arch/ive/ief (2000 - 2005)

Eén jaar actie voeren voor de zelfde eisenbundel, het is niet min. Meer jobs en meer loon, daar komen de eisen ongeveer op neer. De werkdruk is te hoog. De werknemers kunnen niet alle noden meer lenigen en de kwaliteit komt in gevaar. Wat de lonen betreft, klagen de bonden over de kloof met de privé-sector (meer dan 10 %) die almaar groter wordt.

Tot nu toe waren de bevoegde ministers, Demotte op Volksgezondheid en Vandenbossche op Arbeid, weinig inschikkelijk. De staatskas is leeg, luidt de boodschap. Maar dat willen de bonden niet geweten hebben. “Met de 500 miljoen euro die Vlaanderen aan belastingsvermindering wil besteden, kan men 80 % van de grote problemen in de zorgsector oplossen,” zegt Walter Cornelis. “Die belastingsvermindering zullen gewone mensen in 2009 niet eens voelen.

De vakbonden denken 520 miljoen nodig te hebben om hun eisenprogramma door te voeren. “Qua loonsverhoging betekent dat 1,7 % gespreid over vijf jaar. Om maar te zeggen hoe redelijk wij zijn. Dat zal de kloof met de privé-sector niet eens dichten,” aldus Walter Cornelis. Demotte en Vandenbossche willen dat twee derde van het bedrag dat op tafel komt, besteed wordt aan tewerkstelling. De vakbonden vinden de cijfers die tot nu toe circuleerden te weinig en aanvaarden die 2/3-norm al evenmin. Donderdagmiddag na de betoging werden de bonden ontvangen op de kabinetten van de twee ministers maar daar werd niks gelost over concrete cijfers. “Een gevaarlijk spel,” noemt Walter Cornelis dat, “want als er morgen niet genoeg op tafel komt, heeft verder onderhandelen geen zin.”

Rampscenario
Dan zal er dus wellicht gestaakt worden. Nog eens naar Brussel komen zien de bonden niet meer zitten. Zijn ze moebetoogd? ““Ik zou het woord moe niet gebruiken,” zegt Walter Cornelis. “De mensen zijn het kotsbeu. Een jaar lang actie voeren, betogen, staken, dat kruipt in de kleren. Dat is niet meer dan menselijk. Maar er is geen enkele andere sector die presteert wat wij doen. Twaalf maanden lang volhouden en dan toch nog 20.000 mensen op straat krijgen. Wie doet het ons na?”

“Dit is de moeilijkste witte woede ooit,” zei Walter Cornelis eerder al. “De zorgsector heeft geen bondgenoten in de regeringen,” zegt hij nu. “Geen één van die partijen – VLD, SP.A noch CD&V wil een lans breken voor de non-profit. Daarnaast moeten we opboksen tegen de strategie van de liberalen – en die zitten niet alleen bij de VLD. Zij willen de staatsinkomsten zo ontvetten dat de hele publieke sector in gevaar komt. Eens het zover is kunnen ze dan hun rampscenario realiseren: beroep doen op de privé-markt, de verzekeraars en de commercialisering.”