arch/ive/ief (2000 - 2005)

TE KOOP / A VENDRE
België / Belgique


Het einde van de natiestaat.
De grondwettelijke en communautaire storm mag dan al wat geluwd zijn en de verschillende actoren terug op stal, de schade is er. Maar over welke schade spreken we hier?

Is het zo dat DHL enige tijd geleden de lont aan het vuur stak of enkel maar zorgde voor wat extra wind? En is het pakjesbedrijf niet meer dan een katalysator van wat te gebeuren staat: de delokalisatie -om binnen het economisch jargon te blijven- van de politieke macht. Van het unitaire Brussel naar Vlaanderen, Wallonië en/of wie weet waarnaar nog.
De heisa, of eerder het gekibbel tussen politici van de verschillende gemeenschappen, de verschillende partijen én binnen de politieke partijen onderling, toont aan dat de geleide(lijke) staatshervormingen van het verleden té snel gingen voor het begrip. Maar eigenlijk ook te traag om goed te zijn.

Te snel, omdat ze, de politieke klasse, hoewel de tweetaligheid van het land even oud is als het land zelf en de ontvoogdingsstrijd van één landsdeel de kaap van de honderd jaar reeds voorbij is, er gewoonweg nog niet klaar voor is. Er zijn nog enkele hindernissen te gaan. De verdeling van o.a. de machtsposities (ook die binnen éénzelfde partij) en -zo u wil- de inboedel is nog niet rond.

Té traag echter voor de multinationale onderneming en haar filosofie: het immer muterende kapitalisme, dat geen baat heeft bij een politieke status quo en steeds weer op zoek gaat naar voordeliger situaties. Eigenlijk enkel maar duidelijkheid verwacht. Duidelijkheid welke er -bijvoorbeeld in het DHL-dossier- niet was/is.
Té traag ook omdat een scheiding lang rekken nooit goed is.


Solden in Belgenland
Eén manier om de nationale inboedel te verdelen is privatiseringen. (Onlangs nog Biac, misschien juist voor DHL een beetje te laat?) Dergelijke privatiseringen moeten behalve even wat extra geld in het laatje brengen uiteindelijk ook de opsplitsing van de staat vereenvoudigen. Geld is makkelijk(er) te verdelen en een privatisering vermijdt een moeilijke discussie over waarde(n); wie krijgt wat en hoe dit voor de andere te compenseren. Discussies over het nut en de wenselijkheid van privatiseringen worden trouwens in het algemeen best vermeden.

Komt daar nog het de facto failliet (door wanbeheer en corruptie) van de staat België/Belgique bij.
Wat moeten we anders bedenken bij de kunstmatige ingrepen die worden bovengehaald steeds wanneer er een begroting ‘in evenwicht’ moet gezocht worden? Of nog bijvoorbeeld; waar blijft het wederwoord van de anders zo graag spraakvaardige politici op Gilbert De Swerts (ACV) stelling dat de vergrijzing geen probleem is in tegenstelling tot wat steeds weer door die heren/dames politici, in navolging allicht van hun broodheren, wordt beweerd? Of, zoals het onlangs nog ergens werd verwoord: waarom moeten wij (werknemers) besparen en inleveren als er elders (aan werkgevers) voor miljarden cadeaus worden uitgedeeld? Hier geldt: spreken is zilver, zwijgen is goud.


Opgesplitst staat netjes?
Maar een opdeling van België in een onafhankelijk Vlaanderen en Wallonië mag dan al wat respijt geven, ook zij is slechts tijdelijk of slechts in schijn. Het is immers de tactiek van de verbrande aarde. Uitgevoerd door schijndemocraten, verklede kapitalisten, die, nu het niet-democratische karakter van haar gevestigde structuur overduidelijk wordt, op zoek gaan naar nieuwe vormen en structuren waaronder ze kunnen gedijen. Ze doen dat op twee manieren. Ze verandert van richting door zich op Europees vlak en lokaal op gewestelijk of regionaal vlak te richten. En ze verandert van tactiek.

Door zich aldus te verspreiden verzekert ze zich van nieuwe markten. Het is deze ‘verhuis’ die de oorzaak is van de vandaag gehoorde heisa. Niet meer dan dat.

Het Europese marktmodel
Wanneer we weten dat reeds de helft van alle nu gemaakte nationale wetten het gevolg zijn van reeds op het Europese vlak genomen besluiten, hoeft de belangrijkheid daarvan niet onderstreept te worden. Wat dient te worden onderstreept is dat het voor de burger(s) nòg moeilijker wordt zijn of haar stempel te drukken op deze wetten/besluiten. Die, al mogen ze dan nog in Brussel gestemd/genomen worden, nog verder buiten het bereik van de uiteindelijke kiezer komen te liggen. Dit komt omdat de bevoegdheden worden afgegeven.
Daar zit uiteraard een zekere logica in ware het niet dat de core business van de staat (het innen van belastingsgeld, leger,...) wel de laatste sectoren zullen zijn die aan die invloed zullen ontsnappen. Terwijl bijvoorbeeld het sociale aspect (o.a. terug te vinden in de nota Bolkenstein) van het eengemaakte Europa zonder probleem van de hand gedaan wordt.
Deze tactische werkwijze is nodig om de mensen op dwangmatige wijze te overtuigen dat Europa nodig is. Niet voor de mensen zelf, laat dat duidelijk zijn, maar voor de instandhouding van de machtsstructuren, voor de instandhouding van het systeem. Waarbij de mensen wordt wijsgemaakt dat ze zonder deze structuren, zonder dit systeem niet zouden kunnen.

Bijkomend gegeven is dat met de recente herverkiezing van G. Bush als president van de VS, de EU, die de confrontatie met haar concurrent-bondgenoot schuwt, ‘zacht gedwongen’ zal worden nog meer het Amerikaanse beleid (op) te volgen. Oorlog tegen Iran? Of op een drafje: inmenging in Oekraïne?

De regionale markt
Als tegenprestatie voor zoveel absolute macht wordt de regionale politiek nog meer het opstapje naar Europa voor de populaire politicus en de excuusvuilhoop voor de mislukte ‘would-be’(-maar-even-populaire)- politicus. (Zie Populisme). Een voorbeeld? Zo mocht Antwerps (SP.a) burgermeester P. Janssens voor 11.11.11 naar de Filippijnen om op te komen tegen de gevolgen van privatisering (van de watervoorziening). Ondertussen werkt Janssens’ partij hier gewillig mee aan allerhande privatiseringen, maar val hem daar vooral niet mee lastig hij is toch ook maar een mens !
Hoe verder hoe liever veronderstel ik. Hoe utopischer de wens of hoe onmogelijker de zaak, hoe nobeler het doel.
Zo belooft binnenkort de regionale politiek te functioneren: de institutionalisering en verheving van de onmacht.


Stilte voor de storm?
Maar zover is het nog niet. Sociale onrust -er gaat geen week voorbij zònder staking- onderhuids massaal aanwezig, wordt bezworen door absolute windstilte. Opnieuw de stilte! Bemerk hoe stil het nu geworden is rond alle heikele politieke issues. DHL is van de baan nu men tot de conclusie is gekomen dat er politiek geen oplossing mogelijk bleek. Het aanstellen van de nieuwe ABVV-topman beroerde even, maar dan ook maar heel even, de loononderhandelingen.

Nieuws wordt gedomineerd door absoluut non-informatief nieuws; de feiten, niks dan de feiten: een moord in Amsterdam, een president sterft in Parijs, een kindermoord in st.-Job in ‘t Goor, en Amerikanen in Fallujah. De overrompeling der feiten moet bij de toeschouwer moedeloosheid wekken ter aanvaarding van de feiten; ‘je kunt er toch niets (meer) tegen doen’. Slikken of stikken. Tenzij zoals in Oekraïne: zwichten voor het ‘westen’. Maar ook al dat is maar tijdelijk.

Het is de vaststelling dat, in een complexe wisselwerking, de media de belangrijkheid der banaliteiten versterken en de banaliteit der belangrijkheden benadrukken. De kweekschool voor apathie en geheugenverlies. Ook dit past binnen de gewijzigde tactiek.

Het doel: dat mensen niet meer weten wie hun overheerst, én dat ze het ook niet meer willen weten.

Wat wél nog kan -maar dat past in hetzelfde stramien- zijn de mededelingen van de beleidsmensen over welke maatregelen er genomen zijn of worden genomen ter betutteling en beboeten van diegenen die zich niet aan de wet(ten) houden en dit bij regelmaat te herhalen.


De Koninklijke Connectie
Het is paradoxaal te denken dat de splitsing van België dé oplossing is voor de problemen die er zijn, anderzijds is het paradoxaal te denken dat er nog een België/Belgique is wanneer al haar gezamenlijke burgerlijke initiatieven worden verkocht. Het is misschien ook ronduit belachelijk te denken dat politieke macht ook maar iets voorstelt.

En valt met deze wetenschap iets zinnigs te zeggen over hoe prins Filip zijn vaderland, of beter gezegd zijn toekomstig koningschap denkt te redden van het Vlaams Behang, dan de vaststelling dat er geen wereld (=België) denkbaar is zonder koning? Want waar zijn de zo liberaal en democratische republikeinen? Juist ja, zij werken in stilte -uiteraard- aan de omverwerping van de monarchie. Is zo één van die stille momenten bijvoorbeeld het niet aanvragen tot schrapping van de dotatie voor dat Vlaams Behang?

Ja, over welke schade spreken we dan?

De uitlatingen van Filip contrasteren met het niet afnemen van de dotatie van het Blok door het Vlaams parlement.
Het Vlaams parlement (verkozen) durft de confrontatie niet aan, Filip (geboren) blijkbaar wel. Dat Vlaams parlement, ons Vlaams parlement, staat daardoor terecht te kijk met de broek op de enkels.
Hoe kan je nu je eigen reglement niet uitvoeren als je weet waar racisme onherroepelijk toe leidt ? Hoe kan je de Blokdotatie ongemoeid laten als je niet anders kan dan weten wat er in de plaats van ons soort van democratie kan komen ? Wat voor een smeerlap moet je zijn ? De confrontatie met de consequenties van een blokstem : arm Vlaanderen heeft een nuttige idioot nodig om er een begin mee te maken. Niemand deed het hem voor en het blijkt ineens zo eenvoudig te zijn, meer nog, het kan niet anders dan eenvoudig zijn. Arm Vlaanderen.