arch/ive/ief (2000 - 2005)

Van 29 december 2004 tot 7 januari 2005 verbleef ik samen met Marc De Meyere in Amman.  We hadden medisch materiaal van Geneeskunde voor de Derde Wereld meegekregen om aan onze Irakese vriendin Rana te overhandigen, zodat zij het tot bij de slachtoffers van de platgebombardeerde stad Fallujah kan brengen.  Tijdens ons verblijf in Amman was er ook een delegatie van verschillende vredesorganisaties uit de Verenigde Staten aanwezig.  Deze delegatie was samengesteld uit mensen van Global Exchange, Code Pink, United for Peace and Justice en Families for Peace.  Met deze missie wilden ze hulpgoederen voor Fallujah aan Irakese artsen overhandigen.  Daarnaast wilden ze met artsen, hulpverleners en slachtoffers uit Irak ervaringen met betrekking tot de oorlog in Irak uitwisselen.  Er vonden talrijke besprekingen plaats over mogelijke strategieën om de westerse bevolking bewust te maken van de humanitaire ramp die zich sinds de invasie permanent ontwikkelt in Irak.  Sinds begin november verzamelden deze organisaties ongeveer 600.000 dollar voor hulpgoederen ten voordele van de slachtoffers van Fallujah.

We leefden en werkten gedurende deze week samen met de Amerikaanse activisten en talrijke gesprekken met Amerikanen en Irakezen bevestigden onze vrees dat in Irak reeds geruime tijd een georganiseerde misdaad tegen de burgerbevolking plaats vindt.  Enkele getuigenissen werden vorige week reeds op Indymedia gepubliceerd.  Hier is het vervolg over de mensonterende daden van de coalitietroepen en de interim-regering in Irak.

Amman, 30 december 2004 -  Eén van de centrale figuren tijdens deze ontmoetingsweek was Dahr Jamail, een onafhankelijke, Amerikaanse journalist, die reeds zeven maanden in het bezette Irak doorbracht, met als doel de leugens van de Amerikaanse regering te ontmaskeren.  Deze avond stond een fotopresentatie van hem op het programma.  Een cameraman van TV Dubai zette de presentatie op film.

Levensomstandigheden in het bevrijde Irak

De fotovoorstelling begon met een paar voorbeelden van de schrijnende gezondheidssituatie in het verwoeste land.  In Bagdad is het nu normaal dat er vijf baby's samen in een couveuse worden gelegd.  De medische apparaten in de ziekenhuizen dateren nog van de jaren zeventig.  Er zijn enorme tekorten aan medicijnen en ander medisch materiaal.

De ziekenhuizen werden door de Amerikanen echter wel voorzien van gloednieuwe schrijftafels.  Deze moeten dienen om naar het westen toe te tonen hoe goed het gaat met de wederopbouw van Irak.

De hygiënische toestand van de ziekenhuizen is echter abominabel.  Deze foto toont een toilet op de afdeling Intensieve Zorgen van het al-Kerkh hospitaal.

De mensen die uit hun huizen werden verdreven, leven op stortplaatsen in erbarmelijke omstandigheden.  Op deze foto is de verblijfplaats van een vluchtelingengezin te zien.  Een constructie uit olievaten doet dienst als woning.

Een man die hier woont draagt een t-shirt dat hem door de bezettingstroepen geschonken werd.  

“Irak - vooruitgang - welvaart” staat erop gedrukt.

(foto: T-shirt Iraq progress prosperity)

Vandaag is één van de grootste problemen van de Irakezen het gebrek aan zuiver water.  De Amerikaanse firma Bechtel sloot op 17 april 2003 een contract van 680 miljoen dollar met U.S. Agency for International Development (U.S.AID) om de watervoorziening in Irak te herstellen.  In september 2003 werd dit naar 1,03 miljard dollar uitgebreid.  Een bijkomend contract van 1,8 miljard dollar volgde.  Nu blijkt dat Bechtel deze contracten amper nakomt, met als gevolg dat er een enorme toename is van ziekten zoals cholera, tyfus, diarree en nierstenen.  Een link naar het volledige rapport over deze zaak, dat in samenwerking met Dahr Jamail door Public Citizen gepubliceerd werd, is te vinden op

http://dahrjamailiraq.com/reports/

http://www.citizen.org/documents/bechteliniraq.pdf.

Deze foto toont het water zoals het uit de zeldzame leidingen in Sadr city komt.  Een van de rapporten van Dahr beschrijft hoe een familie de honger stilt door rijst te eten die een paar uur in vuil water geweekt werd.

(foto: water in Sadr city)

Op deze foto is een moeder te zien van acht kinderen, waarvan de oudste veertien jaar is.  Ze leven in al-Sadr city.  In augustus werd de echtgenoot van de vrouw, een handelaar in tweede handskleding, door de bezetters gedood.  Sindsdien moet ze haar gezin onderhouden met de maandelijkse voedseluitreikingen en hulp van de buren.

(foto: widow with kids)

Eén van haar buren is de 17-jarige Abbas die een been verloor bij een Amerikaanse clusterbomaanval.  Een clusterbom is een soort bompakket dat zich in de lucht opent, zodat er een heleboel kleinere bommen uitspringen.  Clusterbommen worden gevreesd omdat ze enorm veel slachtoffers te maken.  De kans is groot dat een aantal van de kleinere bommetjes niet ontploft, zodat ze ook later een gevaar betekenen voor bijvoorbeeld kinderen die ze vinden.

(foto: cluster bomb victim)

Het verhaal van deze oorlogsweduwe is in het Engels te vinden op

http://dahrjamailiraq.com/weblog/archives/dispatches/000151.php#more

De gebrekkige stroomvoorziening vormt een ander probleem voor het dagelijks leven in Irak.  Meestal hebben de mensen slechts een paar uur per dag stroom.  Op de betere dagen is de stroomtoevoer beperkt tot een maximum van acht uur.  Dit vormt zeker een probleem nu Irak een relatief koude winter meemaakt, want ook de olie is in dit olierijke land bijzonder schaars geworden, voor de bevolking althans.

Het leven van de Irakezen wordt in deze moeilijke levensomstandigheden nog eens extra verzwaard door het veelvuldig machtsvertoon van de bezettingstroepen.  Dahr gaf een voorbeeld bij een foto van de auto van één van zijn Irakese vrienden.  De man loopt op krukken en moest zich ijlings naar zijn wagen begeven om die te verplaatsen om een Amerikaanse tank door te laten.

(foto: Salam's car)

Het bovenstaande zijn slechts enkele voorbeelden van de humanitaire ramp die in Irak aan gang is.  De Irakezen hebben al lang begrepen dat hun welzijn de Amerikaanse regering geen moer kan schelen.  Daarom groeien de antiwesterse gevoelens elke dag aan.

(foto: Vietnam street)

(foto: Troops go home)

Aangezien Dahr reeds verscheidene maanden in het bezette Irak doorbracht, weet hij zeer goed hoe onleefbaar het er is voor de inwoners van het land.  Ook hij kent het gevoel van over straat te lopen en zich ervan bewust te zijn dat elk moment een autobom naast je kan ontploffen.  Een begrafenisondernemer vertelde hem in mei 2004 dat er gemiddeld 600 doodskisten per dag geleverd worden.  Vóór de invasie waren dat er 150.

De verwoesting van Fallujah

Volgens de officiële Amerikaanse bronnen vielen bij de belegering van Fallujah in april 2004 vierhonderd doden, waarvan het grootste deel verzetstrijders waren.  Irakese bronnen geven echter aan dat er veel meer slachtoffers vielen, waaronder ook heel veel vrouwen en kinderen.  Er werd zelfs een vrouw met een witte vlag in haar handen geklemd het ziekenhuis binnengebracht.  Er zijn meerdere meldingen van het beschieten van ziekenwagens, wat absoluut in strijd is met de Conventie van Genève.  Meer getuigenissen over de beschieting van ziekenwagens en brutale handelingen tegenover artsen bij het uitoefenen van hun werk zijn in het Engels te lezen op http://www.dahrjamailiraq.com/hard_news/archives/hard_news/000157.php#more.  Nederlandse vertaling: http://www.intal.be/nl/article.php?articleId=381&menuId=1

(foto: bullet holes in ambulance windshield)

(foto: back_of_ambulance)

(foto: Destroyed ambulance in Fallujah - April 2004)

Het ministerie van Volksgezondheid meldde dat er voor de vluchtelingen uit Fallujah gezorgd wordt.  Deze uitspraak is strijdig met wat Dahr en zijn Irakese medewerkers tot nu toe gezien hebben.  Na de tweede belegering van de stad, die in november plaats vond, is 75 % van Fallujah met de grond gelijk gemaakt en ook de rest is zwaar beschadigd.

(foto: Fallujah flattened)

Eén van de medewerkers van Dahr kon foto's van Fallujaanse slachtoffers bemachtigen.  Deze foto's moesten dienen om ter identificatie aan de vluchtelingen voor te leggen.  Volgens deze medewerker, die zelf verschillende keren de stad kon betreden moeten de Amerikaanse troepen ook chemische wapens gebruikt hebben.  De Amerikaanse soldaten die rondom de stad gepositioneerd zijn, gaven het advies om in Fallujah niets aan te raken, geen water te drinken, enz…  Op enkele van de foto's waren ook lijken te zien die helemaal opgeblazen waren en geen kogelgaten vertoonden.  Ook de inwoners zelf verklaarden dat er chemische wapens gebruikt werden.

De kleding van dit meisje is in haar lichaam gesmolten.  Vermoedelijk werd ze het slachtoffer van een fosforbom.

(foto: phosphor bomb victim)

Gedode man in Fallujah.  Het teken dat hij met zijn hand maakt wordt gebruikt door moslems die niet in staat zijn te bidden.  De betekenis ervan is: 'Er is één God'.

(foto: killed man - 1 God)

Gedode verzetstrijder, gedeeltelijk door honden opgegeten.

(foto: fighter, partially eaten by dogs)

De dag van de presentatie kregen we te horen dat het leger zich aan het voorbereiden was om ook Mosul binnen te vallen.  De bezetters hebben de stad niet meer onder controle.  Wanneer ze daar op de zelfde wijze als in Fallujah te werk gaan, betekent dit nog een veel grotere menselijke ramp, omdat Mosul een zeer grote stad is, zowel qua inwoneraantal als qua oppervlakte.

Dahr vertelde verder dat, telkens hij Irak opnieuw binnenkwam, de toestand verergerd was.  “Het lijkt of je in een ander land dan de vorige keer bent.”  Een Irakese medewerker voegde nog toe, dat wat hier getoond werd slechts 1 % is van wat er in Fallujah gebeurde.  

“De Irakezen kunnen dus niets anders doen dan iedereen die de bezetter ondersteunt te doden.  Dit is een daad van pure zelfverdediging.”

Vandaar de dagelijkse aanvallen op politieposten en dergelijke meer.  Iedereen die met de bezetter collaboreert is een doelwit voor de strijders van een volk dat zijn soevereiniteit tracht terug te winnen.

De Irakezen schreeuwen om gehoord te worden door hun medemensen in het westen.  Ook in Europa kan de bevolking zich voor gerechtigheid in Irak inzetten.  Eén van de mogelijkheden is om de Amerikaanse producten zoveel mogelijk te boycotten.  Daarnaast zou een gezamenlijke actie om de Europese regeringsleiders te dwingen een duidelijk standpunt tegen de oorlogspolitiek van de Verenigde Staten in Irak in te nemen mee gewicht in de weegschaal kunnen leggen.  De grootscheepse  mobilisatie voor hulp aan de slachtoffers van de Tsunamiramp bewijst dat we in het westen bekommerd zijn om mensen die minder geluk hebben hier op aarde.  De onmenselijke omstandigheden waarin het Irakese volk zich bevindt is een gevolg van menselijke hebzucht en machtswellust.  De wereldleiders die dit op hun geweten hebben kunnen overwonnen worden, indien voldoende mensen over heel de wereld zich samen inzetten tegen deze onrechtvaardigheid.