arch/ive/ief (2000 - 2005)

'Dat ze een oplossing zoeken voor het geldgebrek'

Drie opeenvolgende vrijdagen trekken duizenden militanten van de non-profit richting Wetstraat 16 om er de regeringsraad aan te herinneren dat de tijd dringt. Het zijn de zoveelste betogingen en acties in een lange reeks. Na lang onderhandelen is er op federaal niveau een ontwerptekst, maar die moet nu nog besproken worden op de ministerraad. Op Vlaams niveau haalt de administratie de rekenmachines boven om de cijfers van de bonden na te tellen.

« We wachten al zolang », zegt Kris. « Al tien jaar geen opslag. We verdienen tien procent minder dan gemiddeld. We hebben geen dertiende maand en minder pensioen. » Kris en Viv lopen rond met grote cheques van Dexia uitgeschreven door de ministers Demotte en Vervotte. En daar wringt het schoentjes. De federale en de Vlaamse regering beweren dat er geen geld is voor de eisen van de non-profit. « Dat is onze zaak niet, » zegt Kris. « Ze weten al jaren dat we te weinig geld krijgen. Dat ze er nu een oplossing voor zoeken. » « Om kwaliteit te leveren hebben we meer personeel nodig en om meer personeel warm te maken moet de job aantrekkelijker worden, » vult Viv aan.

Grimmig
Normaal zie je in de buurt van de Wetstraat enkel werknemers die heel kwaad zoals enkele weken geleden nog het personeel van DHL. « Maar we zijn ook heel kwaad, » benadrukt Myriam Mörs die vakbondsafgevaardigde is in een Antwerps ziekenhuis. « Onze lonen zijn al vijftien jaar te laag. De onderbezetting in de ziekenhuizen wordt ondraaglijk. Eén verpleegster voor vijftig patiënten, begin maar.En ondertussen steekt de regering de kop in het zand. » Myriam kijkt samen met haar collega's hoe de politie niet kan beletten dat een groep betogers de binnenring bezetten en het Brusselse verkeer in de war sturen. « We zijn veel te lang braaf geweest. Nu beginnen de mensen op de tippen van hun tenen te lopen en wordt het inderdaad wat grimmig. » Volgende week komen de bonden nog eens naar Brussel. Myriam Mörs en haar colleag's zullen er dan weer bij zijn. « Zeker en vast. Men moet nu eindelijk maar eens naar ons luisteren. Want moe worden we nooit. »