arch/ive/ief (2000 - 2005)

Attac wil armoede tot de geschiedenis herleiden. Maar dat wij met anderen dezelfde doelstellingen nastreven betekent niet dat wij tot hetzelfde team horen. Wij geloven niet dat armoede met neoliberaal beleid kan bestreden worden. Wij geloven niet dat armoede kan bestreden worden zonder de ongelijkheid aan te pakken. En wij geloven zeker niet dat armoede kan bestreden worden door sociale politiek te ontmantelen.

Het neoliberale beleid - de ‘Washington Consensus’ - dat twintig jaar geleden is opgezet, heeft duidelijk gefaald. De groei is nu lager dan voordien, economische en sociale ontwikkeling staan niet meer op de agenda, handelsbeleid belemmert arme landen in hun ontwikkelingspotentieel en het privatiseringsbeleid creëert meer armoede. De ongelijkheid groeit. De neoliberale pil om armoede te verminderen werkt niet. Niettemin lijkt meer van dezelfde pil het medicijn te zijn dat door de leiders van de rijke wereld wordt voorgeschreven.

Alle globale instellingen worden geconfronteerd met een ernstige legitimiteitscrisis. De Verenigde Naties bevorderen nu hun ‘Millenium Doelstellingen’, maar de Noordelijke en Zuidelijke overheden kunnen de financiële middelen niet vinden om armoede te bestrijden. De ‘Millenium Doelstellingen’ worden in 2015 niet gehaald. Extreme armoede is armoede die doodt. Het is dergelijke armoede die de ‘Millenium Doelstellingen’ met de helft willen verminderen, wat betekent dat miljoenen mensen mogen sterven.

Het beleid van armoedevermindering van de Wereldbank wil slechts een menselijk gezicht geven aan de globalisering. Maar dat gezicht begint sardonische trekken te vertonen. Het beleid van de Wereldbank ontmantelt immers sociale bescherming, privatiseert de sociale diensten en brengt deze buiten het bereik van arme mensen. Zij stellen dat de arme landen behoefte hebben aan goed bestuur maar zij maken democratie onmogelijk en kijken enkel naar een zogenaamd culturele dimensie van institutionele ontwikkeling.

Het WTO-beleid verplicht arme landen hun grenzen te openen voor de goederen en diensten van de rijke landen. Wat direct leidt tot desïndustrialisering en werkloosheid. Tezelfdertijd zijn de arme landen, omwille van hun externe schuld, verplicht om voor de uitvoer te produceren en in te voeren wat zij zelf verbruiken. Deze volkomen absurde en vicieuze cirkel is niet duurzaam en moet dringend worden doorbroken.

De zeer beperkte besluiten van de ministers van financiën van de G7 om de multilaterale schuld van 18 arme landen te annuleren is, eens te meer, verbonden aan een verplichting tot privatiseringen. Het kan op die wijze dus meer winst opleveren voor bedrijven van rijke landen dan de waarde van de geannuleerde schuld.

Een ander beleid is mogelijk en zal door de volkeren van de arme en de rijke landen samen moeten worden bepaald. Nochtans zijn sommige eisen globaal. De externe schuld van alle verarmde landen moet totaal worden geannuleerd. Landen hebben meer beleidsautonomie nodig zodat zij zelf hun economische en sociale ontwikkelingsprogramma’s kunnen bepalen. Er moet voor de landen uit het Zuiden ruimte zijn om het ontwikkelingsbeleid na te streven die de rijke landen hadden. Een beleid met betrekking tot werkgelegenheid en sociale bescherming moet worden geïntroduceerd. Het kapitaalverkeer zal moeten worden gecontroleerd. Globale belastingen zijn nodig voor een globale herverdeling van inkomens.

De globale armoede-agenda is zeer misleidend. Het lijkt erop dat de bevordering van neoliberale hervormingen als eerste doel wordt uitgezet en dat de tragische armoede van miljarden mensen opportunistisch voor dit doel door de leiders van de rijke wereld wordt gebruikt. Wij denken dat de armoede moet worden uitgeroeid. Dit betekent dat een andere ontwikkeling noodzakelijk is, dat de ongelijkheid wordt aangepakt en dat alle mensenrechten worden geëerbiedigd. Attac verbindt zich ertoe om, samen met de andersglobalistenbeweging, voor deze doelstellingen te vechten. Omdat een andere wereld mogelijk is. Een wereld van vrede, solidariteit en rechtvaardigheid.