Wie stigmatiseert wie ?

Voor alle duidelijkheid : wij hebben niks tegen politie. Wij kunnen ons geen samenleving voorstellen zonder politie. De manifeste politieaanwezigheid op het plein : daar hebben wij vragen bij. Meer vragen hebben wij nog bij wat ze daar staan te doen.

Auto's controleren in kader van Alexandra acties : de gerechtvaardigde bestrijding van autozwendel enz. Dat is de kwestie niet. Wat wel de kwestie is, is dat daarbij steevast mensen van DVZ aanwezig zijn, ondertussen in burger en zonder het herkenbare armbandje. Maar ze werken wel mee. Het resultaat van de zaak : mensen worden geboeid, geboeid als bandieten, hun 'misdaad ? geen papieren - vanavond mensen van Afrikaanse en naar we vermoeden, Roemeense afkomst - weggeleid. Het traject ? Luchtbal. Dat is zeker. Verder naar Steenokkerzeel, Merksplas, Vottem of Brugge. Die keuze is afhankelijk van de beschikbare plaatsen. Vrouwen ? Weinig. Daar is geen plaats voor in de gesloten instellingen. Bovendien durven die al es kinderen hebben en dan wordt het lastig met de publieke opinie. Afrikanen dan maar. De meeste van de landen waarvan deze afkomstig zijn, hebben een corrupt regime - het was toch onze buitenlandminister die zich daar zo kwaad over maakte, nog niet zo lang geleden, niet - en leveren in ruil voor wat euro's ontwikkelingsgeld, meestal op Europees niveau bedisseld - laissez passez's af. De afrikanen die gerepatrieerd worden belanden in hun land van herkomst steevast in de gevangenis. 2 maanden mag dat, volgens internationale conventies. Daarna zijn deze mensen hier meestal al wel vergeten. Probleem opgelost.
Ook met Roemenen, veelal Roma-zigeuners,, kan nog vlotjes gerepatrieerd worden : Roemenië wil immers zo graag lid worden van de Europese club. Pffft.

Ondertussen basketten de kinderen op de andere helft van het basketbalpleintje, waar geen combi's en van de weg gehaalde auto's staan geparkeerd, verder. Niet zo rustig. Ze hebben het ook allemaal gezien. Ze zijn vroegrijp, deze kinderen. Dagelijkse kost is het nog niet. Meegemaakt in hun directe omgeving - mensen zijn plots weg - hebben ze 't meestal wel. 'Dit zijn geen loze woorden. Wij kennen die kinderen. t Zijn kinderen van 't Noord. En wij zijn mensen van 't Noord, een wijk met een stevig sociaal weefsel, wat elke off-screen socioloog of antropoloog ook moge beweren. Wij maken het ondertussen bijna dagelijks mee. Mensen zijn plots weg. Mensen, en we benadrukken mensen, van allerlei kleurtjes en afkomst kennen elkaar hier in de wijk. Men, wij, weten hier behoorlijk goed wie wie is. Wij weten wat hier gebeurt. En het is degoutant. En dat gaat niet over het samenleven : dat lukt met vallen en opstaan, met goed en kwaad, soms met elkaar, soms naast elkaar, soms met veel plezier, soms met onwaarschijnlijke ergernissen en kolere. Den én" zus, den andere zo. Maar het lukt en leeft wel. En dat is niet omdat mensen die hier in't Noord leven zoveel meer bereidheid hebben om samen te leven. Neen, we doen 't gewoon. In een wijk die niet meer crimineel is als een andere. Raadpleeg in deze onverdachte bron Serge Muyters.

Degoutant dus. Degoutant is de stigmatisering van de wijk. Degoutant is dat mensen plots weg zijn. Degoutant is dat er geen tentoonstelling over vluchtelingen mag zijn in Permeke. Degoutant is dat de Tom Meeuwsen van deze wereld op buurtvergaderingen waar een select publiekje van de wijk zit, feeërieke plaatjes tovert van een De Coninckplein vol boeken-en bloemenwinkeltjes. Degoutant is dat mensen - vluchtelingen zonder papieren een hele tijd niet meer op straat durven komen nadat het gerucht van weer een controle actie die heeft plaats gevonden, zich verspreid heeft. Degoutant is dat een schepen een feestje mag geven dat geluidsoverlast veroorzaakt waarbij de politie aan te pas komt en dat Afrikanen elk feestje op het De Coninckplein verboden wordt. Degoutant is het grote merendeel van de winkels in de Offerandestraat perfect in orde is met alle vergunningen, BTW en wat dan ook en dat 'de middenstandsvereniging' van 'de buurt ' blijft mekkeren over gebrek aan kwaliteitsvolle middenstand. Degoutant is dat de zaken in de Handelsstraat tot 5 keer toe gecontroleerd worden en dit nergens anders in de stad gebeurt. Degoutant is dat op 't hele De Coninckplein welgeteld 1 terras mag staan terwijl overal elders in de stad op elke stoep, tot op parkeerplaatsen toe, terrassen mogen gezet worden. Degoutant dus. En we zijn al lang niet meer alleen met dat gevoel.

Ondertussen, nog steeds op het De Coninckplein, blijft de depanagedienst aan en af rijden. Aan en af. Laat ons duidelijk wezen, dat is meer dan 1 keer, dat is meer dan 2 keer. De depanagedienst. Vlaanderen lag mede aan de wieg van het surrealisme, herinneren wij ons plots.

Daar staat ze dan, Permeke. De bibliotheek. Voor wie en voor wat eigenlijk. Voor de buurt ? Voor de kinderen van de buurt ? Ja, daar werkt ze voor. Kinderen komen er graag. Buurtmensen komen er. Ga kijken overdag. Vraag het aan het bibliotheekpersoneel. Ze zullen be-aman wat hier staat. Dus die bibliotheek werkt, nu reeds, ondanks al het stadsontwikkelinggelul er om heen. Meer, de mensen van de bib. zijn bereid, dat is hun goesting, dat is wat zij zien in de bib., om bib. te zijn in de wijk, met de mensen van de wijk, met het leven in al zijn kleuren en geuren én de sociale problematiek van de wijk, die er ook is, erbij. Laat ze gvd, met ons, met wijk, met de Afrikanen van 't plein en met de hele Babelse wijk die 't Noord is, doen. En laat dat plein, om het met de letterlijke woorden van de burgemeester te zeggen, eens gerust. Vinden wij ook. Daar houden wij U aan Mn de burgemeester.

En de politie ? Is ze welkom ? Ja, de wijkagenten, heel zeker. Met zijn allen. Elke dag. Elke week. Elk weekend. Op drukke zomeravonden. Tijdens de zomer van Antwerpen. En als er een schermutseling is, als dingen dreigen uit de hand te lopen. Bel voor versterking. Het is dan nodig. Het kan rekenen op de steun van mensen. Maar anders, graag te voet. Met de fiets. Whatever. Maar niet met 37 loeiende sirenes en die ergerlijke helikopter. Dat zijn mensen beu. En ondanks alle mogelijke zegeberichten over de efficiëntie van dat ding : mensen geloven dat niet meer.
Een ander probleem dat jullie oversten creëren is dat van de rolverwarring. De rol van instrument in een opsporing- en uitwijzingsbeleid. De praktijk ondertussen van elke Alexandra-actie en aanverwanten. Mensen weten ook dat ondertussen. Mensen zijn ook dat beu. Mensen willen niet nog es een hele zomer de 'flikkenfrituur' - sorry hoor, de volksmond - voor Permeke hebben staan. Trouwens, welk beeld wordt daarmee gecreëerd. En weerom, voor wie en voor wat ?

Terug naar de dag van vandaag : De Coninckplein, omstreeks 20.00 u. Alexandra met DVZ. Weinig autocontrole dus. Veel opsporingswerk van mensen zonder papieren. Een 5-tal mensen hebben we zien afvoeren. Met handboeien. Dat is geen detail. Het is tekenend. Het past perfect in het denken en de beeldvorming. Mensen zonder papieren zijn criminelen. Die doe je de handboeien om. Antwerpen anno 2005. We hebben de verkiezingen van 2006 nog niet eens achter de rug. We zijn het beu.

arch/ive/ief (2000 - 2005)