|
Els,
nachtverpleegkundige
Meer personeel is
welkom. Maar meer loon ook. We verdienen 10 % minder dan in de
privé-sector en in de non-profit moet je ook niet rekenen
op extra's als een auto of een gsm van het bedrijf. De premies
voor nacht- en weekenddienst liggen ook een stuk lager.
's
Nachts sta ik meestal alleen voor 30 patiënten. Sommige
verpleegkundigen worden aangeduid als coördinator. Zij moeten
dan 's nachts nakijken of er overal een minimumbezetting is, maar
voor die verantwoordelijkheid krijgen ze niks extra.
Meestal
is er geen vervanger te vinden en dus komen we werken zelfs als we
koorts hebben of misselijk zijn. Persoonlijk kan ik het wel
combineren met een gezinsleven. Doordat ik overdag thuis ben, hoef
ik geen naschoolse opvang te regelen. Maar koppels waarvan beide
partners in de non-profit werken hebben het moeilijk. Eén
van hen is wel verplicht om 's nachts te werken anders is het
gewoon niet te organiseren.
De druk overdag neemt alsmaar toe
en meer en meer taken worden doorgeschoven naar de nachtdienst
zodat ook wij alsmaar meer werk hebben. De jongeren krijgen al
meteen vanaf het begin veel verantwoordelijkheid. Vroeger mochten
ze drie maanden meelopen met een oudere collega. Nu staan ze er na
14 dagen al alleen voor.
Overdag hebben de verpleegkundigen
bijna geen tijd voor de patiënten. 's Avonds snakken ze dan
naar aandacht. Sommigen bellen dan veelvuldig en plots komt hun
frustratie er dan uit. 'De patiënten zijn lastig,' wordt dan
gezegd. Maar eigenlijk komt dat omdat er voor hen te weinig tijd
is.
Wat nu? We staken tot het bittere einde. Als ze voor
andere dingen geld vinden, dan ook voor de witte sector. Nood
breekt wet. Wat nu op tafel ligt is absoluut onvoldoende. Daarmee
kunnen we elke morgen een pistolet kopen. Maar dan zonder beleg.”
 Georges,
delegee van de arbeiders
“De ziekenhuizen krijgen een
globale som per bed en dus wordt er zo veel mogelijk bespaard op
technisch personeel. Arbeiders in de non-profit kunnen nooit
promotie maken. Ze krijgen de laagste barema's. Bij het
niet-verplegend personeel heb je drie categorieën: het
administratief personeel, de technici en de arbeiders. Onder die
laatste categorie vind je het keukenpersoneel, het
onderhoudpersoneel en de technische ploeg met loodgieters en
electriciens. Die ploeg telde vroeger 24 personeelsleden. Nu nog
14. En het werk is er niet minder op geworden. Dat betekent dus
meer koersen dan vroeger. Maar het is vooral het keuken- en
onderhoudspersoneel dat uitgeperst wordt als citroenen. Hun werk
wordt bijna gechronometreerd. Bijna niemand werkt hier fulltime
omdat ze het gewoon niet aankunnen.
Ok, er ligt 300 euro op
tafel, maar dat is alles. Voor de arbeiders zit er voor de rest
niks in. De uitbreiding van de ADV-dagen naar al het personeel
komt er ook al niet. Als je de ene groep wel iets geeft en de
anderen niet, creëer je wrijvingen. Je zet mensen tegen
elkaar op en dat voel je inde strijd. Het is dus ook tijd voor een
beetje blauwe woede. De bereidheid om te staken is groot. Welke
jongere zal hier nog willen komen werken als het loonverschil met
de privé zo groot wordt?”
 Dirk
en Jeroen, verpleegkundigen op radiologie
“Op radiologie zitten we met een pervers
systeem. De radiologen krijgen bij winst een premie. Radiologie is
zo'n beetje de melkkoe van de ziekenhuizen. Daar kunnen ze winnen
wat ze elders verliezen. Maar daardoor wordt onze productiviteit
wel altijd maar de hoogte in gejaagd.
Waarom zouden jongeren
in de toekomst nog voor deze sector kiezen? Iemand van 18 kan je
toch niet warm maken met de belofte van extra vakantiedagen als
hij 58 is? Ik vrees dat ze veel ziekenhuizen zullen mogen sluiten
als wij op pensioen gaan.
Uiteindelijk doen we het ook voor de
patiënten. De mensen denken dat ze hier veilig zijn, maar dat
is niet zo. Als er op zondag bijvoorbeeld geen vervanging gevonden
wordt voor een zieke verpleger, staat zijn collega alleen voor 30
bedden. Als er dan 3 of 4 belletjes gelijk gaan, kan het lang
duren voor de patiënt een verpleger te zien krijgt.
Die
extra dagen vakantie op 58 zijn een grap. Zo hopen ze ons langer
aan het werk te houden en dus hun geld terug te krijgen. Mensen
die tot de pensioenleeftijd werken, zijn op één hand
te tellen. Lang daarvoor worden ze geveld door stress of rugpijn.
Als ze het brugpensioen afschaffen, kunnen al die mensen op
ziekenverlof. Voor de rest gaan ze daar niks mee bereiken.
Politiekers zitten in een ivoren toren. Demotte heeft er geen
benul van hoe een ziekenhuis draait.
Met belastingsverlagingen
blijven ze populair. Met meer geld voor de non-profit blijkbaar
niet. Met het geld van één jaar dat naar de
farmaceutische industrie gaat, kunnen ze al onze eisen betalen.
Als ze dat systeem uit dinges ... Zweden of nee Nieuw-Zeeland
invoeren, hebben ze meteen geld genoeg. Investeren in de
zorgsector is investeren in de toekomst. De non-profit is ook een
soort zilverfonds.
Maar weet je, we zijn verkeerd begonnen.
Vroeger werd het werk gedaan door nonnekes. Je moest al van goede
huize zijn om hier te mogen werken. Ze denken blijkbaar dat het
nog steeds zo is.”
 Gjald
en Stéphanie, jonge verpleegkundigen en delegees
“Wat
nu op tafel ligt, is een beetje meer voor 50-plussers en voor
hoofdverpleegkundigen. Voor al de rest is er niets. Wie zal de
oudere werknemers vervangen als die hun
arbeidsduurverminderingsdagen oppakken? De regering verschuift
gewoon het probleem. De aantrekkelijkheid van het beroep gaat
serieus achteruit. Een sociaal leven is quasi onmogelijk. Mensen
uit de profitsector verklaren ons waarschijnlijk zot. Als wij in
het weekend werken, krijgen we een premie van 56 %. In de privé
kan dat oplopen tot 100 en zelfs 200 %. Waarom we het dan nog
volhouden? We doen onze job graag. Het is een sociaal beroep. Je
hebt veel contact met mensen. Alhoewel ook dat als maar moeilijker
wordt. Soms lijkt het hier wel op een carwash. Als een patiënt
in tranen uitbarst, hebben we juist tijd genoeg voor een
schouderklopje.”
|
