arch/ive/ief (2000 - 2005)

De Irakese Tsunami
15 januari 2005

Dahr Jamail

De mortuaria in de ziekenhuizen van Bagdad bereiken hun maximale capaciteit. In het Yarmouk ziekenhuis van Bagdad kan de lage temperatuur de stank van de verrottende lijken niet dempen. Hij waait ons tegemoet wanneer de deuren open gaan. Ik ken de geur van lijkverbrandingen in Nepal …maar dit is anders. Deze geur…hoe kan ik hem beschrijven? Hij blijft me achtervolgen, zelfs lang nadat we het hospitaal weer verlaten hebben.

Vele van deze lichamen zijn afkomstig uit de straten van Fallujah, slechts resten van wat honden reeds opgegeten hebben. De lijken uit Fallujah hebben een typische, vreemde verkleurde huid en vertonen ook andere abnormaliteiten.

Wanneer ik uit de eerste koelruimte stap, ga ik direct tot bij een metalen leuning. Mijn beide begeleiders, waaronder Abu Talat, vergewissen zich ervan of ik nog in orde ben wanneer ik daar compleet verdoofd sta. Ik bemerkte de leuning niet eens; ze hield me enkel tegen op weg naar de volgende koelruimte.

De vriezers liggen vol gestapelde lijken, waarvan de meeste onbedekt zijn. Vooral de aanblik van hun ogen kan ik amper uit mijn gedachten weren.

De begeleidende arts zegt dat de meeste van deze mensen door kogels gedood werden…en niet uit Fallujah afkomstig zijn. het geweld tegen de Irakezen gaat onverminderd voort.

Ik doe mijn werk…neem foto na foto van het afschuwelijkste dat ik ooit in mijn leven gezien heb. Verschillende lichamen zijn zo oud dat ze in elkaar beginnen te zakken.

Na ons bezoek aan de laatste koelruimte, verlaten we het mortuarium. In een poging om me van de stank te ontdoen spuw ik…Abu Talat staart in de verte. Wanneer ik begin te kokhalzen, komt onze begeleider uit het mortuarium me toegesneld met een reukflesje en begint het over mijn bovenlip te strijken.

“Shukran jazeelan (Dank je wel)”, zeg ik en hij doet hetzelfde bij Abu Talat. Dan zetten we onze weg voort.

Terwijl we verder slenteren praten we met de dokter. “Dagelijks komen er nieuwe lichamen bij in de mortuaria van de ziekenhuizen. De meeste mensen werden door soldaten neergeschoten”, vertelt ze “Maar er zijn ook slachtoffers van misdaden en ongevallen bij. Zo veel dode burgers.”

We stappen, nu ja, slenteren het hospitaal uit, terug naar de auto.

“Dit is het afschuwelijkste dat ik ooit in mijn leven zag”, zeg ik aan Abu Talat. We stappen in en rijden weg.

“Ik weet niet wat ik moet doen”, zeg ik hem, “Wat wil jij doen?”

Hij gebaart met zijn handen in de lucht dat hij het ook niet weet. “Laat ons gewoon wegrijden”, zeg ik. “Okay, ik probeer gewoon weg te rijden”, antwoordt hij.

Wanneer ik ondanks de aangename geur van de parfum op mijn lip toch walmen van de verrottende lichamen gewaar word, beslis ik in een poging om tot de normaliteit terug te keren boodschappen te doen.

We kopen iets te eten, omdat het lunchtijd is en we dus verondersteld worden honger te hebben, en begeven ons dan weer op weg naar het hotel.

Mijn hoofd tolt, net als dat van Abu Talat. “Ik ben getraumatiseerd”, zeg ik hem. “Ja, mijn hoofd draait ook”, antwoordt hij. “Ik wil een douche nemen”, gaat hij verder.

“Ik wou dat ik me langs de binnenkant kon douchen”, zeg ik.

“Aan de buitenkant is het heel gemakkelijk”, zegt hij stil, “maar hoe reinigen we de binnenkant?”

We gaan naar mijn kamer en ik begin te schrijven. Het eten blijft in de tas op de zitbank…Terwijl hij de badkamer binnen gaat zegt Abu Talat: “Volgens de islam moeten we ons wassen wanneer we met een lijk in contact geweest zijn, zelfs wanneer we het alleen gezien hebben.”

Hij houdt stil wanneer hij merkt dat ik in het niets door het raam staar en zegt: “Hey, probeer er niet meer aan te denken. Ik weet dat het zwaar is.” Ik richt mijn blik langzaam op hem wanneer hij vervolgt: “Voor mij is het is nog moeilijker, omdat ik Irakees ben. Mijn hart is verscheurd.”

Hij gaat de badkamer binnen om te douchen en ik begin alles op te schrijven.

Niemand weet wie deze dode mensen zijn. De koelruimtes liggen vol. In de andere ziekenhuizen is het net hetzelfde.

Na de douche begint hij te bidden, terwijl ik me ga wassen, in een poging de lichamen weg te spoelen. Het helpt, een beetje.

Maar hun ogen houden me in hun greep. Zij zullen nooit verdwijnen.

http://www.dahrjamailiraq.com

©2004 Dahr Jamail.
Web site by Jeff Pflueger Outdoor Adventure Photography.
All images, photos, pictures, photography and text are protected by United States and international copyright law. Any use including, but not limited to, reproduction, use on another website, copying and printing requires the permission of Dahr Jamail. (mail@dahrjamailiraq.com)
Find a Problem? Contact the Webmaster.

In Fallujah bleven de doden weken op straat liggen. Niemand kon ze er weg halen om te begraven, omdat de soldaten op iedereen schoten.

Veel lijken in Fallujah waren helemaal opgeblazen en vertoonden geen kogelgaten. Men vermoedt dat dit op het gebruik van chemische wapens duidt.

Toeval bestaat niet,maar ik kies toch voor deze woorden.Nog maar kort op het net(voor het eerst een pc),typ ik en woord in en kom bij de foto's van Inge.Ik had geen leuning,ik had de geur niet in mijn neus,ik had geen fototoestel,maar deze beelden zullen op mijn netvlies gebrand blijven!Het woord wat ik typte was oog.Deze ogen konden ook ééns zien.Wat ik zou willen is dat we werkelijk konden zien wat een waanzin we veroorzaken met de behoefte aan macht,geld en ons eeuwige "de waarheid in pacht" willen hebben.