arch/ive/ief (2000 - 2005)

Wanneer de schijn van parlementair debat en openbaar bestuur niet langer kan opgehouden worden, zoals de laatste dagen is gebeurd, springt de gruwelijk ondemocratische aard van het Belgische samenlevingsmodel je recht in het gelaat.
Dat de eerste minister , die van liberale signatuur is, dus adept van het liberalisme dat clericale en adellijke macht bekampt vanuit een vrijheidsstreven, wanneer die eerste minister het recht op een politieke crisis laat afhangen van of het de VORST al of niet uitkomt, zijn meteen alle parlementen overbodig geworden.

Waarom hebben we al die betaalde parlementairen nog nodig, als het toch de koning is die beslist wanneer een politieke crisis gepast is?

Als de bestaande politieke vertegenwoordiging dit over z'n kant laat gaan, (en dat lijkt zo) dan hebben zij geen recht meer het volk nog te vertegenwoordigen. Of er een politieke crisis komt, moet afhangen van de verkozen vertegenwoordigers van het volk, niet van een ondemocratisch heersend monarch. Politiek is de uitdrukking van de volkswil, en door de crisis te "verbieden" ontneemt de koning eigenlijk het recht op een eigen wil aan het Belgische volk.

Welke politieke crisis zal de vorst nog zoal niet uitkomen? Door deze daad brengt de vorst het onvermijdelijke einde van de monarchie alleen maar dichterbij.

Is iedere Belg echt zo onderdanig aan Albert II dat hij hem laat beslissen wanneer hij politiek met iemand van mening mag verschillen? (dat heet crisis).

Honderden jaren vrijheidsstrijd, voor emancipatie en stemrecht, voor gekozen vertegenwoordiging van het volk, voor het recht op vrije meningsuiting, en in 2005 bepaalt een "heerser door afstamming" in België dat de politieke volkswil niet tot uitdrukking mag komen. En... ze zwegen.

Dit is een flater van jewelste, een miljoen keer erger dan B-H-V zelf. De doos van pandora is geopend... Wie kan dit over zich laten gaan?

Het probleem in deze zaak is dat de stellingname van de Koning slechts de onmacht van de regering om uit de impasse te raken heeft onderlijnd.
Men kan zelfs beweren dat de regering in deze het gezag van de Koning heeft misbruikt om haar eigen vel te redden.

Anderzijds getuigt de positie van de Koning van wijsheid en gezond inzicht: er zijn immers zoveel meer dringende problemen van sociale, economische en ecologische aard waar onze maatschappij mee geconfronteerd wordt, dat het niet verantwoord zou zijn het beleid te verstoren door een grote crisis rond BHV, dat niet zozeer een "politiek probleem" dan wel een "politici-probleem" is.

Dit alles onderlijnt eens te meer de waarde van de constitutionele monarchie als staatsbestel. De constitutionele monarch is meer democratisch dan om het even welke president-politicus het ooit kan zijn: hij vertegenwoordigt immers het hele volk, daar waar een politicus slechts zijn eigen politieke factie vertegenwoordigt. In de constitutionele monarchie is de macht van de vorst strikt beperkt door de grondwet; de modererende functie die hij echter krachtens zijn moreel gezag kan uitoefenen is echter een waardevol element in een democratische en harmonische samenleving.

Waar en wanneer werd deze koning dan verkozen als hij toch zo democratisch is? En het morele gezag van één man kan bezwaarlijk representatief genoemd worden voor een gehele bevolking. Bijvoorbeeld ter herinnering; had het van wijlen Boudewijn afgehangen dan was de abortuswet er niet gekomen. Hij beriep zich op het door u hoog geprezen morele gezag. Een morele daad is echter tegelijk steeds een politieke daad. En als in de eveneens door u hoog aangeschreven constitutionele monarchie staat dat het staatshoofd (de koning) géén politiek mag bedrijven, om een volledige onpartijdigheid te garanderen die nodig is om het ganse volk te kùnnen vertegenwoordigen, dan moet de monarch zichzelf in principe letterlijk mummificeren, of op zijn minst nergens zijn mond opendoen, verklaringen ondertekenen of significante beleefdheidsbezoekjes afleggen. Wat dit blootlegt, net als het BHV-gedoe, is een constitutionele contradictie waaraan bewust geen gevolg wordt gegeven omdat men anders de schijn (van democratie) dient op te heffen en dictatuur dient te erkennen.
Dat de regering nu het (toegeschreven) gezag van de koning hebben gebruikt (of misbruikt) om hun eigen hachje te redden kan best kloppen, maar het mes snijdt langs twee kanten. Bovendien is het voorbarig te denken of te zeggen dat met deze handeling 'de crisis' bezworen is. De echte crisis ligt namelijk in dat beleid zelf; de politieke crisis met als voornaamste pijnpunt: het gebrek aan democratie, is er slechts een uitvloeisel van.
De tegenstelling die ik poneer is filosofisch: gezag is geen harmonie.

dood aan de koning, laatste telg van een aristocratisch elitair en arogant moordenaarsgeslacht. A bas, a bas, abat le roi; héhéhéhéhéhé