London's Burning

Als de rook om je hoofd is verdwenen. (Boudewijn De Groot)
You wait until the smoke clears (You Learn, Alanis Morissette)

London ‘s Burning.

“This (the bombings) will not inflict our way of life.” Of iets dergelijks hebben we de afgelopen dagen sinds de aanslagen in Londen meermalen gehoord. Business as usual dus. Reacties, hoe begrijpelijk ook in eerste instantie, overladen met arrogantie. De arrogantie waarmee wij, het westen, denken oorlog te kunnen voeren, huizen, dorpen, steden, landen te bombarderen zonder de weerslag daarvan te voelen, zonder een bom of de gevolgen daarvan: dood, vernieling en terreur, terug te verwachten.
“London’s Burning, with boredom now” zongen the Clash bijna dertig jaar terug. Nu nog.

De aanslagen zijn geen aanval op onze ‘way of life’. Het is terreur in de eigenste zin van het woord, een roep om aandacht. Agendasetting. “U bent ons, en uw ‘War on Terror’ toch niet vergeten?” Een oproep tot polarisering. (Niet zozeer in het westen, maar vooral in de moslimwereld.) Een provocatie. Geen willekeurige aanval met als doel zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Juist, slachtoffers spelen geen rol. Maar hadden ze er een tien -of honderdvoud van willen maken, dan hadden de ontploffingen een week eerder op het Live 8 festival plaatsgevonden.
Er zit geen willekeur in terreur. Ze is er niet op gericht zomaar gelijk wie om te brengen maar, inspelend op onze individualiteit, specifiek u en uw geliefde(n). Zij is zorgvuldig gepland, berekend. Mocht willekeur aanwezig zijn, zoals in verkeersongelukken of de aanwezigheid van kankers, we zouden er mee kunnen leven. En is het dit wat we willen? Willen we echt met terreur kunnen leven? Is terreur aanvaardbaar?

Dat Londen wil dat het leven gewoon terug doorgaat heeft te maken met haar wenspolitiek; dat mensen gewend zouden raken aan de idee dat ze sterven omwille van de beslissingen van haar beleidsmensen, en dat die mensen zich daar vooral geen vragen mogen bij stellen. Dat, mocht het zich bij regelmaat herhalen, u zichzelf vrijwillig zou opgeven te mogen sterven voor dat beleid, en uw geliefde(n) zou aanraden hetzelfde te doen..

Wanneer enkele dagen voordien 200 000 manifestanten betoogden voor ‘a change of plan’ spelen de aanslagen goed getimed in de kaart van het huidige beleid.
‘Play ball’ vragen de aanslagen. En wat doet Engeland? They play. “We will not change our way of life.”, en daarmee de kritiek van andersglobalisten aan de kant schuivend.

En natuurlijk is de kans groot dat er nieuwe aanslagen komen.
Wie overigens denkt nu reeds het einde gezien te hebben van terreur, heeft nog niet diep genoeg in de donkere geest der mensheid afgedaald. Wie denkt het summum van een gecoördineerde terreuraanslag op Europese bodem te hebben meegemaakt, compleet met zelfdodingstactiek, beseft nog geen fractie van wat ‘de andere zijde van de globalisering’ voor ons in petto heeft. En daar hoeven geen duizend(en) mensen voor te sterven. Alleen al de gelijktijdigheid, laten we zeggen in Londen, Parijs, Brussel en Berlijn, is voldoende.

Fight War, not Wars.
Wie morgen een minuut stilte in acht houdt voor de slachtoffers in Engeland, doet die dat elke dag voor de slachtoffers van de waanzin van oorlog? Heeft die dat ooit al gedaan?
Wees dus niet eenzijdig, ja hypocriet in de veroordeling van terreur, maar waarachtig. Wat deze week in Londen gebeurde, gebeurt élke dag -ook vandaag- in Bagdad. De oorzaak: de bezetting. Beweren (zoals ons aller ‘middenoosten-kenner’ Rudi Vranckx onlangs nog in Terzake) dat een onverwijlde terugtrekking van buitenlandse legers uit Irak zou resulteren in burgeroorlog of -erger nog !- chaos is van dezelfde arrogantie als de eerder aangehaalde.

Kan men ondertussen, twee jaar na datum, nog afzijdig of onbewogen blijven terwijl de tronies van Bush of Blair standvastig dezelfde retoriek uitspuien; haat zaaien in naam van vrijheid en democratie, en in diezelfde naam, zoals Engelands Minister van Buitenlandse Zaken (Jack Straw) laatst in Srebrenica, treuren om de onschuldigheid der slachtoffers en het verlies daaraan?

Het omdraaien van oorzaak en gevolg, het criminaliseren van de oorspronkelijkheid (van verzet) en dan maar maatregelen nemen om de gevolgen ervan te verzachten, symptoombestrijding: het beleidskenmerk van in democratische kleren gehuld fascisme.

De gehele gedachtengang die er te volgen is is symptomatisch voor het denken binnen de zelfbenoemde ‘democratisch’ gezinden. Of dat nu partijen, regeringen of naties zijn.

Daarvoor moeten we alleen al onze -in globale termen bekeken ‘provincialistische’- politici horen en zien. Wat dacht je van de ‘putsch’ bij de VLD?

Democratie in een notedop.
De feiten. Om een eind te maken aan een dalende trend in de populariteitspeilingen en de hommeles binnen de partij verkreeg nieuwbakken partijvoorzitter Bart Somers van het bestuur buitengewone volmachten. Nu, autoriteit staat niet direct op Somers’ gezicht te lezen en daar maakte Patricia De Waele, 1e Schepen in Evergem en voordien ook nog kandidaat-concurrent voor het voorzitterschap misbruik van door het democratische gehalte van dergelijke volmachten, en meer bepaald het gebrek daaraan, te bekritiseren. Ze bekocht die kritiek met vier maanden schorsing. Jawel, poedels bijten ook..

In een volgende fase, want uiteraard blijft het niet bij deze ene, repressie werkt immers niet, in een volgende fase dus van ‘democratisch’ denken en handelen moet een zwaardere kat (altijd eerst de zwakke) gegeseld worden: partijfilosoof, prof en hardliner Boudewijn Bouckaert. Deze gaf ook te kennen niet erg hoog op te zitten met het nieuwe partijbeleid. Wat alles in zich had van een nietsontziende machtsstrijd binnen de partij liep uit op een sisser. Voorlopig. Eerst moest Jean-Marie Dedecker, bij de voorzittersverkiezing Somers’ grootste concurrent en ideologisch aansluitend bij B. Bouckaert, nog zijn uiterste best doen om, vooraleer het partijbestuur in vergadering bijeen zou komen, zo voorzichtig mogelijk uit de hoek te komen. En dan is er het verdict. Boeckaert neemt, naar eigen zeggen, zelf ontslag uit het partijbestuur. Strijd gestreden !? Wacht tot de volgende peiling. Of beter nog, tot de volgende verkiezingen. Dan zal blijken dat er altijd wel iemand te vinden is die hàrder en beter kan..

Een macht kan zich enkel blijven manifesteren met méér macht. Een systeem gebaseerd op macht verlangd, wanneer die macht blijkbaar niet afdoende werkt -om welke redenen dan ook- naar méér macht.
Het doorbreken van deze ‘wetmatigheid’ is essentieel voor een succesvolle ‘andere’ wereld, voor de strijd tegen terrorisme (van waar ook afkomstig) en potentieel fascisme.

arch/ive/ief (2000 - 2005)