|
Maandagmorgen, 9u00
Het industriepark van Fleurus, een dorp in de buurt
van Charleroi onder een lage grijze hemel. Enkele honderden
arbeiders samengepakt voor de ingang van AGC Automotive, een
autoruitenbouwer die beter bekend is onder de vroegere naam
Splintex. In een tent, daar neergepoot door het gemeentebestuur,
worden koffie en frisdrank geschonken en wordt er ook luid
gediscussieerd terwijl een groepje arbeiders onverstoorbaar kaart
speelt. Buiten wordt al weken lang een vuur hoog opgestookt. De
asfalt ligt er verbrokkeld en verwrongen bij. Het kleine
parkeerterrein is afgeschermd door een metershoge muur van
houtafval die de gemeentediensten van Fleurus elke dag trouw komen
aanvullen.
Hier speelt zich nu al bijna zeven weken lang een
sociaal drama af. Achthonderd arbeiders uit de zo al zwaar
getroffen streek van Charleroi vechten voor hun job. Als het van
de directie afhangt, moeten 284 van hen op zoek naar ander werk.
"Werk dat er niet is," zegt Mariet Vanderstukken die het
plaatselijke werklozencomité van de socialistische vakbond
FGTB animeert. "In deze streek kan de werkloosheidsgraad
oplopen tot 30 %. Iedere job die verloren gaat, is een ramp."
 |
Zij komt samen met enkele werklozen haar steun betuigen.
Vandaag zijn ze niet alleen. Van over heel het land zijn
sympathiserende delegaties afgezakt naar Fleurus. Zoals arbeiders
van de Glaverbelvestiging uit Zeebrugge. |
"AGC Automotive is
eveneens een onderdeel van Glaverbel," verklaart Dirk
Janssens van de socialistische Algemene Centrale de solidariteit
uit Zeebrugge.
"Het is de zoveelste herstructurering op rij
en dat tegen alle afspraken in. Wij beginnen stilaan te vrezen dat
Glaverbel alle glasproductie in België wil afbouwen."
Dat de vakbonden bij AGC Automotive de huidige situatie te danken
hebben aan hun stugge houding, wil Dirk Janssens niet geloven. "De
collega's van Splintex zijn overtuigd dat dit een rendabel bedrijf
is. Ze hebben zelfs voorgesteld om de rentabiliteit te laten
onderzoeken door een Frans consultancy-bureau maar daar wil de
directie niet aan meewerken."
Maandagmorgen 11u00
De hoofddelegees van
het CSC en het FGTB staan broederlijk naast elkaar. In de
franstalige pers werd nochtans gespeculeerd over een breuk tussen
beide vakbonden. De directie vertelde Indymedia.be dat er met de
christelijke vakbond wel te praten valt. Guiseppe Bordenga
ontkracht de geruchten. "Er is een gemeenschappelijk
syndicaal front dat gesteund wordt door de twee federale
secretarissen. De arbeiders tegen elkaar opzetten is maar één
van de manieren waarop de directie deze staking wil breken,"
zegt hij. Robert Wathy, secretaris van het CSC zegt dat hij zich
wil houden aan wat de arbeiders op de algemene vergadering beslist
hebben. "Het ordewoord blijft dat we de herstructurering niet
aanvaarden, maar persoonlijk vind ik wel dat we een
aanknopingspunt moeten vinden om de onderhandelingen op te
starten."
Maandagmiddag 11u30
Een deurwaarder,
tenger en klein van gestalte, schuifelt wat onzeker naar de
arbeiders met de beschikking van de rechtbank in de hand. De twee
secretarissen en de twee hoofddelegees nemen de beschikking aan.
Ze worden omringd door enkele honderden arbeiders. De
syndicalisten kunnen nu met eigen ogen lezen dat ze dwangsom van
5000 euro per dag riskeren per persoon die ze beletten van het
bedrijf te betreden.
Maandagmorgen 12u00
Christian Viroux
(secretaris FGTB) beklimt een tafel in de overvolle dampende tent.
"Kameraden, wij voeren een rechtvaardige strijd en we doen
dat op een onberispelijke manier. We zullen nog veel tijd nodig
hebben om de beslissing van de directie om te buigen en dat zal
moeilijk worden met de deurwaarders op onze huid."
De hele namiddag wachten de arbeiders nog op de
komst van de politie die de toegang tot het bedrijf wil vrijmaken.
Om 21 uur wordt de alarmfase opgegeven. Volgens Jacqueline Lequeux
van het FGTB heeft zelfs de voorzitter van de socialistische
vakbond André Mordant tijdens de laatste fase van de
onderhandelingen voor een nieuw interprofessioneel akkoord de
werkgevers aangemaand om de zaak niet op de spits te drijven.
Beelden van de politie die een piket uitééndrijft op
het moment dat de sociale onderhandelaars hun handtekening onder
een akkoord zetten. Het zou inderdaad geen zicht zijn.
Dinsdagmorgen 9u00
De commissaris van de
gemeentelijke politie komt polshoogte nemen van de situatie aan
het piket. Zij heeft duidelijk geen zin in een confrontatie met de
arbeiders van Splintex. "Tot nu toe verliep alles in de beste
verstandhouding en zonder incidenten. Wij willen dat zo houden."
Ze vraagt aan hoofddelegee Guiseppe Bordenga om zijn militanten in
de hand te houden. "Ik ben geen bendeleider," antwoordt
Bordenga. "Ik kan hen wel zeggen wat ik er van denk. Maar ik
sta niet in voor hun reactie op de provocaties van de directie."
Uiteindelijk wordt beslist om de burgemeester van Fleurus er bij
te halen. Hij moet bemiddelen tussen directie en vakbonden. In het
arrest van de rechtbank staat wel dat de directie toegang moet
krijgen tot het bedrijf. Maar er staat nergens vermeld hoe breed
die toegang moet zijn. Een uur lang onderhandelt burgemeester Pol
Calet met de directie. Als het van de directie afhangt, moet het
hele piket verdwijnen.
Dinsdagmorgen 11u30
Er is een compromis
in de maak. De burgemeester stelt voor om de tent te verplaatsen
en de parkeerplaats voor de ingang van het bedrijf vrij te maken.
De federale politie is in de buurt, maar mag zich niet mengen in
het conflict.
 Dinsdagmiddag 12u00
De twee hoofddelegees
beklimmen het geïmproviseerde podium in de tent. Guiseppe
Bordenga maant aan tot kalmte, maar haalt tegelijk ook scherp uit
naar de politici. "Waar zijn de politici? Waarom nemen ze hun
verantwoordelijkheid niet? Wij hebben een oproep gericht aan hen,
maar het blijft oorverdovend stil." Buiten vallen dikke
vlokken sneeuw uit de lucht bijna zo groot als plukken ouatte.
 Dinsdagnamiddag 16u00
Pas na veel vijven
en zessen komt een vrachtwagen aangereden. Eén man begint
tergend langzaam de oprijlaan vrij te maken. Drie leden van de
directie kijken vanop en afstand toe.
 |
Ze worden uitgejouwd door de
stakende arbeiders. Een tiental lokale agenten probeert de twee
kampen gescheiden te houden. De drie directieleden ontwijken
handig de eieren die ze naar het hoofd geworpen krijgen. De
commissaris laat betijen. |
Wanneer ze even met de directie gaat
praten, vraagt ze een time-out aan de arbeiders. "Even geen
eieren gooien, aub." Bij het aanhoren van de scheldtirades
die de directieleden over zich heen krijgen, haalt ze de schouders
op. "Niet te verifiëren," zegt ze met een glimlach.
Het ruimen gaat nog uren door. Uiteindelijk zal de
directie pas de volgende dag toegang krijgen tot het bedrijf. Ze
laten vier bussen met werkwilligen binnenrijden. Volgens de
vakbonden gaat het om kaderleden, bedienden en slechts een
vijftigtal arbeiders.
Foto's: han Soete
|
