De zaak-Feryn is een non-event. Bange Blanke Bazen en probleem 178

[Opinieartikel De Standaard] De zaak-Feryn is een non-event. Bange Blanke Bazen en probleem 178

De zaak-Feryn is een non-event
Bange Blanke Bazen en probleem 178

Hatim Esstitou

Als opinieartikel verschenen in De Standaard van 3 mei 2005

Het regende ronkende, verontwaardigde verklaringen toen de zaak-Feryn de voorpagina van deze krant haalde. Zowat iedereen veroordeelt de houding van Unizo en de praktijken van werkgevers die hun klanten ,,geven wat ze willen''. Schijnheilig, vindt Hatim Esstitou.

De duidelijk discriminerende daad in Londerzeel is, laten we wel wezen, een non-event. Op dit soort racisme kun je je horloge juist zetten.

Reacties op dit soort discriminatie worden met dezelfde frequentie gelanceerd, waarbij de stem van de minderheden wordt genegeerd, terwijl de stem van de overheid, de werkgeversorganisaties, de media vooral uit gebakken lucht bestaat. Ook het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding maakt zich, bewust of onbewust, schuldig aan dezelfde politiek, die vooral uitblinkt in een gebrek aan daadkracht. Dat het CGKR kiest voor een dialoog, die tot een mentaliteitswijziging moet leiden, kunnen we alleen maar toejuichen. Maar tegelijk moeten we realistisch blijven: een mentaliteitswijziging krijg je niet met vrijblijvende maatregelen alleen. Door deze zaak (en vele andere) niet strafrechterlijk te vervolgen wordt discriminatie, een fenomeen dat sowieso al moeilijk te bewijzen valt , geminimaliseerd.

Daarmee is het CGKR in hetzelfde bedje ziek als de VLD, die het onlangs nochtans zelf op de korrel nam, in verband met het ontwerp van Koninklijk Besluit dat de praktijktests voor de antidiscriminatiewet moet regelen. De VLD, alweer hand in hand met Voka en Unizo, schreeuwden toen moord en brand en zagen in het ontwerp niets anders dan het invoeren van een spionage- en verklikkingssysteem. De invoering van deze praktijktests werd alweer op de lange baan geschoven, met alle gevolgen van dien voor de slachtoffers: de antidiscriminatiewet blijft een lege doos. Als het KB zou worden goedgekeurd, zouden er nog meer van dit soort berichten komen bovendrijven. Zowel expliciet (het tegenhouden van de praktijktests), als impliciet (het vrijblijvende beleid) is er dus sprake van een doofpotpolitiek van werkgevers én regering.

Iedereen heeft daarbij zijn excuus klaar. De regering subsidieert bedrijven om meer allochtonen aan te nemen: 5,095 miljoen euro, zo leert De Standaard ons (DS 29 april). Dat hierop nauwelijks controle wordt uitgeoefend, is van ondergeschikt belang. De regering treft geen schuld, hoewel ze moet toegeven dat haar administratie er ook niet bepaald divers uitziet. De werkgeversfederaties spelen de bal door naar de individuele werkgevers en 'de samenleving' (waar zij blijkbaar geen deel van uitmaken) en nemen hun verantwoordelijkheid niet op. De individuele werkgevers van hun kant schuiven de zaak door naar de klant: klant is koning. Eenzelfde redenering bij de media: allochtonen stromen nauwelijks door in de redacties. Omdat hun naam te exotisch klinkt? Omdat hun berichtgeving over dergelijke thema's te weinig nieuwswaarde heeft? Blijkbaar is het ook interessanter om in deze zaak het discours volledig te laten domineren door overheid en werkgevers. De stem van de minderheden hierin is nauwelijks van waarde.

De overheid en de media moeten zich realiseren dat ze een maatschappij aan het creëren zijn die op vrij korte tijd onleefbaar zal worden. Nee, niet alleen in België, zo mag blijken uit een ander klant-is-koningverhaal, in Nederland dit keer. Gezellig keuvelende bejaarden worden weggejaagd omdat ze rondhangen en samenscholen. De klanten protesteerden namelijk: ,,Ze kijken in onze zakken, meneer.'' Zo'n maatschappij wordt onleefbaar, ook economisch.

De aangekondigde rondetafelconferentie zal alweer verzanden in een praatbarak met weinig concrete, daadkrachtige resultaten. Ondanks de heftige reacties is dit, en we zijn optimistisch vandaag, probleem nummer 178. Dat er achter al de statistieken, persoonlijke drama's schuilgaan, wordt al te vaak vergeten.

arch/ive/ief (2000 - 2005)