arch/ive/ief (2000 - 2005)

Bonden blokkeren Bosch in Tienen

Het terrein van ruitenwisserfabrikant Robert Bosch in Tienen is volledig afgezet. De bonden laten niemand binnen. De staking brak gisterenmiddag uit nadat nieuwe gesprekken tussen bonden en werkgever niks hadden opgeleverd. Voor de poort zitten militanten van de christelijke en socialistische vakbond. Aan het begin van de oprijlaan bivakkeert de liberale vakbond in een klein tentenkamp. De hoofddelegees zijn in Brussel voor een verzoeningsvergadering op het paritair comité van de metaalsector. Voor de achterblijvers is het bang afwachten.

Bij Bosch staan er nu 264 banen op de tocht, maar de werknemers vrezen dat dit nog maar een begin is. “Een deel van de productie zou nu naar Roemenië verhuizen,” zegt Eddy Pulinckx van het ACV, “maar wij zien ook wel de economische verschuivingen. De autoconstructeurs vestigen zich in Oost-Europa en in Azië. Het is logisch dat de toeleveringsbedrijven hen volgen.” Bosch levert ruitenwissers voor zowat alle westerse automerken. In een straal van 800 kilometer rond het Roemeense bedrijf waarnaar Bosch een deel van de productie van de wisarm wil delocaliseren hebben liefst 17 autoconstructeurs een vestiging.

“De directie beweert ook dat een sociaal plan niet meteen nodig is omdat het jobverlies kan worden opgevangen door het natuurlijke verloop in het bedrijf, maar daar geloven wij niet in,” aldus Eddy Pulinckx. “Dat liedje hebben we al eens gehoord in 1997 en 2002 toen er ook telkens banen werden geschrapt.”

De vakbonden hebben niet meteen een antwoord klaar op de delocalisatieplannen van de directie. “Het is een ontwikkeling die je alleen in België niet kan tegenhouden,” zucht Eddy Pulinckx. “Het is aan Europa om te bewijzen dat het niet alleen een liberaal project is, maar dat het ook iets kan doen voor de mensen.” Toch zijn de werknemers niet van plan om zich meteen gewonnen te geven. “Voor ons kan het niet dat de directie geen garanties geeft over wat ze na 2008 van plan is met het bedrijf,” zegt Ivan Holsbeeks van het ABVV. “Dat we dat niet kunnen afdwingen? Dat zullen we dan nog wel zien. Het moet hen toch pijn doen dat de boel hier volledig stilligt.”

“Na de bekendmaking van de plannen van de directie zijn we heel snel terug aan het werk gegaan,” zegt Eddy Pulinckx. “Maar deze keer is het menens. Voor het eerst bezetten we ook de uitvoerpunten. Hier liggen miljoenen delen stock, maar er gaat niks naar buiten.” Nog terwijl hij het zegt, roepen enkele collega's zijn hulp in bij een piket aan één van de magazijnen. De eigenaar van het magazijn probeert de toegang vrij te maken.

Enkele vrouwen zoeken ondertussen de schaduw van een boom op. Bosch telt heel wat vrouwelijke werknemers. “Omdat wij zo hard kunnen werken,” zegt een werkneemster. Voor haar collega is dit al de tweede grote herstructurering in haar carriëre. “Ik heb lang bij Philips in Leuven gewerkt. Mijn man heeft de sluiting van Renault Vilvoorde meegemaakt. Voor ons gezin is dit dus al de derde grote herstructurering op rij.” Afscheid nemen van een bedrijf doet pijn, beaamt haar collega. “22 jaar naast iemand werken, kan je niet zomaar vergeten. Je deelt lief en leed. Je weet wanneer je collega's trouwen, kinderen krijgen en wanneer die kinderen hun eerste communie doen. Dat ga ik echt wel missen, mocht het ooit zo ver komen.”

(foto cc)

(foto cc)