arch/ive/ief (2000 - 2005)

Een cameraman van de ‘Libanese Broadcasting Corporation (LBC), die tijdens de eerste acht dagen van de gevechten berichtte, vertelt over wat hij als gruwelijkheden beschouwt. Burhan Fasa’a werkte voor LBC tijdens de bezetting van Irak.

“Ik raakte Fallujah binnen langs de Julanbuurt, die vlakbij het hoofdhospitaal gelegen is,” zegde hij tijdens een interview in Bagdad. “Op het dak van het hospitaal bevonden zich Amerikaanse sluipschutters die op iedereen schoten.” tijdens het interview rookte hij, duidelijk nog in shock van wat hij gezien had, voortdurend sigaretten.

Op 8 november stond het leger vrouwen en kinderen toe om de stad te verlaten; van de mannen mocht er echter niemand uit. Burhan kreeg zelf geen toegang tot de stad langs de controleposten, dus omzeilde hij deze door voorzichtig via een landbouwgebied nabij het hoofdhospitaal en vervolgens met een kleine boot over de rivier toch de stad te betreden. Hij wilde de stad van binnenuit filmen.

“Voor ik de boot vond was ik 50 meter van het hospitaal, van waar de sluipschutters op iedereen schoten, verwijderd,” zegde hij, “maar het is me toch gelukt om binnen te geraken.”

Hij vertelde over de voortdurende, zware bombardementen door Amerikaanse gevechtsvliegtuigen, waarbij zelden een minuut voorbijging zonder dat de grond daverde onder het bommentapijt.

“De Amerikanen gebruikten zeer zware bommen om de moraal van de Fallujaanse strijders te breken,” legde hij uit, om er dan, zijn armen uitstrekkend aan toe te voegen: “ze bombardeerden alles! Ik bedoel werkelijk alles!”

Zo ging het verder gedurende de eerste twee dagen, vervolgde hij, tot op de derde dag tankcolonnes en andere gewapende voertuigen binnenrolden. “In groten getale betraden deze troepen de noordzijde van Fallujah,”.vervolgde hij, “maar ik filmde minstens twaalf Amerikaanse voertuigen die vernietigd waren.”

Het leger slaagde er nog niet in om Fallujah binnen te komen en de bombardementen werden gestaakt.

“ik zag op zijn minst 200 families, wiens huizen boven hun hoofden onder de Amerikaanse bommen ingestort waren.” vertelde Burhan naar de grond starend, terwijl de as van zijn sigaret naar beneden bengelde. “De bevolking had toen reeds nood aan alles. Ik bedoel, ze hadden voedsel noch medicijnen. Ik zag veel gedode mensen liggen in het noordelijk deel van de stad, en het waren bijna allemaal burgers.”

Vanaf nu begon hij verhaal na verhaal te vertellen over wat hij gezien heeft tijdens de eerste week van de belegering.

“De doden werden in tuinen begraven, omdat de mensen hun woonplaatsen niet konden verlaten. er waren zo veel gewonden, en door het gebrek aan medische hulpmiddelen stierven de mensen aan hun verwondingen. Iedereen die zich op straat waagde was een doelwit voor de Amerikanen; ik zag zoveel burgers door hen neergeschoten worden.”

Hij keek uit het raam en nam een paar keer diep adem. “Toen,” vertelde hij, “zaten de meeste families reeds zonder voedsel. De mensen slopen langs de huizen om tussen het afval iets bij elkaar te zoeken. Water en elektriciteit waren reeds langer afgesloten.”

Het leger vorderde de families door middel van luidsprekers op om zich over te geven en uit hun huizen te komen. Maar Burhan zegde dat de mensen te bang waren om hun huizen te verlaten, dus begonnen de soldaten de deuren op te blazen om de woningen te doorzoeken.

“De Amerikanen hadden geen tolken bij, dus gingen ze de huizen binnen en vermoordden de mensen omdat ze geen Engels spraken! Ze kwamen het huis waarin ik me samen met 26 mensen bevond binnen en ze schoten de mensen neer omdat ze, het engels onmachtig, de bevelen niet opvolgden. 95 % van de vermoorde mensen in de huizen, werden gedood omdat ze geen engels verstonden.”

Toen hij tranen in zijn ogen kreeg stak hij opnieuw een sigaret op om dan zijn verhaal verder te zetten.

“De soldaten dachten dat de mensen zich tegen hun bevelen verzetten, dus schoten ze hen neer. Maar de mensen konden hen gewoon niet verstaan!”

Hij slaagde erin om de gevechten en scènes in de stad verder te filmen. Sommige van de beelden verkocht hij achteraf aan Reuters, waardoor een deel van zijn verslaggeving werd uitgezonden. LBC, zo legde hij uit, zou geen van zijn opnames uitzenden. Hij kon te meeste van zijn opnames nog uit de stad smokkelen alvorens zijn uitrusting in beslag genomen werd.

“Toen de Amerikanen mijn camera-uitrusting vonden namen ze alles in beslag. Ik zag toen ook hoe een soldaat geld van een kind afnam voor de ogen van iedereen in ons huis.”

Burhan zegde dat, toen de soldaten te weten kwamen dat hij een journalist was, ze hem slechter behandelden dan de andere mensen in het huis waarin ze op zoek waren naar ondergedoken strijders. Hij werd samen met verschillende andere mannen, vrouwen en kinderen gevangen genomen.

“Ze sloegen en vervloekten me omdat ik voor LBC werk, en daarna werd ik ondervraagd. Ze waren razend op al-Jazeera en al-Arabia.”

Hij werd gedurende drie dagen vastgehouden en moest, net zoals de andere gevangenen, zonder dekens op de grond slapen in het militair kamp in Fallujah.

“Ze arresteerden meer dan 100 mensen uit mijn omgeving, waaronder ook vrouwen en kinderen. We hadden één toilet ter beschikking, open en bloot tegenover de plaats waar we gevangen zaten, en iedereen was beschaamd om er gebruik van te maken. Er was geen privacy en we moesten geboeid onze behoeften doen.”

Toen zei hij me dat hij verder wilde vertellen over wat hij in Fallujah gezien had tijdens de negen dagen die hij er doorbracht.

Hij getuigde ook over iets waar reeds eerder vluchtelingen van Fallujah over rapporteerden.

“Ik zag burgers die trachtten de Eufraat over te zwemmen om te ontsnappen, maar aan de overkant van de rivier werden ze door Amerikaanse sluipschutters neergeschoten.”

Het huis waarin hij voordien vastgehouden werd bevond zich naast de moskee waar de cameraman van NBC (noot v/d vertaler: Kevin Sites) de executie van een oudere, gewonde man filmde. Dat was in de Jubailbuurt – Ik was daar. Gewonde, ongewapende mensen gebruikten die moskee om zich in veiligheid te brengen. Ik kan je zeggen dat er geen wapens of dergelijk in die moskee aanwezig waren, want ik was er zelf bij. Mensen verborgen zich er enkel om zich in veiligheid te stellen. Dat is alles.”

Verder getuigde hij nog van een ander schrikwekkend gebeuren waarover reeds eerder vluchtelingen die Bagdad bereikten rapporteerden.

“Op donderdag, 16 november, zag ik in de straten van de Jumariyahbuurt tanks over de gewonden rijden. In die buurt bevindt zich een openbare kliniek, dus noemden we het de kliniekstraat. Er hadden zware gevechten plaatsgevonden in deze straat en er lagen twintig lichamen van gedode strijders en een paar gewonde burgers voor het ziekenhuis. Ik was in de kliniek om 11 uur ’s ochtends, die 16^de november, en zag hoe tanks over de gewonden rolden.

Na een lange pauze keek hij een tijdje door het raam. Nog steeds naar buiten kijkend zei hij, “Tijdens de negen dagen dat ik in Fallujah doorbracht werd niemand van de gewonde mannen, vrouwen, kinderen en ouderen geëvacueerd. Het was creperen of op één of ander manier toch overleven.”

Volgens de gegevens van de Iraakse Halve Maan, welke drie ziekenwagens de stad binnen kreeg op 14 november, zaten er nog steeds minstens 150 families vast in de stad. Eén van de families overleefde door rijst in vuil water in te weken, om het vervolgens na twee uur op te eten. Er was in Fallujah geen elektriciteit, noch stromend water gedurende een maand.

Mensen begroeven lichaamsdelen van door bommen uiteen gereten mensen, evenals skeletten van doden die door honden waren opgevreten.

Het leger schat dat er een 2000 mensen in Fallujah gedood werden, maar beweert dat het merendeel hiervan strijders waeren. Hulpverleners en inwoners geloven echter dat de overgrote meerderheid van de doden burgers zijn.

De berichtgeving van Dahr Jamail is terug te vinden op www.dahrjamailiraq.com

(c)2004 Dahr Jamail.

All images and text are protected by United States and international copyright law. If you would like to reprint Dahr's Dispatches on the web, you need to include this copyright notice and a prominent link to the DahrJamailIraq.com website. Any other use of images and text including, but not limited to, reproduction, use on another website, copying and printing requires the permission of Dahr Jamail. Of course, feel free to forward Dahr's dispatches via email.

Iraq_Dispatches mailing list

http://lists.dahrjamailiraq.com/mailman/listinfo/iraq_dispatches

Vertaling van: http://www.dahrjamailiraq.com/hard_news/archives/hard_news/000160.php#more