arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vanmorgen de trein genomen naar Antwerpen. De gratis krant werd mij aangereikt door een Pakistaanse vrouw nadat zij hem gelezen had. Op de voorpagina lees ik dat het Vlaams Blok begraven is...
Op de tram sta ik geprangd tussen een paar Afrikaanse dames en een student uit China. Ik geniet van de verscheidenheid als ik door de Lange Leemstraat rijd... Op school zitten bij ons 26 nationaliteiten, elk van hen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigenheid,... Bij de koffie eet ik lekkere zoete koekjes. Fatiha, onze JOJO-assistente, heeft net een maand ramadan achter de rug en trakteert ons allemaal. Al 2 jaar werkt zij op mijn huidige school.
Na de middag verlaat ik de school en wandel door de straat. Een meisje van mijn eerstejaar komt me tegemoet met een grote mand vol lekkers. Ze biedt me alweer koekjes aan. Ik stap smakkend naar de tram en rijd naar Deurne. Onderweg stop ik in de Afrikaanse shop in Borgerhout en ruik de heerlijke geuren van wereldkeukens op mijn weg. Ik sla een babbeltje met een Marokkaanse vrouw op de tram en sta haar mijn plaats af.
Na de les in Deurne, keer ik terug naar het centraal station. Ik passeer in een buurthuis waar een suikerfeest aan de gang is. Ik voel me er thuis, als een reiziger in eigen stad. En plots is er dat woord, EIGEN.
Dat slechte gevoel: ik haat van mijn stad. De grijze nevels uit een ver en donker verleden. Voorbijgegane haat en mensen die maar niet snappen dat verscheidenheid de basis van rijkdom is... Van partijen die hun schapenvacht veranderen, maar altijd wolf blijven. Van bange en boze mensen, die schelden, hun geweren op andersdenkenden richten, van mandatarissen die beweren zelf jurist te zijn en mensen afdreigen, van ongeziene films, van deportaties en onverdraagzame, klauwende handen. Van extremisme, van een lelijk gezicht. Van niet begrijpen, dat mijn stad zo mooi kan zijn, met haar verscheidenheid, haar verdraagzaamheid en gastvrijheid... Ik hou van mijn stad in al haar kleuren en rijkdom. Misschien is dat veel belangrijker dan mekaar proberen bekampen met wapens en harde slogans...