutteld dat zijn plaats niet in een cel was, maar wel in de wachtzaal want hij moest toch maar enkele vragen beantwoorden. In de namiddag hebben ze hem dan ondervraagd. Hij kreeg een hele reeks foto's te zien waarbij hij moest zeggen of hij één van de personen kende. Vervolgens was er een hele discussie over een telefoonnummer.”

Een verdacht nummer?

“We weten er nog altijd niet het fijne van.”

Volgens de federale procureur Daniel Bernard zouden er telefonische contacten geweest zijn tussen verdachten in Italië en België. Heeft Samir naar Italië gebeld?

“Hij belt zelfs niet naar zijn vrienden. Ze hebben hem ook gevraagd of hij recent naar het buitenland heeft gereisd. Hij heeft geantwoord dat hij al wel eens op vakantie geweest was naar Frankrijk.”

Belt Wafa naar Italië?

“Niet dat ik weet. Maar zich baseren op een telefoonnummer om een hele familie te traumatiseren, is toch wel heel erg overdreven. Er zijn best wel humanere methoden te bedenken. Ze hadden het ons ook gewoon kunnen vragen.”

Kennen jullie die Merwan waarvan sprake is in het huiszoekingsbevel?

“Een Merwan – zoals het op het bevel stond geschreven – kennen wij niet. Volgens het huiszoekingsbevel gingen ze er blijkbaar vanuit dat die 'Merwan' bij ons woonde. Maar het is wel zo dat mijn zus Wafa bevriend is met een jongen die Marwan heet. Hij woont in Oostende. Toen we hem opbelden, is hij meteen naar Brussel gekomen.”

Heeft één van de agenten geverifieerd of die 'Merwan' bij jullie aanwezig was op het moment van de huiszoeking?

“Nee, ze hebben daar geen enkele vraag over gesteld.”

Jouw familie is Palestijns. Zijn ze actief in de beweging tegen de bezetting van Palestina?

“Nee, zowel mijn ouders als Samir en Wafa zijn niet politiek actief. We praten thuis zelf geen Arabisch. Onze ouders wilden dat wij Frans spreken. Ik daarentegen ben wel bezig met politiek. Mijn sportclub Fire Gym heeft in februari deelgenomen aan een vredesloop in de straten van Bagdad. Ik was één van de leden die meegereisd is naar Irak.”

Hebben de agenten vragen gesteld over die reis?

“Nee, maar tussen mijn spullen stootten ze wel op een brochure van NASIO, een studentenorganisatie die zou aanleunen bij de Baath-partij. Deze organisatie heeft ons vorig jaar ontvangen. De brochure bevat informatie over Irak met onder andere een overzicht van de verschillende politieke strekking in het land en een levensportret van Saddam Hoessein. De organisatie heeft ons dat als een cadeau gegeven, je kent dat wel. Ik moet zeggen dat ik het niet eens gelezen heb, maar toen de agenten de brochure vonden, werden ze helemaal opgewonden. Alsof ze een heel belangrijk bewijsstuk hadden aangetroffen.”

Wat hebben ze nog meer in beslag genomen?

“Alle GSM's, identiteitskaarten, papieren, diskettes. Maar het ergste is dat ze ook mijn computer hebben meegenomen. Het eindwerk van mijn jongere broer die op hotelschool zit, staat op de harde schijf en volgende week donderdag moet hij dat gaan verdedigen op school.”