arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vandaag heeft onze regering een informatietekst in alle kranten geplaatst om het generatiepact te verduidelijken.

De spil waarrond de gedachtengang van het generatiepact draait, is het behoud of de versterking van koopkracht. Die bewaarde koopkracht moet in de eerste plaats ten goede komen van de werkgevers en van de schatkist. Niet van de mensen, want typisch voor wie "vervroegd" uitstapt is dat hij best wil inleveren voor meer welzijn.

De link tussen verdienen en consumeren wordt als vanzelfsprekend voorondersteld. "Shop until you drop" wordt zo een burgerplicht.

Een vergroting van de arbeidsmarkt (meer jongeren aan het werk, meer ouderen aan het werk) door de regering, in combinatie met een verkleining van het aantal arbeidsplaatsen, door de werkgevers, stimuleert loonverlies. Dit loonverlies (= verminderde koopkracht?) denken de werkgevers te compenseren met nieuwe afzetmarkten in de groeilanden.

Uit de tekst blijkt duidelijk wat de regering niet wil:
1) Het repartitiesysteem fundamenteel uitbreiden met een kapitalisatiesysteem
2) Beschermende maatregelen nemen tegen delokalisatie
3) De belastingen verhogen
4) De uitkeringen aanpassen aande noden van de tijd
5) Vervroegde verkiezingen

De regering beweert dat ze gekozen heeft voor het minste kwaad. Waarom hebben de burgers geen inspraak gehad in die beslissing? Waarom is de vraag niet gesteld: "Als u mag kiezen tussen langer werken of verlaagde koopkracht, wat verkiest u dan?" Net als bij de Europese Grondwet kiest de regering voor ons. Waarom? Omdat het beleid van deze regering een beleid is van, voor en door een minderheid.

Een bijzonder zinnetje is:
"In deze landen (China,...) is arbeid goedkoop maar is er minder sociale bescherming." Bijzonder daarbij is "maar". Moest dat niet "en" zijn? Of moeten we begrijpen dat de regering lage(re) lonen waardeert, maar het toch wat spijtig vindt dat er minder sociale bescherming is in "deze landen"? Tenslotte zit de Sp.a niet voor niets in de regering.

Het belangrijkste en onbetwiste feit uit het generatiepact blijft een aanzienlijk lastenverlaging voor de werkgevers. En die zijn daar blij om.

Wie de motivatie achter het generatiepact wil vatten, zet best veel vraagtekens bij het begrip "solidariteit tussen de generaties" Ik begrijp het generatiepact als het panikeren van middenklas-dertigers. Zij zijn bang omdat hun pensioen lager zou kunnen uitvallen en omdat de economie zou kunnen vertragen.

De hele samenleving met consumptiedwang opzadelen en iedereen concurrent maken van iedereen, zodat niemand nog een ander vertrouwt, is geen opportune manier om hen gerust te stellen.