arch/ive/ief (2000 - 2005)

(foto cc)

“Vandaag zijn we met zo'n vijftig werknemers van het Imelda-ziekenhuis te voet uit Bonheiden naar Mechelen gekomen. Ook bij ons is de stakingsbereidheid groot. Van de 1100 werknemers hebben er 800 hun stem uitgebracht tijdens het referendum. De overgrote meederheid verwerpt de voorstellen van de regering. Bij het ophalen van de stembiljetten hebben we gemerkt dat de mensen kwaad zijn. 'Men neemt ons niet serieus', zeggen ze. Dus moeten we verder staken tot we een eerbaar akkoord hebben. Hoe dat er moet uitzien? Wel, we hebben onze eisen al een flink stuk afgezwakt. Aan Walter Cornelis (nationaal secretaris van het LBC, nvdr) hebben we gezegd dat we niet dieper kunnen. De regering belooft 10.000 nieuwe jobs. Daar kunnen we mee leven zolang minister Demotte daar ernstig mee omspringt. Op elke dienst moet er één werknemer bijkomen. Dat kan als ze de hoofdverpleegkundige uit de norm halen. Een hoofdverpleegkundige heeft nu zoveel administratieve taken dat er voor de zorgtaken weinig tijd overblijft.

Wij willen ook een dertiende maand en niks minder. Die driehonderd euro die nu op tafel ligt, is ruim onvoldoende. Tijdens de laatste staten-generaal hebben we aan onze onderhandelaars duidelijk gemaakt dat we met niks minder dan een dertiende maand tevreden zijn. Er moet ook een aanzet voor de uitbouw van een tweede pensioenpijler komen. Zo hebben we ook in de toekomst een waardig pensioen. We zitten met zeer lage lonen en daardoor gaan ook onze pensioenen laag zijn. Bovendien zijn we één van de weinige sectoren waar er nog geen tweede pensioenpijler bestaat.

Die arbeidsduurvermindering vanaf 45 moet er voor iedereen komen. Dat is zo afgesproken in het vorige akkoord, maar nooit uitgevoerd. Dat de regering zich nu maar eens aan de afspraken houdt. Wat Verhofstadt zegt over de boekhouders is appelen met citroenen vergelijken. In veel sectoren hebben boekhouders een 36-urenweek. Zoiets zeggen is de mensen niet serieus nemen.

Dat men al die arbeidsduurvermindering nu op 58 jaar wil concentreren, vinden wij verschrikkelijk. De non-profit wordt zo een testcase voor het eindeloopbaandebat. Het brugpensioen op 58 wordt ondergraven. Als vakbond mogen we daar niet in meegaan. Als vakbond hebben we die strategie van de regering door, maar we gaan ook het personeel daar over informeren. Verplegers zeggen ons nu al dat ze die bijkomende vakantiedagen vanaf 58 niet willen en ook nooit gevraagd hebben. Met dat geld kunnen ze dus best iets anders doen. De overheid wil de mensen verdelen. Ze moeten maar eens begrijpen dat eendracht belangrijk is. Ook in de non-profit.

Wat het Imelda-ziekenhuis betreft, gaan we door tot de finish. We hebben afgesproken dat er een akkoord moet komen tijdens de staking en daar zullen we ons aan houden. Ik zie trouwens dat meer en meer instellingen zich aansluiten bij de staking.

Het is de taak van de overheid om te zorgen voor een goede gezondheidszorg. Dat betekent ook dat er voldoende middelen moeten worden vrijgemaakt voor het personeel. Het gaat niet op dat je die mensen 10 procent minder betaalt dan de anderen. De overheid heeft deze sector jarenlang verwaarloosd. We vragen niet eens beestig veel. We vragen niet eens de gelijkstelling met de andere sectoren. Wij zijn verantwoordelijk. De eisen zijn het resultaat van een bevraging die twee jaar geduurd heeft. Het is nu aan de regering om ook eens haar verantwoordelijkheid op te nemen. Het gaat trouwens om een akkoord over zes jaar. De invulling van de nieuwe arbeidsplaatsen loopt zelfs over zeven jaar. Dat laatste is ook normaal want de kandidaat-werknemers staan niet aan te schuiven. Je moet die job dus aantrekkelijk maken. Als ze niet oppassen vinden ze binnen zeven jaar niemand meer die nog in de non-profit wil werken.”