arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het klappen van de zweep

Met de komst van president Bush en zijn hofhouding naar Brussel zal duidelijk worden of en in hoeverre de EU verder bereid is het Amerikaanse oorlogspad te bewandelen of oogluikend toe te laten, hun “democratie” verder te spreiden over de wereld, of, met andere woorden het Amerikaanse leger wat meer bewegingsruimte te geven. Bewegingsruimte die er moet komen door de verlichting van haar taken wanneer Europa meer inspanningen zou leveren in het ondertussen democratisch geworden Irak.

Kan de volgende missie (Iran?) misschien reeds besproken worden, en worden nagegaan of het Europese boerenvolk -na de massavernietigingswapens van Irak- bereid is -op het ritme van de zweep- de volgende pep talk te slikken. Dit keer over de nucleaire capaciteiten van Iran. Gesteld dat er deze keer wel tijd voor zal zijn. Want aan te nemen valt dat de volgende missie er een zal zijn met weinig voorspel. Weinig hoog diplomatiek heen-en-weer gepalaver. Geen tussenkomst of poging tot, van de VN voor het laten aanvaarden van één of andere resolutie. Niets anders dan de feiten: “My fellow Americans, at 0800 AM, US Forces have attacked significant targets in Iran, thereby destroying any future capabilities of that country for developing a nuclear threat to the US and its freedom...”, of iets dergelijks. Voldongen feiten.
Na Bush’s inhuldigingsspeech en de uitleg deze week -let vooral op de manier waarop- dat Iran ‘nog niet’ op de agenda staat van aan te vallen landen, doet het tegendeel vermoeden.

En ook hier te lande werkt men naarstig aan de verspreiding der vrijheid en democratie. Voor zover dat nog nodig mocht zijn. In de aanloop naar een mogelijke stemming voor het al of niet houden van een volksraadpleging over de te aanvaarden Europese grondwet keert CD&V-kartellid N-VA haar kar en maakt daarmee gedaan dat er van een referendum geen sprake zal zijn. Ze doet dit naar eigen zeggen om zich van het Vlaams Blok/Behang, dat voorstander is van een referendum om dan tegen te stemmen, af te zetten. Een mager excuus. Vanwege de in België bestaande stemplicht vreest men een zoveelste opdoffer in de vorm van een massale afkeuring van het ontwerp der Europese grondwet. Natuurlijk zogenaamd slechts uit louter protest en niet uit argument, want -zo gaat het verhaal- beter een slecht akkoord of slechte (grond)wet dan helemaal geen akkoord of (grond)wet ! Waar hebben we dat nog gehoord?
Daarmee leert ook N-VA het klappen van de zweep in de paringsdans om macht. Les 1: Geef macht nooit uit. Als (ouderwetse) nieuwkomer kreeg de partij er natuurlijk dubbel zo hard van. Zo mocht de partij ervaren dat haar eisen rond het kiesarrondissement BHV misschien niet uitgesteld, maar toch zo veel mogelijk vertraagd zal worden. Tot de tijd er rijp voor is allicht. N-VA liet uiteraard niet na anderen ervan te beschuldigen hun kar te hebben gekeerd...

De macht van het getal
In een periode waarin geleerde en welbespraakte mensen zich opmaken ter algemene goedkeuring en moralisering van een in onze lange geschiedenis reeds rijkelijk beproefd beleid omtrent de behandeling der ongewensten, zendt Canvas in het programma Histories (op donderdag) enkele weken na elkaar een documentairereeks uit over de holocaust: Auschwitz: The Nazi’s and ‘the Final Solution’(BBC). Waarin de uitroeiing van zes miljoen mensen geplaatst wordt tegen een historische achtergrond, in een historisch gegroeide context. Nazi’s zochten en vonden een probleem, nazi’s zochten en vonden een oplossing. Gevolg: duizenden mensen marcheerden op het ritme van de zweep hun dood tegemoet.
Dat zowel het probleem als de voorgestelde oplossing vals is werd ook toen weggehoond, maar gelijkenissen met hedendaagse taferelen worden niet aangenomen. Nazisme/ fascisme staat bij ons gelijk met raar gesticulerende en gymnastieke mannetjes met veel te grote petten, waarvan er steevast eentje een nogal kort uitgevallen snorretje op nahoudt. Men ziet de Endlösung zonder enig historisch perspectief, slechts als het begin en het einde van dat fascisme. Niet als een machtsstructuur dat met de middelen die het voorhanden heeft en krijgt streeft naar meer macht en machtsconcentratie, én met slechts één morele overtuiging: het doel heiligt de (willekeurige) middelen.

Er is iets wat democraten ervan weerhoudt in eigen borst te kijken en zichzelf dus in een historisch perspectief te plaatsen, te zien. Dat is niet de weerzin van oorlog of onnoemelijk leed maar: de macht van het getal.
Democraten zijn dan ook echte wis -en rekenkundigen. En numerieke sterkte is een relatief en rekbaar begrip. Geef hun (willekeurige) cijfers en ze tonen als volleerde fascisten hùn gelijk. Het numerieke wordt benadrukt wanneer in het (morele) voordeel, en gebagatelliseerd wanneer in het nadeel.

Zwijg dus over die enkelen die assertief en inventief genoeg zijn om hun door oorlog en armoede ontwrichtte geboorteland te ontvluchten en hier bij aankomst -op het ritme van de zweep- het ‘Return to Sender’-kruis opgeplakt krijgen. Zwijg dus ook over the Flattening of Fallujah -ondertussen uitgeroepen tot safest city in Iraq !- het zijn maar een paar duizend collateral damage-gevallen. Maar zwijg ook over die meer dan zeven miljoen Belgen die een stem ontzegd worden over hun (Europese) wetten. Op het ritme van de zweep zullen ze verworden tot wat in wezen ook die zes miljoen slachtoffers der nazi’s waren: een dramatisch detail in de geschiedenis van de verkeerde keuze(s).

De ontvoogding van de moraal zal niet gebeuren met democratie.


Verder schetste Tom Lanoye deze week in het weekblad Humo nog een ander historisch perspectief. Lezen.