arch/ive/ief (2000 - 2005)

Een grillig soeverein volk,


De voorvechters van het neen behoren er merendeels tot extremistische partijen.. “ De campagne voor het referendum in Frankrijk stond bol van de demagogie”, en: “..er zijn altijd honderd kleine redenen om tegen te stemmen, en maar één grote om ja te zeggen.” Ja om de ja dus, en neen om de neen. Als demagogie kan de column tellen. Rekenkunde gaat er niet in.

Het feit dat de parlementaire representatie nooit correct kan zijn omdat de kiessystemen dat verhinderen, wordt van tafel geveegd. Nochtans leert een eenvoudige berekening hoe dat werkt. Als er in (bijvoorbeeld) Frankrijk verkiezingen zijn, spreekt men van een hoge opkomst wanneer amper 50% van de stemgerechtigde kiezers is komen opdagen. Om een meerderheid van de stemmen te halen volstaat dus 26% van ‘het volk’. Wanneer -zoals in het geval van het referendum- de regeringspartijen vòòr zijn is er niet veel meer nodig, zeker niet bij een nòg hogere opkomst (er was nu sprake van 70%), om de ja-stemmen te overklassen.
In het denkbeeld van de schrijfster doen niet-stemmers allicht afstand van àl hun rechten. Zoals deel uit te maken van het soevereine volk.

“Wie denkt dat de rechtstreekse democratie het summum is democratie is”, denkt dus beter na moeten we leren? Het nadeel echter van een referendum -voor het beleid- is dat het juist die tekortkoming (van de parlementaire of representatieve democratie) open en bloot legt.
Een ander nadeel -voor de samenleving- is dat het blijkbaar altijd zo polariserend moet werken. Ja of neen. Voor of tegen. Geen mogelijkheid geeft tot nuancering. Voorstanders van elke basisdemocratie zouden dus bij referenda moeten ijveren voor een genuanceerde vraagstelling. Misschien niet meerdere vragen, maar zeker met meerdere oplossingen.

Dat Mia Doornaert oog noch oor heeft voor nuanceringen blijkt uit haar vervolg: “...in hoeverre men 25 landen met elk een zeer verschillende geschiedenis, geaardheid en traditie, nog in één keurslijf kan krijgen dat iedereen past”? Dat de grondwet, vooraleer een keurslijf en liberale beleidsnota te zijn, eens een poging was om die culturele verschillen te bundelen door op zoek te gaan naar (menselijke) overeenkomsten, gelijkenissen !

Maar neen dus. Europa is slecht uitgelegd aan hun onderdanen en “de kuren van een grillige menigte, die iets heel anders is dan het soevereine volk” deden de rest. Het soevereine volk, dat zijn keurige heren en dames? Die keurige principes neerschrijven, in kranten en wetten. Die inhoudelijk onbegrijpbaar zijn voor een grillige menigte, want “lang en ingewikkeld”. Die ‘één grote Ja’, onbegrijpbaar?

De Unie lijkt nu dus in een crisis te gaan. Maar het is een crisis die er geen is. Zij die het hardst roepen dat de crisis er is hebben -uiteraard, hoe handig- al een oplossing achter de hand. “Laat eerst alle andere landen zich nog maar uitspreken.” Of: “ We zien later wel (of we Frankrijk niet kunnen overhalen).” De politieke show kan weer beginnen...

In Frankrijk kan de president zijn premier nog afschieten. Vanuit België (gezien) zijn het weer die extremisten ! Maar inhoud wordt (hier) niet ter discussie gesteld.
Lang leve het Dictaat.
Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus.

Democratie is leuk zolang het kiesvolk ons, verlichte geesten, gelijk heeft. Dat was inderdaad de teneur van de perscommentaren.
Mathias Danneels van het Nieuwsblad begon nee-stemmers zelfs gewoon uit te schelden voor rotte vis.

"Nederland gidsland? Of een in zichzelf gekeerde provincie die er niet in slaagt de Europese droom van Achterhoekse stammentwisten te onderscheiden... De mondige burger lijkt bij voorkeur een drager van oogkleppen te zijn die het in de broek doet bij de gedachte dat er andere tijden zitten aan te komen, ook sociaal-economisch."

Wie nee stemde is dom en kent er niets van.

"Terwijl het 24 op 24 nieuws, nieuwtjes en non-nieuws regent, lijkt de gemiddelde Franse mondige burger verstoken te blijven van de meest essentiële feiten, cijfers en onweerlegbare waarheden die hem bij zijn gemotiveerde en bewuste keuze zouden moeten kunnen helpen gidsen."

En wie de afgelopen jaren kritiek gaf op het Europese project is een leugenaar.

"De door de vakbonden aangezwengelde leugenachtige campagne, overal in Europa tegen de Bolkestein-richtlijn, hebben ook veel onheil aangericht en een eerlijk debat over het Europa van morgen quasi onmogelijk gemaakt."

Bron: Het Nieuwsblad 31 mei.