Vande Lanotte haalt uit naar het ABVV; stuur je mening naar de S-P-A-voorzitter en naar de

Johan Vande Lanotte heeft blijkbaar een manier gevonden om als regerend politicus toch op beide oren te kunnen slapen, terwijl op straat tienduizenden betogers kenbaar maken een àndere politieke overtuiging te hebben. In plaats van zijn eigen politieke keuze's en stellingname's, o.a. omtrent het Generatiepact, via argumenten te staven, schakelt hij over op een hogere versnelling: zijn politieke ideeën behoren vanaf nu niét meer tot het domein van de politiek, maar zijn gewoon 'nodig'. Andere politieke ideeën worden tegelijkertijd eveneens ge-apolitiseerd, en verworpen als 'irrealistisch'.

Op die manier kan een socialistische partij een allesbehalve socialistische beslissing uit haar magische hoed toveren, zonder ook maar enigszins te moeten aantonen waar de link met een socialistisch gedachtengoed kan gevonden worden. Meer zelfs, het laat toe de politieke tegenstanders zonder verdere discussie van de baan te vegen: hun ideeën zijn niet langer politieke alternatieven, maar 'moreel onverantwoord'.

Helaas zorgt het de-politiseren van een politiek beleid en het moraliseren van je politieke tegenstander nog niet voor een de-moraliseren van die tegenstander. En helaas zorgt dat er ook nog niet voor dat je eigen politieke visie plots 'noodzaak' wordt. Politiek is en blijft politiek, en belasten op arbeid of belasten op kapitaal blijft een brandend aktueel politiek alternatief.

Natuurlijk gaan de volgende generaties enorm veel moeten betalen als je met een verouderende bevolking je staatsinkomsten vooral via arbeid laat verlopen. Dus ALS je die premisse aanvaardt, is het generatiepact geen onlogische conclusie, integendeel.

Het probleem is echter dat heel wat mensen ('gewone' mensen én 'intellectuelen', politici én economen) vertrekken van een andere premisse: niet alleen SICAV's, maar alle capitalisatievormen moeten belast worden. En de conclusies die volgen uit déze premisse, zijn natuurlijk even 'noodzakelijk' als diegene die volgen uit de liberale premisse. Maar een hypothese is en blijft een hypothese, en dus per definitie helemaal niet noodzakelijk, realistisch, rationeel, moreel verantwoord, of wat dan ook ... . Conclusies kunnen noodzakelijk zijn, hypothese's/premissen zijn dat niét.

Wie dan kijkt naar wat het socialistische gedachtengoed van bij zijn ontstaan inhoudt, kan moeilijk hardmaken dat premisse 1 (inkomsten via arbeid) daar dichter bij aansluit dan premisse 2 (inkomsten via kapitaal).

Politieke tegenstanders proberen met een schuldgevoel te beladen, in de hoop dat ze op die manier zwakker in de strijd staan, is een truuk die ten tijde van het catholicisme soms bijzonder goed werkte, maar die, helaas voor Vande Lanotte, de SP.A (en, zijn we geneigd eraan toe te voegen, De Morgen) momenteel niet zo efficiënt meer is. Ondertussen hebben we wel degelijk een sociaal zekerheidssysteem, en zijn mensen dus over het algemeen veel beter ingelicht over wat 'nodig' is, en wat daarentegen slechts 'hypothetisch' is, om zomaar de eerste beste predikant op de hoek van de straat te gaan geloven, weze het dan dat die de naam 'voorzitter van de SP.A' draagt ... .

Gelooft Vande Lanotte zélf in de noodzaak van hypothese's, en is hij zijn basislessen logica vergeten (samen met de geschiedenis van het socialisme)? In dat geval kunnen we hem en de SP.A alleen maar aanraden even enige bijscholing te nemen, en zich de essentie van de logica en van de politieke economie eigen te maken. Je moet daar géén professor voor zijn. Tegenwoordig bestaan handige 'vulgariserende' boekjes die perfect uit de doeken doen waar het om gaat.

Een voorbeeld: 'Brève histoire de la pensée économique d'Aristote à nos jours', van Jacques Valier, uitgegeven bij Champs Flammarion (uitgeverij die je er moeilijk kan van verdenken extreem-links en/of 'onverantwoord' te zijn).

Een recensie van dit werk stond deze week in Le Vif/L'Express, pg. 18. Auteur: Jean Sloover. Hierbij een eigen (snelle) vertaling:

'Het zwakke punt van de naties'.

De meest exacte van de menswetenschappen! Economen omschrijven graag op die manier hun discipline: alle of bijna alle, en vooral pas afgestudeerde economen, zijn overtuigd van de wetenschappelijkheid van hun kennis. Het idee lijkt terecht: economische redeneringen baseren zich op deducties, en leiden uit stellingen, die als premissen worden aangenomen, andere stellingen af. Deze laatste zijn, via het toepassen van de regels van de logica, de noodzakelijke gevolgen van de premissen. De conclusies volgen dus op rigoureuze manier uit de hypothesen.

Maar om dergelijke syllogisme's te kunnen construeren op vlak van het complexe gebied van de menselijke gedragingen, kan men alleen maar uitgaan van sterk vereenvoudigde / simplistische premissen of hypothesen. Men veronderstelt bv. een feilloze rationaliteit bij het kiezen uit bestaande mogelijkheden, men werkt met de hypothese dat eenieder enkel en alleen uit is op het eigenbelang, enz. Men is hier dus ver verwijderd van het basisidee dat klassiek in de politieke economie wordt aangenomen, namelijk dat de som van individuele gedragingen geen rekening houdt met sociale fenomenen.
Wanneer een onderneming de lonen van zijn werknemers naar beneden trekt, dan doet dit de winsten van die onderneming stijgen. Maar als alle ondernemingen deze maatregel treffen, dan zakt de globale vraag, en dat geeft alleen maar nadelen voor iedereen ... .

Het idee dat economie te maken heeft met elementaire natuurwetten, is een idee dat momenteel het economische denken in zijn greep heeft, en kenmerkt vooral wat men de 'neoklassieke' stroming noemt. Deze stroming, vaak ook 'marginalisme' genoemd, werd aan het eind van de 19e eeuw opgericht door economen zoals de Brit Stanley Jevons, de Oostenrijker Carl Menger en de Fransman Léon Walras. Na de crisis van 1929 had deze stroming nog bijzonder weinig aanhang. Enerzijds was ze gediskwalifieerd door de grote depressie. Anderzijds moest ze het onderspit delven t.o.v. de vernieuwende stellingen van John Maynard Keynes. Het zijn Keynes' stellingen die aan de basis lagen van de staatsinterventies die het economische leven gedurende de 'dertig glorieuze jaren' gekenmerkt hebben.

Maar eens de groei begon te vertragen, en er opnieuw massale werkloosheid ontstond, tegen het midden van de jaren '70, begonnen de neoklassieke stellingen aan een tweede leven. Vandaag domineren ze opnieuw het politiek-economische denken. Onder impuls van gerenommeerde leiders hebben drie verschillende 'clans' ('chapelles') op een zeer aktieve manier bijdragen tot deze verrijzenis: het ultraliberalisme van Friedrich Hayek, het monetarisme van Milton Friedman, en de economische theorie 'van het aanbod' van Arthur Laffer.

Maar deze machtige filiaties zijn natuurlijk niet de enige hedendaagse economische denkers: ook onder de keynesianen en marxisten zijn er vernieuwende economen. En dan hebben we het nog niet over de reeks theoretici die minder orthodoxe denkwijzen ontwikkelen. Momenteel blijft de rol van deze alternatieve visies echter beperkt tot het domein van de kritische theorie; in de praktijk hebben, in de geïndustrialiseerde wereld, slechts weinigen onder hen een reële impact op de politieke beslissingsorganen en hun technokraten, die nog steeds de neoklassieke opvattingen beschouwen als een soort algemene wijsheid die niet ter discussie staat / mag staan.

Jacques Valier heeft dus gelijk wanneer hij schrijft: "Voor wie vandaag beweert economische modellen te construeren die gezuiverd zijn van elk soort ideologische vooronderstellingen, zijn we geneigd even de woorden van Keynes in herinnering te brengen, die zei dat precies die economen die geloven dat ze vrij zijn van elke doctrinale invloed, vaak diegene zijn die het meest slaaf zijn van een impliciete doctrine."

Maar het gaat dan wel om 'slaven' die zo invloedrijk zijn dat hun zwak 'wetenschappelijke' aanbevelingen blijkbaar alleen nog maar kunnen in vraag gesteld worden, helaas, door het hele land lam te leggen ... .

Officieuze vertaling van 'La faiblesse des nations', Jean Sloover, Le Vif/L'Express n°2834, pg.18.

Jacques Valier, 'Brève histoire de la pensée économique d'Aristote à nos jours', Champs Flammarion.

ONEERLIJKE ONZIN

De Sp.a-leiding heeft het nodig geacht een “informatie”-campagne te starten waarmee ze tracht burgers tot hun standpunt over te halen. Bij elke totalitaire cultuur hoort propaganda, en daarin is de Sp.a niet anders.

Zo is in de brochure het woord “generatiepact” steeds zo gedrukt : “ …het Generatiepact…”, uiteraard zonder bijbedoelingen.

Het is dan ook nuttig en zelfs belangrijk de gepubliceerde tekst aandachtig te lezen en te “wegen” op zijn deugdelijkheid.

“Sp.a beseft dat dit pact vele vragen oproept. In deze brochure willen we de meeste van deze vragen beantwoorden”
1. Het pact roept niet zozeer vragen op, maar wel woede. Een regering wordt verondersteld zorg te dragen voor de burgers van het land, niet te collaboreren met wie het slecht met hen voorheeft, namelijk met diegenen die maar één doel voor ogen hebben met de politieke integratie van de EU: sociale afbraak en loonmatiging. Het verzet tegen dit pact is niet te scheiden van het verzet tegen een Europese grondwet.
2. Het woord “meeste” getuigt van de eindeloze arrogantie van de Sp.a. De brochure vermeldt tien vragen, toont tien vraagtekens. Hoe weet de Sp.a-leiding dat dit aantal “ de meeste” waren? Hebben ze alle “vragen” geteld?
3. Aangezien het om vragen gaat, moeten er antwoorden komen. De brochure licht toe, aan wie het nog niet of verkeerd begrepen heeft. Men zou dit vrij vertaald kunnen lezen als: "De stakers weten niet waarover ze staken", onderverstaan dat wie dit zegt uiteraard een perfecte kijk op werkelijkheid heeft, in tegenstelling tot de "perceptie" van het plebs. Van minachting en ijdelheid gesproken.

“Het zou dus beter zijn mochten er 12 bakkers dat brood kunnen bakken”
1. Opdat er 12 in de plaats van 10 bakkers brood zouden bakken, moeten er arbeidsplaatsen zijn voor 12 bakkers. Die arbeidsplaatsen ontstaan niet door de wens op arbeid van die bakkers.
2. Indien men met “het brood” de beschikbare pensioengelden bedoelt, zou men kunnen overwegen brood niet alleen bij de bakker te kopen, maar zelf brood te bakken. Het bestaande repartitiesysteem combineren met een kapitalisatiesysteem, op een manier waarbij de burgers volledige zeggenschap houden over de door hen gespaarde gelden. Dus niet met pensioensparen.

“Want laat ons niet vergeten dat het Generatiepact er voor zorgt dat de sociale zekerheid genoeg geld krijgt en dat de uitkeringen regelmatig aangepast kunnen worden aan de stijging van de welvaart”
1. Waarom moeten de uitkeringen eigenlijk op peil blijven? Men zou ook van het principe kunnen uitgaan, “de tering naar de nering zetten”. Het antwoord volgt verder in de tekst: “… zodat de koopkracht van de gezinnen gevrijwaard blijft.”. Wie denkt dat het hier om menslievende bezorgdheid van de Sp.a gaat, vergeet dat Johan Vande Lanotte Minister van Begroting is geweest. Koopkracht betekent consumeren, consumeren betekent inkomsten voor de bedrijven, maar even goed voor de schatkist. De zogezegde maatregel van armoedebestrijding is in feite een platte begrotingstruuk.
2. Door de beperking van de pensioenuitkeringen (door langer te werken) zullen anderzijds werkloosheid en ziekteverzekering meer kosten krijgen. Wat betreft werkloosheid wil men dit opvangen door een strengere controle. Wat gaat men doen met ziekte en invaliditeit? Mensen verbieden om ziek te worden?

“ Is er een alternatief? Zeker. Maar ze zijn allemaal slecht.”
1. Is er volgens de Sp.a nu een alternatief of is er geen? Zeggen dat alle andere mogelijkheden niet alleen minder opportuun, maar zelfs moreel en politiek verwerpelijk zijn, is hetzelfde als zeggen dat er geen alternatief is. Een politiek die beweert zonder alternatief te zijn, is een totalitaire politiek.
2. De bewering komt eigenlijk neer op: niet-Paarse “oplossingen” zijn verwerpelijk. Waarom? Omdat ze niet Paars zijn.

“Op die manier zorgen we er voor dat de volgende generatie niet opgezadeld wordt met problemen die wij nu nog kunnen oplossen”
1. Alle politieke beslissingen zouden aan bovenstaand criterium moeten voldoen, het is de essentie van politiek zelf. Het zou dus interessant zijn om na te gaan of alle regeringsbeslissingen daaraan conform zijn. Wapenleveringen aan Tibet bijvoorbeeld, of lucht kopen en verkopen ipv luchtvervuiling te bestrijden, of beslissen meerderheid tegen minderheid nemen ipv een echt debat te voeren, of mensen verplichten te gaan stemmen, of referenda tegenhouden, of de tegenstellingen tussen de gewesten op de spits drijven, waardoor we opgezadeld zitten met een belachelijke staatsstructuur. De geciteerde zin is niets meer dan “een open deur intrappen”.
2. Is het inderdaad ook zo dat het generatiepact zal bereiken wat het beweert? De regeringsverklaring zegt wel wat ze wil vermijden (inbreuk van de SZ door concurrentie en vergrijzing), maar ze zegt niet wat haar einddoel is. Kan men eigenlijk wel een test verzinnen die deze stelling zou kunnen staven of weerleggen? Neen, de onderverstane bewering van de regering hoort in de prullenmand thuis, wegens principieel niet weerlegbaar.

“Tot slot wordt in het Generatiepact de vermindering voor patronale bijdragen….verhoogd.”
1. Deze zin zegt het juist: de patronale bijdragen, die nu reeds al sterk verminderd zijn, worden nog verder verlaagd. Deze uitgave wordt gecompenseerd door de werknemers langer te doen werken én door hen meer te laten consumeren. Na de opkomstplicht bij verkiezingen volgt waarschijnlijk binnenkort de doe-alles-op-plicht voor het dagelijks leven. Op dit cynisme kan Monty Python echt jaloers zijn: steel van de armen om aan de rijken te geven.
2. Hoe zeer vorige opmerking juist is, blijkt uit het taalgebruik van de Sp.a en dat van het VBO: burgers moeten aan het werk “gezet” worden, maar bedrijven worden “gestimuleerd” (Sp.a), of moeten “verleid” worden (VBO, bij monde van Rudy Thomaes tijdens “Frontlijn”) om mensen in dienst te nemen. Repressie voor de werknemers, hoffelijkheid en gedienstigheid voor de werkgevers.
3. Verder in de tekst staat: “Voor het eerst is er nu een financiële sanctie voor werkgevers die niet voldoen aan hun opleidingsverplichtingen” Wie gaat dat opvolgen? En hoe? Is die maatregel voldoende? En moesten werkgevers niet “verleid” en “gestimuleerd” worden?

“Voor het Generatiepact is gekozen voor geleidelijkheid.”
1. Of een boom geleidelijk zijn bladeren verliest of in één keer, het resultaat is hetzelfde: een kale boom. De vraag is: waar wil onze regering met ons naartoe? Eén antwoord: waar onze industriëlen met ons naartoe willen. Naar sociale afbraak en loonmatiging. Wetten en lonen op maat van de “groeilanden”. Dat is de realiteit achter deze “solidariteit tussen de generaties”.
2. Deze uitdrukking wil ook de indruk geven dat het allemaal zo erg niet is. Als het niet erg is, wat brengt het dan op voor het patronaat?

“Mensen bij herstructurering aan en nieuwe job helpen”
1. Dit is een mooi eufemisme voor: mensen dwingen om langer te werken.

“Deelname aan de tewerkstellingcel is vrijwillig. Maar wie…, verliest dat recht, als hij niet in de tewerkstellingscel stapt.”
1. Overvaller tegen kassierster: “Het staat u vrij om mij de inhoud van de kassa te geven, maar als u dat niet doet, knal ik u af” De Sp.a heeft wel een bijzondere opvatting van de vrije keuze. Sp.a-voorzitter tegen Sp.a-parlementslid: “Het staat u vrij om voor of tegen het generatiepact te stemmen, maar als u tegen stemt, zet ik u uit de partij.”
2. Ook: “Wie op brugpensioen is, blijft beschikbaar op de arbeidsmarkt”: idem

“Moet iedereen nu tot zijn 65ste werken?”
1. Neen, tot zijn 67ste, zoals recent voorgesteld bij Royal Dutch.

“…, ouderenbanen creëren kansen voor jongeren. De cijfers bewijzen dit.”
1. Kansen zijn geen zekerheden. De redenering gaat ervan uit dat langere tewerkstelling noodzakelijk aanleiding geeft tot verhoogde consumptie, die dan weer werk schept. Burgers hoeven echter niet te consumeren. De overheid heeft niet het recht hierin sturend op te treden.
2. Geen econoom of socioloog kan een test te verzinnen om deze stelling te toetsen. Dit is principieel en praktisch onmogelijk, omdat men een land niet voor twintig jaar kan afzonderen van de rest van de wereld. In de loop van de geschiedenis werden al de meest onzinnige stellingen kracht bij gezet met het argument van het “wetenschappelijk bewijs”. De aanwezigheid van dit taalgebruik is een indicator voor totalitaire cultuur, omdat het gebruik van de omschrijving “bewijs” in de zin van onweerlegbare informatie kenmerkend is voor een totalitaire argumentatie.
(Zie bv: “The open society and its enemies”, Karl R. Popper, bv over Plato: “This autoritarian intellectualism, this belief in in the possession of an infallible instrument of discovery, or infallible method,…, is often called “rationalism”, but is diametrically opposed tot what we call by this name. (Deel 1, blz 227)
3. “Gelijkaardige argumenten hebben we gehoord toen vrouwen gingen werken” . Best is niet te onkritisch omspringen met dit namaak-feminisme. Welke vooruitgang is er wanneer mensen alles uitbesteden dat ze vroeger zelf konden doen, en gaan werken om dit alles te kunnen betalen, en als vrouwen meer en meer even ongezond leven als mannen, en, samen , overbelast, want twee doen het werk van drie, werken om aan gecreëerde en kunstmatige behoeften te voldoen? Waar zijn de begrippen “onthaasting”, “levenskwaliteit”, “werktijdverkorting” en “liever welzijn dan welvaart” gebleven?
4. De onderliggende stroming is: vergroot de arbeidsvraag, verlaag de lonen. Verdien met twee wat je vroeger alleen kon verdienen.

Besluit
1. Het generatiepact zegt wat het wil vermijden, niet wat het wil bereiken.
2. Het generatiepact toont niet aan dat er een verband is tussen de voorgestelde (opgedrongen) maatregelen en het vermeende resultaat.
3. Het generatiepact maakt gebruik van manipulerende redeneervormen: pseudo-wetenschappelijke onzin, logisch valse besluiten, lay-out effecten, betuttelend taalgebruik.
4. Het generatiepact maakt geen onderscheid tussen welzijn en welvaart, evenmin als tussen arbeid (werken) en arbeidsmarkt (gaan werken). Het lijdt aan ultraliberale bewustzijnsvernauwing, waarbij menselijke relaties en rijkdom worden herleid tot kopen en verkopen.
5. De werking van het generatiepact is gebaseerd op de veronderstelling van de consumptiedwang; consumptiedwang is eerst dwang, dan pas consumptie. Het waardeert welvaart boven welzijn. Bovendien is dit een economische val waar de USA in verstrikt zijn: verhoogde consumptie betekent verhoogde schuldgraad, verlaagde consumptie betekent recessie. We moeten consumeren om aan het werk te blijven. Wie ons daaruit kan verlossen is tien Nobel-prijzen waard.
6. Het generatiepact wil zich op ontoelaatbare wijze moeien met beslissingen die zuiver tot de privé-sfeer behoren. Manipuleerbaarheid van de burger staat daarbij voorop.
7. Het generatiepact stelt zich voor als “de enige weg”, “zonder alternatief”. Andere mogelijkheden “zijn geen optie” of zelfs moreel verwerpelijk. Bovendien wordt meerderheid tegen minderheid gestemd, de parlementaire debatten zijn er voor de show en bezigheidstherapie voor zich-vervelende-parlementairen. Voor deze toestand van de democratie bestaat een naam: Totalitaire Democratie
( Wikipedia (Eng): "Totalitarian democracy" is a term coined by Israeli historian J. L. Talmon to refer to a system of government in which lawfully elected representatives maintain the integrity of a nation state whose citizens, while granted the right to vote, have little or no participation in the decision-making process of the government.Wikipedia (Ned): Totalitarisme is een systeem waarbij de staat bijna volledige controle heeft op het dagelijks leven van mensen, zowel in politiek, cultureel, filosofisch, godsdienstig als in sociaal of economisch opzicht. De heersende ideologie in een totalitaire dictatuur wordt gepropageerd als de enig mogelijke weg naar een betere toekomst; zie: “The Origins of Totalitarian Democracy van J.L. Talmon: “The idea of a sole exclusive truth, which is the basis of the rigid and fixed conception of Republican virtue, excludes the possibility of political parties representing honest differences of opinion” (blz 115)“The leader identifies himself with the absolute doctrine and the refusal of others to submit comes to be regarded not as a normal difference of opinion, but as a crime.” (blz 40)
8. De verborgen agenda achter de beleidsverklaring van 11 oktober in het algemeen en achter het generatiepact in het bijzonder, zijn afbraak van onze sociale wetgeving en loonmatiging, op maat van de groeilanden.

Er zijn weinig vragen of ongerustheid. Er is woede.

arch/ive/ief (2000 - 2005)