arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ook wordt het unilateralisme opgeborgen. Washington probeert zijn wil niet meer op te dringen aan de rest van de wereld maar gaat opnieuw op zoek naar bondgenoten. De stoere taal tegenover Europa maakt plaats voor een gemeenschappelijk aanpak. Geen verwijten meer, maar verbroedering. Een charmant mulatje werd voorop gezonden om de romance voor te bereiden, om de plooien glad te strijken, zoals dat heet.

11 september was een ongelooflijke schok voor de Noord-Amerikanen. Het was te verwachten dat ze aan overacting zouden doen. Nu, na twee oorlogjes en regimewissels, lijken ze een beetje bekomen te zijn van de schok. Ze gedragen zich opnieuw als een ‘redelijke’ grootmacht.

Tot zover de versie en interpretatie van heel wat commentaren. Het probleem van een dergelijke lezing is dat ze geopolitieke belangen herleidt tot psychologische factoren en vooral dat ze geen onderscheid maakt tussen strategie en tactiek. Zeer zeker, er is een duidelijke koerswijziging zichtbaar in het Witte Huis, maar die geldt enkel en alleen voor de tactische aanpak en niet voor de strategische doelstellingen.

Sinds de jaren zeventig zaten de VS opgezadeld met het Vietnam syndroom. Het massaal inzetten van landtroepen behoorde niet meer tot de mogelijkheden. De VS-agressie bleef ‘beperkt’ tot luchtaanvallen en vernietigende bombardementen. Dan kwam 11 september. Het Vietnam-syndroom werd in één klap weggeveegd. Nog geen maand later zaten grondtroepen in Afghanistan en iets meer dan een jaar later in Irak. Andere landen stonden op het verlanglijstje: Syrië, Iran, Soedan, Lybië, en zelfs Saoedi-Arabië, en uiteraard de vervelende resterende communistische landen als Cuba, Noord-Korea, … Op korte termijn wou men het gehele Midden Oosten omturnen tot mandaatgebied en definitief beslag leggen op de olievelden. Unilateraal wel te verstaan. De buit wou men niet delen met Europa of Japan, integendeel. Eenzijdig beslag op de olievelden betekende een uitstekend chantagemiddel om de rivaliserende grootmachten in de toekomst in toom te houden.

Het heroïsch verzet in Irak besliste er anders over. Zoals Fidel Castro het zegt: “Elke leidende klasse denkt van zichzelf dat ze onoverwinnelijk is tot de geschiedenis het anders leert.” De VS werden geconfronteerd met een nieuw Vietnam. Het unilateraal avontuur werd een nachtmerrie. Wellicht zal men binnen enkele jaren spreken van het Irak-syndroom. Daardoor moest Washington wel van tactiek veranderen. Op dit moment hebben ze de handen meer dan vol met Afghanistan en Irak en vooral, ze kunnen het in hun eentje niet aan. Daarom wordt op dit moment 1° opnieuw gekozen voor multilateraal overleg en 2° worden de krijgsplannen eventjes opgeborgen.

Maar vergis u niet. De strategische doelen blijven onverkort van kracht. De inauguratiespeech van George W. laat daar niet de minste twijfel over. In zijn speech maakte hij duidelijk dat het Noord-Amerikaanse volk heeft een duidelijke zending heeft, een historische missie. Alle regimes die dat in de weg staan zullen er moeten aan geloven. Voor mensen die een beetje vertrouwd zijn met de speechen uit de jaren dertig klinkt zo’n onverbloemd messianisme heel erg bekend in de oren. Ook toen werd de Messias voortgestuwd door het grootkapitaal. Ook toen werd de bevolking opgezweept door angst, ook toen werd de haat ontwikkeld tegen een ander ‘volk’, een andere religie.

Condolentia Rice had het in haar speech over de zes voorposten van tirannie. Ze vergist zich, ze bedoelde eigenlijk de zes ‘mikpunten’ van tirannie. We zijn ons daar veel te weinig van bewust, maar Cuba, één van die zes mikpunten, ligt vandaag meer dan ooit in de rechtstreekse vuurlijn van de VS.

We weten allemaal dat er honderden, soms zeer sensationele aanslagen, beraamd werden op Fidel Castro. Maar wist u dat een Cubaans lijnvliegtuig in volle lucht werd neergehaald? Wist u dat er talrijke bomsaanslagen waren tegen hotels, warenhuizen, ambassades, een passagiersboot, … Wist u dat de VS bacteriologische oorlog voerden tegen Cuba? Dat ze ziektekiemen uitstrooiden over Cuba? Dat in het verleden 300.000 mensen besmet geraakten met knokkelkoorts, waarbij 150 mensen het leven verloren? Wist u dat de varkenspest op drie plaatsen tegelijk werd verspreid? In totaal lieten bij deze vuile en onverklaarde oorlog zo’n 3.500 Cubanen het leven, dat is ongeveer het aantal mensen dat omkwam in de Twin Towers. Wist u verder dat de topterroristen van deze vuile oorlog niet alleen gekend zijn, maar dat ze vandaag vrij rondlopen in Miami en uitgebreid over hun heroïsche acties opscheppen in televisieprogramma’s?

Om zich te verdedigen tegen deze crapuleuze oorlogsvoering, kunnen de Cubanen niet anders dan infiltreren in de terroristische netwerken in Miami, om zoveel mogelijk informatie te verzamelen. In 1998 werden vijf van die infiltranten gevat en achter de tralies gegooid. Ze kregen samen viermaal levenslang + 77 jaar. De wereld op zijn kop! Zij die het terrorisme werkelijk proberen te bestrijden worden gevangen gezet. De zaak van de Miami five, zoals ze genoemd worden, deze zaak, die hier praktisch volledig uit de media wordt gehouden, ontmaskert volledig de retoriek omtrent de ‘war on terror’ en toont de ware aard van het regime in Washington.

Zal Cuba effectief aangevallen worden? We kunnen niet in een glazen bol kijken, maar Cuba heeft geen vergeldingswapens zoals Iran of Noord-Korea. Als eiland is het sowieso kwetsbaarder en weten ook dat Bush, toen hij pas herverkozen werd, heeft gezworen om binnen zijn tweede ambtstermijn af te rekenen met de Cubaanse revolutie. Hij heeft ook al een commissie aangesteld die de zaken moet regelen eens Castro van de macht verdreven is. Hij benoemde deze week nog de wereldspecialist in het organiseren van doodseskaders tot superchef van de veiligheidsdiensten. Dat belooft allemaal weinig goeds.

De oorlogsdreiging tegen Cuba is ernstig. Vandaar een dringende oproep aan de vredesbeweging om Cuba mee op te nemen in de anti-oorlogscampagne en aan de Europese politici voor wie vrede geen ijdele woord is: doe alles wat in mogelijkheden ligt om een agressie tegen deze voorpost van vastberadenheid te voorkomen.