arch/ive/ief (2000 - 2005)

EIGEN BELANGEN

Het gebeurde op een warme zaterdagvoormiddag in juli, dat Van Arweg zijn adem stokte. Hij greep naar zijn schouder, zijn ogen verstarden en hij viel omlaag, de papieren op de bureau met zich meesleurend. Jozef Van Arweg, leerkracht van het zesde leerjaar in het De Winter instituut te Nieuw – Antwerpen, was er getuige van geweest hoe de Waak - Vlam troepen, tijdens zijn voordracht uit het Nieuwe Vlaamse geschiedenisboek, de klas binnenvielen om leerling nummer twaalf, Rik Melis mee te nemen. Reden die voor de arrestatie opgegeven was; onwettige achternaamsverandering, die aan het licht bracht dat de familie Melis eigenlijk Melisanes heette, wat dus een buitenlandse en daarom ook illegale naam was. Ze zouden het land uitgezet worden, vertelde een plichtsbewuste officier nog, terwijl ze de jongen hardhandig boeiden en naar buiten begeleidden. Toen de mannen weg waren staarde Van Arweg nog even door het raam en ging vervolgens verder, alsof er nooit iets gebeurd was. ‘Toen August Borms, een der grootste Vlaamse leiders ooit, stierf, rouwde heel Vlaanderen maandenlang en.. ’ Hij wilde zijn zin niet afmaken omdat een leerling zijn vinger ongeduldig opstak. ‘Peeters,’ zei hij, wat is er?’ De jongen deed zijn vinger zachtjes omlaag en aarzelde even. ‘Meneer, mijn vader zegt dat we niet alles moeten geloven wat in de boeken staat!’ Van Arweg werd rood van woede, hij liep naar de jongen die achteraan zat en wilde hem een mep in het gezicht geven. ‘Durven jij en je vader te twijfelen aan de woorden van de grote De Winter zelve? Is dat zo Peeters? Ben jij een vieze progressieveling?’ De jongen wist even niets te zeggen. ‘Nee mijnheer, wij gaan elke week naar Gezinsdag. Mijn moeder is zelfs goed bevriend met de dochter van de grote De Winter en mijn vader werkt op het bureau van vreemdelingendeportatie.’ Van Arweg zweeg even en staarde de jongen aan, hij kende zijn vader en moeder wel, hooggeplaatste maar controversiële vrienden van de De Winter clan. Grootvader Peeters had nog meegeholpen met het omverwerpen van het koningshuis. Van Arweg ging wat achteruit en tikte met zijn vinger tegen zijn been, ‘ja jongen, zonder je familie zou die uitspraak je al lang fataal zijn.’ De jongen zweeg en Van Arweg hervatte de tekst. ‘.. en treurde zodanig om het verlies van hun mentor dat deze dag Bormsdag genoemd werd. Bormsdag werd later door mij, de grote De Winter, zelfs benoemd tot 1 der vele nationale feestdagen.’ Van Arweg keek tevreden rond naar de klas en voelde zich alsof hij net oog in oog gestaan had met de grote De Winter. Het was toen dat zijn hart het begaf, hij viel op de grond, de papieren vielen op hem en bedekten zijn norse gezicht. Het was de dag dat klas 6a onverwachts naar huis mocht gaan, enkele leerlingen waren namelijk geschokt door de plotse dood van Van Arweg. Het was middag toen Dolf Peeters thuiskwam en zijn vader dronken op de bank zag liggen. De laatste tijd dronk hij meer dan vroeger, Dolf wist dat er iets gaande was, maar was eveneens te jong om de situatie te doorgronden. ‘Wat doe jij hier thuis?’ Vader Peeters keek zijn zoon even aan, waarop de jongere vervolgens, ‘meester Van Arweg is dood,’ antwoordde. De vader had geen verdere vragen meer. ’Mijn zoon,’ zei hij en nam de fles jenever nogmaals ter hand. ‘Ik snak al tijden naar een whisky, maar het embargo, weet je wel.. Ach, ik ben al die binnenlandse rommel gewoon moe. Ik wil je iets vertellen,.. Die idioten, alles wat niet Nieuw Vlaams is moet verdwijnen omdat het illegaal is. Waar kunnen we nog van leven? Elk vreemd ingrediënt is strafbaar, Jezus Christus, wat heeft je grootvader ons toch aangedaan?.. Weet je eigenlijk wel wat voor werk ik doe Dolf?’ De jongen kwam voorzichtig dichterbij en ging naast zijn vader zitten, ‘je laat toch progressievelingen het land uitzetten?’ Vader Peeters stond op en zette zijn glas weg, hij verborg zijn gezicht achter zijn hand, het duurde even voordat Dolf doorhad dat zijn vader huilde. ‘Er is nog nooit iemand het land uitgezet jongen, ze zijn allemaal vermoord, duizenden, nee wat zeg ik, miljoenen mensen! Allemaal verbrand om te beletten dat ze terugkwamen en daar heb ik dus aan meegeholpen!’ Dolf stond op en schudde het hoofd, zijn vader duwde hem terug in de zetel. ‘Het is de waarheid,’ zei hij nog, maar Dolf weigerde te luisteren. Op dat moment nam vader een wapen boven en zette dit tegen zijn hoofd. ‘Sorry Dolf,’ zei hij, ‘ik kan het niet langer met me meedragen.’ De jongen staarde angstig rond en keek naar het portret van de grote De Winter, een schot volgde. Dolf Peeters keek niet naar zijn vader toen deze stierf, Dolf Peeters had zich afgesloten van de werkelijkheid. Hij bleef onbeweeglijk voor zich uit staren totdat 2 uur later zijn moeder thuiskwam en zelfs toen zij hysterisch naar haar man liep, reageerde hij niet. Het zou jaren duren voordat hij terug begon te spreken, elke nacht zag hij het hoofd van Rik Melis, alias Melisanes voor zich opdoemen, het vlees brandend. Diep in de verminkte burgergeest van Dolf Peeters sluimerde de waarheid rond, hij zag de waarheid. Hij zag zijn vader grijnzend achter de knopjes staan, hij manipuleerde de vlammen, jawel, want zijn vader was een duivel geworden.

aom@respecttheplanet.com