arch/ive/ief (2000 - 2005)

(foto cc)

“Daar zijn verschillende redenen voor,” legt hij uit. “Natuurlijk omdat het één van de langste stakingen ooit is. Maar ook omdat het een uitzonderlijke staking was. We zitten in een sfeer van economische globalisering met steeds meer delocalisaties en herstructureringen. Binnen de vakbeweging heerst vaak een soort fataliteit. Al snel wordt overgegaan tot de onderhandelingen over een sociaal plan. AGC Automotive is een toekomstgericht bedrijf met een performant uitrusting, capabele arbeiders en een sterk product waar veel vraag naar is. Daarom waren wij er van overtuigd dat we deze herstructurering niet mochten aanvaarden.”

De Waalse minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe zei in La Libre Belgique dat de globalisering niet kan gestopt worden aan het piket van AGC.

“Dat klopt misschien. Maar waarom doet iemand zo'n uitspraak? Omdat je vindt dat er nooit iets tegen in te brengen is? Het winstbejag maakt alles kapot. Het is de taak van de vakbond om er voor te zorgen dat de mensen het goed hebben. Om dat te bereiken moet er minstens een deeltje van die winsten terugvloeien naar de werknemers. Maar als we de strijd willen winnen tegen de multinationals zullen we de solidariteit over de grenzen heen moeten organiseren.”

Is dat niet een beetje een zwakke plek geweest in de strategie van de vakbonden bij AGC?

“Er is geen netwerk van syndicale organisaties binnen de glassector. Toen de directie de productie verplaatste naar andere eenheden in Europa hebben wij dat niet kunnen verhinderen. Daar zullen we in de toekomst werk moeten van maken.”

Vond u de solidariteit in België bevredigend?

“Er zijn enkele solidariteitsstakingen geweest. Er zijn de interprofessionele betogingen geweest in Charleroi. Maar het klopt wel dat het moeilijk is om de solidariteit te organiseren als slechts één van de vakbonden aan de kar trekt.”

Heeft deze lange en uitputtende strijd zin gehad?

“Dat bilan moeten we later maken. De stakers zijn er zeker in geslaagd om de chantage van de sluiting te omzeilen. De herstructurering blijft een pijnlijk gegeven. Er zijn geen verliezers en geen winnaars. Het hangt er nu vanaf hoe het patronaat op deze staking reageert. Zullen ze zich in de toekomst nog agressiever opstellen? Of zullen ze inzien dat je met dat soort provocaties alleen maar de tegenstellingen verscherpt.”

Er vielen bittere opmerkingen over de rol van de media. Maar hebben de vakbonden de communicatie wel goed aangepakt?

“De directie had een zeer goed uitgekiende communicatiestrategie met een website, een forum en een groene telefoonlijn. Wij hebben op dat vlak heel wat te leren. Bij een volgend conflict moeten we zeker een eigen website hebben. Een nieuwsbrief lijkt me ook onontbeerlijk. Maar een sociaal conflict win je nog altijd niet in de media. Het is in het bedrijf en aan de onderhandelingstafel dat de strijd moet gevoerd worden.”