arch/ive/ief (2000 - 2005)

Bouw, papier, grafische sector, hout, beton, wegmarkeringen, beschutte werkplaatsen,... het minste dat je kan zeggen is dat de centrale Bouw en Industrie een zeer heterogene ploeg is. 15.000 leden telt de centrale in de regio Gent-Eeklo, voornamelijk arbeiders en arbeidsters uit kleine bedrijven.

"Wij hebben slechts één dag op het jaar dat de fabriek stil ligt (nieuwjaar) en je mag er zeker van zijn dat bij de komende CAO onderhandelingen de patroon ook die ene dag ter discussie zal stellen". Gelijk word ik tot de orde van de dag geroepen.

De vergadering verloopt niet altijd even strak, toch wordt er door de vrijgestelden nauwlettend op toegekeken dat iedereen aan het woord kan komen. Het ontwerp van het IPA wordt door middel van een power-point presentatie punt per punt overlopen waarbij iedereen zijn opmerkingen kwijt kan.

De overuren
"Bij ons worden geen overuren gedaan. Als vakbond zijn we toch tegen overuren. Enkel in geval van overmacht kan je overuren toestaan." wordt er gesteld door de 'mannen van het papier'.
"In de bouw is het al ongeveer zoals het nu wordt voorgesteld. Als je op een werf in Brussel, Antwerpen, Aarlen, bezig bent en je hebt nog twee uur werk, dan werk je je job af en kom je niet de volgende dag heen en weer met de hele ploeg voor die twee uurtjes."
"Bij ons is het toch anders. Vorige week vertrokken we in Gent om 4 uur en waren we pas terug om 23u30, en dat gebeurt steeds meer. Ze hadden er ons hier nog voor verwittigd enkele jaren geleden. Als jullie die overuren aanvaarden in de bouw dan mag je er zeker van zijn dat patroons dat overal zullen willen doorvoeren. Voila, hier staan we dan."

"Er is een verschil tussen georganiseerde overuren en overuren door overmacht. In dit akkoord gaat men de overuren promoten. Maar hoe zit het dan met de werklozen? Hoe kan je dat rijmen, 200.000 extra jobs beloven en daarnaast overuren gaan promoten en goedkoper maken."

Over het fonds voor sluitingen en ondernemingen.

"Eindelijk zullen ook werknemers van kleine bedrijven recht hebben op een sluitingspremie." Het is wel niet zo duidelijk of het budget groot genoeg zal zijn om ook premies toe te kennen aan de bedrijven met 5 wernemers. Het akkoord stelt immers dat men vanaf maart 2005 premies zal toekennen aan bedrijven van +10 werknemers die failliet gaan. In maart 2006 zal men her-evaulueren of men die premie ook kan toekennen aan bedrijven van +5 werknemers die in faling gaan.

Brugpensioen
Er is heel wat wrevel over de onduidelijkheid die er in de media werd gecreëerd. In veel media werd immers gemeld dat de huidige regeling zonder meer verlengd werd. "Wat voor nen delegee zijt gij? In de krant stond dat het in orde was." In het voor-akkoord laat men wel degelijk uitschijnen dat de bestaande akkoorden voor twee jaar verlengd worden, maar dat moet nog op sectorieel niveau onderhandeld worden.

Uit de discussie blijkt alvast dat niemand bereid is om de huidige regeling op te geven. Er is eerder ontevredenheid over het feit dat de overheid steeds meer maatregelen neemt om het brugpensioen financieel onaantrekkelijk te maken.

De loonnorm
Het ontwerpakkoord voorziet een loonstijging van 4,5% voor de komende twee jaar (index inbegrepen). "Wij hebben reeds 3 maal 1,5% voorzien de komende drie jaar, dus voor ons zit er niets extra in." merkt een delegee uit de papiersector op. In de grafische sector blijken er reeds afspraken te bestaan voor 2 maal 2% loonsverhoging (index). Een delegee uit de bouw vindt dan weer dat ze in de sector meer moeten vragen bij de sectoriële onderhandelingen: "We zijn nog nooit zo productief geweest, de bedrijven hebben te weinig volk,... we moeten sectorieel voor de bouw 5,3% vragen."

Het ontwerp-akkoord voorziet ook 40 miljoen van de overheid om de laagste lonen te verhogen door ze minder te belasten. "Waarom vragen we geen 2% extra inspanning aan de hele loge lonen van de managers om dit te financieren. Dat zou pas solidariteit betekenen." vindt een delegee van een beschutte werkplaats .

Conclusie
"Als we dit akkoord verwerpen dan moeten we goed beseffen dat we zullen moeten mobiliseren, op straat komen en staken om onze rechten te verdedigen."

Enkele ogenblikken werd het stil waarna een delegee opmerkte dat ze bij hem klaar staan om die strijd aan te gaan. Een aantal mensen uit kleiner bedrijfjes komt gelijk tussen om te zeggen dat dat bij hen toch niet zie eenvoudig ligt.

Nagenoeg niemand vind het een goed akkoord (op enkele lichtpuntjes na) maar men ziet geen andere mogelijkheid dan het te aanvaarden.

"Ik zit met een zeer wrang gevoel. Het is de tweede keer dat ik betrokken ben bij deze discussie en is nu al de tweede keer dat het zo loopt, dat zint me niet." Deze delegee vat misschien nog het best de stemming samen.