arch/ive/ief (2000 - 2005)

Christine, familiehulp Ieper
“Ik werk bij Familiehulp, een dienst voor thuis zorg. Onze voornaamste eis is de volwaardige dertiende maand. Ik was gisteren bij in Zemst waar de staten-generaal van de LBC zich boog over het federaal akkoord. Al bij al is er dit weekend een goed akkoord afgesloten. Al hadden we wel graag een volwaardige dertiende maand gehad. Het federale akkoord is de basis waar wij op verder kunnen bouwen. Op 24 maart is er al een eerste grote actie gepland. Ook de vrijdagacties aan het kabinet van minister van Welzijn Vervotte gaan door. De staking is opgeschort, maar de federale sectoren hebben ons wel beloofd dat ze zullen meestaken als dat nodig is. Over de federale solidariteit was er gisteren op de staten-generaal wel even discussie. Sommigen vreesden dat het moeilijk zou worden om de staking weer op gang te trekken als nu alles stil valt. Maar die staking kunnen we moeilijk nog weken volhouden. Het vraagt veel van de mensen en op het einde van de maand moet iedereen zijn rekeningen betalen.

Maar de solidariteit zal niet snel verdwijnen. Samen uit, samen thuis. Op Vlaams niveau willen we minstens evenveel als dat er nu federaal gegeven wordt. We kunnen ons niet verzoenen met minder dan dat. Voor ons is ook de arbeidsduurvermindering vanaf 45 zeer belangrijk. Nu hebben we recht op 12 dagen. Maar de 12 bijkomende dagen vanaf 50 en 55 hebben we nooit gekregen. Het stond nochtans in het vorig akkoord.

Er moet ook meer personeel komen. De druk is enorm hog. Al jaren beloofd men om het aantal werknemers jaarlijks met vier procent uit te breiden. Maar we zitten momenteel nog altijd maar aan anderhalf procent.

Vijf gezinnen op een dag is geen uitzondering. Dat betekent crossen van de ene plaats naar de andere. De emmer loopt vaak over. Door de hoge werkdruk ligt ook het ziektecijfer hoog bij de werknemers.

Als we maar een ontbijt moeten bereiden, gaat dat nog wel. Dat spelen we klaar in een half uur. Maar vaak moeten we meer doen. En het is vooral die snelle opeenvolging van beurten die slopend is. We werken met de chronometer in de hand waardoor we weinig aandacht kunnen geven aan onze cliënten. Op sommige dagen moet ik op drie plaatsen een middagmaal bereiden. Dat betekent dan dat het eerste gezin al om 11 uur aan tafel moet schuiven. Het laatste gezin krijgt de maaltijd pas na één uur.

Wij besparen de overheid nochtans veel geld. Zolang de mensen thuis kunnen blijven, is dat voor de overheid een stuk goedkoper. Maar we krijgen van diezelfde overheid wel de middelen niet om ons werk naar behoren te doen. De mensen die een beroep op ons doen, klagen daar enorma over. Bij ons knaagt het ook dat we de kwaliteit niet kunnen aanbieden die we zouden willen aanbieden.”

Stefaan, heftruckchauffeur in een beschutte werkplaats
“Wij eisen een dertiende maand. Het wordt tijd dat wij ook eens erkend worden. Als men over de non-profit spreekt, vergeet men altijd de beschutte werkplaatsen. Beschutte werkplaatsen, zegt men dan, dat is toch maar voor gehandicapten. Maar ze zouden nog verschieten, mochten ze ons bezig zien. De druk ligt erg hoog. Nochtans doen wij belangrijk werk voor de integratie van mindervaliden op de gewone arbeidsmarkt. Stop dus maar met op ons neer te kijken. Het is tijd dat de beschutte werkplaatsen ook eens de aandacht krijgen die ze verdienen.”

Wim, opvoeder bij De Lovie in Poperinge
“De Lovie is een instelling voor mentaal gehandicapten uit Poperinge. Ik denk dat we weinig meer uit de brand hadden kunnen slepen. Spijtig dat we geen volwaardige dertiende maand krijgen, maar wat tewerkstelling betreft, zitten er toch veel garanties in. Hoe je weet dat het onderste uit de kan is gehaald? We hebben onze onderhandelaars al eens teruggefloten. Ik heb er vertrouwen in dat ze deze keer wel tot het uiterste zijn gegaan.

Op Vlaams niveau willen we minstens een even goed akkoord. Het is hoog tijd dat de regering in gang schiet. Voor een groot aantal mensen is de verhoging van de koopkracht een belangrijke eis. Ook meer personeel zou welkom zijn. De eis rond de arbeidsduurvermindering speelt minder omdat wij daar nu al recht op hebben. De federale sectoren moeten ons blijven steunen. De laatste jaren hebben we altijd samen actiegevoerd. Samen uit, samen thuis. Ik heb toch al echo's gehoord van ziekenhuizen die ons zullen steunen. Ook vandaag zijn er al een paar delegaties van federale sectoren. Ik vrees wel dat een akkoord nog een tijdje op zich kan laten wachten. De regering wil wachten op de begrotingscontrole van half april. Waarschijnlijk willen ze ons zo de moed ontnemen, maar wij blijven doordoen.”

Johan Couchez, LBC-afgevaardigde Jan Yperman-ziekenhuis in Ieper

Het Jan Yperman-ziekenhuis is één van die federale instellingen die al van de eerste dag solidair is met hun Vlaamse collega's. Met liefst 102 werknemers waren ze vertegenwoordigd op de betoging in Ieper. Johan Couchez is er LBC-afgevaardige. “We hebben met de directie een akkoord gesloten om vandaag op zondagsdienst te draaien. Vandaag zijn we solidair met de Vlaamse sectoren. Solidariteit is de pijler van de vakbond. Ik weet het: dat klinkt een beetje ouderwets, maar zo is het wel.

Over het federaal akkoord zijn we globaal content. Dat die dertiende maand er niet komt, ligt moeilijk bij de mensen. Maar het is duidelijk dat men politiek niet bereid was om op dat punt toe te geven. De dertiende maand is nu voor ¾ gerealiseerd, maar het mocht van de regering absoluut geen dertiende maand noemen. Alle afspraken moeten nu nog wel in CAO's worden gegoten. Daarvoor zal er nog flink onderhandeld moeten worden met de werkgevers in de paritaire comités.”