arch/ive/ief (2000 - 2005)

De aanwezige organisaties worden voorgesteld, onder andere 'United for Peace and Justice'. Er is ook een delegatie van familieleden van gesneuvelde soldaten en van slachtoffers van 11 september. Er bestaat namelijk een groeiende beweging in de Verenigde Staten van Irakveteranen en hun familieleden.

Na de herverkiezing van Bush werd het plan voor deze missie opgevat. Toen begin november bleek dat de bezettingstroepen weldra Fallujah zouden binnenvallen, lanceerde Global Exchange in samenwerking met Code Pink een noodoproep voor de inzameling van geld en hulpgoederen voor de bedreigde stad. Hierop kwam een buitengewone respons van de Amerikaanse bevolking en verscheidene organisaties, en ze kwamen zo tot een budget van om en bij de 600.000 dollar. Verschillende mensen stuurden ook aanmoedigings- en dankbrieven. Veel hulpgoederen werden reeds aan de slachtoffers en vluchtelingen van Fallujah bezorgd. Naast de concrete hulp voor de bevolking van Fallujah vinden de betrokken organisaties het zeer belangrijk om aan de Irakezen en de rest van de wereld te tonen dat er ook goede en meevoelende Amerikanen bestaan.

Het oorspronkelijk plan was om deze missie in Bagdad te volbrengen, maar de Irakese medewerkers wilden dit om veiligheidsredenen niet toestaan. De Amerikaanse delegatie wilde hier eerst niet van weten, maar toen de Irakezen uitlegden dat het voor henzelf een enorm risico betekent om in Irak met Amerikanen gezien te worden viel de keuze op Amman.

Getuigenissen van familieleden van Amerikaanse slachtoffers

Fernando Suarez
Onze zoon, Albert, sneuvelde in maart 2003. Toen de vertegenwoordigers van het leger ons zijn dood kwamen melden, zegden ze dat hij door de Irakezen vermoord werd. Dit bleek echter een grove leugen te zijn, daar later bleek dat hij gestorven is door een illegale Amerikaanse clusterbom. Mijn zoon vertrok naar Irak met een droom, een droom om de kinderen van Irak te helpen. Hiertoe kreeg hij echter nooit de kans, omdat hij een van de eerste gedode soldaten in Irak was. Vandaag zetten mijn vrouw en ik deze droom voort. We bezochten in Irak de plaats waar Albert gestorven is. Maar we gingen er ook naar de hospitalen, waar we de Irakese kinderen zagen sterven door een gebrek aan medicijnen. Vandaag geven we als symbool van onze vriendschap geneesmiddelen aan Dr. Intisar, internist in Bagdad.

Nadia McCaffrey
Ik wil jullie het verhaal vertellen van mijn zoon, Patrick, die op 34-jarige leeftijd stierf in Irak. Hij laat twee kinderen na van 3 en 9 jaar. Voor hij bij het leger ging was hij manager van zijn bedrijf in California. De dag na 11 september 2001 was mijn zoon zodanig geshockeerd dat hij zich bij de Nationale Garde aansloot. Deze blijft normaal gezien in het binnenland om er hulp te verlenen bij catastrofes. Bush bracht hier echter verandering in. Zo komt het dat mijn zoon het eerste lid van de Nationale Garde in California werd die zou sneuvelen in Irak. Patrick heeft altijd veel van kinderen gehouden. Toen hij naar Irak gezonden werd had hij geen keuze, omdat hij de leugens van de regering geloofde. Hij werd ingezet in maart 2003 en stierf in juni van datzelfde jaar. Hij heeft echter slechts een week nodig gehad om te begrijpen wat deze invasie in werkelijkheid betekende. Hij begreep dat vrede niet de echte bedoeling was en dit maakte hem zeer droevig. Dagelijks telefoneerde hij naar huis. Dan had hij het over de kinderen van Irak, en hij vroeg ons om regelmatig materiaal voor hen op te sturen. Hij ontfermde zich eveneens als een vaderfiguur over de jongere soldaten. Ik ben blij dat hij gestorven is vóór de gruwelijkheden in Fallujah plaatsvonden.
Kinderen waren altijd zo belangrijk voor hem, zodat ik nu in het bezit ben van discs, vol met foto's van Irakese kinderen. De laatste foto van Patrick werd 40 minuten voor zijn dood genomen. Hij zat boven op een humvee met witte bloemen in zijn hand, vreugde op zijn gezicht en omgeven door Irakese kinderen. De humvee was omgeven door kinderen die hem toelachten. Mijn vraag vandaag is: laat ons de kinderen en de vrede op de eerste plaats stellen. Ik voel zo mee met de Irakese moeders. Deze hulpgoederen zijn slechts een begin en er is nog een lange weg te gaan.

Adele Welty
Mijn zoon Timothy stierf als brandweerman in een van de WTC-torens. Hij was een held, niet omwille van de wijze waarop hij stierf, maar omwille van de wijze waarop hij leefde. Die dag stierven 355 brandweerlui en 3000 burgers. De Amerikaanse regering besloot om wraak te nemen en de slachtoffers van 11 september als excuus te gebruiken voor de 100.000 doden in Irak. Ik maak deel uit van een groep met ongeveer 100 leden, die mensen verloren op de dag van de aanslagen. We delen allen eenzelfde gevoel. We reisden over de hele wereld, naar Hiroshima en Nagasaki, naar Afghanistan, naar Afrika, waar we de overlevenden van de genocide in Rwanda bezochten, en naar Madrid.

Getuigenissen van hulpverleners in Irak

Dr. Intisar
Ik kom van Irak om de stem van de Irakezen te brengen, om aan de rest van de wereld en vooral aan de Amerikanen te laten weten dat Irak nu niet gelukkiger of bevrijd is. Alles is er verwoest. Het vroegere Ministerie van Volksgezondheid, waar zich vóór de invasie degelijke plannen bevonden voor de verbetering van de gezondheid, is vernietigd. Alle hospitalen werden kapotgeschoten en leeggeplunderd. Het huidige Ministerie van Volksgezondheid levert geen goed werk. Het is niet op de hoogte van de noden en behoeften van de bevolking. Het brengt de hulp niet op de plaatsen die de prioriteit zouden moeten krijgen. Veel dokters verlieten het land omdat ze in hun eigen ziekenhuizen het doelwit werden van de Amerikanen en de Iraakse Nationale Garde. Wij willen dit nutteloze bloedvergieten stoppen.

Rana
Ik ben de enige vrouw die sinds de belegering van Fallujah de stad kon betreden. Ik bracht er de geneesmiddelen die door Code Pink geleverd werden en ook dekens en verwarmingstoestellen voor de vluchtelingen, die uit de scholen waren gezet waar ze eerst een onderkomen hadden gevonden. Toen ik hen die dag bezocht konden ze niet geloven dat er mensen kwamen om hen te helpen. Ik ontmoette er mensen die me wilden helpen om Fallujah binnen te komen.
De Amerikaanse soldaten waren verwonderd dat een humanitaire helper binnen wilde om de families te helpen. Goede soldaten hielpen me verder. Ik kon veel gebouwen binnengaan. Een soldaat zegde me dat een familie met vijf kinderen in een gebouw van het Rode Kruis vastzat. Ze hadden voedsel nodig, maar ik mocht er eerst niet heen, omdat er op dat moment luchtaanvallen waren. Die waren na 20 à 30 minuten voorbij en ik kreeg de toelating er heen te gaan. Toen ik aanklopte waren de bewoners eerst bang dat er Amerikanen voor de deur stonden. Nadat ik hen had gezegd een Irakese vrouw te zijn die hen wilde komen helpen lieten ze me binnen. Ze vroegen om hen te helpen naar een ander woonblok te geraken. De kinderen waren in een miserabele toestand. Ze waren vuil, enkelen waren ziek, hun hoofden vol luizen. De moeder kon niet voor me verbergen dat ze in een ernstige psychische toestand was. We brachten hen naar een ander gebouw waar het veiliger was. De man van ongeveer 40 jaar ging naar zijn huis om spullen op te halen, maar alles bleek stukgeschoten te zijn. Door toeval vonden we nog drie andere families en zo konden we hen brengen wat ze nodig hadden om te overleven: dekens, verwarmingstoestellen en voedsel. In de tuin van een van de huizen vond ik onder een deken een lijk in ontbinding. Het was een burger, geen strijder. De mensen vroegen me om de volgende dag weer te keren, maar ik moest eerst alles regelen om naar Amman te vertrekken. Fallujah wordt nog steeds gebombardeerd en er zou volgens de officiële bronnen ook nog verzet zijn. Ik heb zelf echter geen verzetsstrijders gezien toen ik in de stad was.

Ik zit hier juist het stukje van Nadia voor haar te vertalen en ze merkt op dat het in juni van dit jaar was dat haar zoon gestorven is. Sorry voor het foutje.

De zoon van Fernando heette Victor, niet Albert. Nogmaals sorry, maar alles verloopt hier in een razendsnel tempo.