arch/ive/ief (2000 - 2005)

De moslimstudente, de werkende vrouw of de huismoeder die met of zonder hoofddoek participeert aan het openbare leven heeft een sterke band met haar familie en de waarden en normen die ze aldus meekreeg maken haar tot wie ze vandaag is. Ze is trots op haar afkomst en ervaart dit als een meerwaarde in haar bestaan. Haar definitie van emancipatie is ook terug te vinden in de Van Dale : streven naar gelijkgerechtigdheid, zelfstandigheid, eerlijkere maatschappelijke verhoudingen.

Emancipatie is voor haar niet gelijk aan assimilatie. Door te werken, te studeren, zich sociaal te engageren, …. draagt ze haar steentje bij in deze samenleving. De ervaring geeft juist aan dat wanneer ze als moslima streeft naar ‘eerlijke maatschappelijke verhoudingen’ zij pas problemen ervaart. Bij het zoeken naar een school, naar werk, naar een woonst, … Telkens weer wordt ze er op gewezen dat ze ‘anders’ is en wordt haar vrijheid hierdoor beperkt. Door haar naam, haar afkomst, haar religieus praktijk, …

Als tweede generatie ‘allochtoonse’ spreekt ze naast het Nederlands, dat ze perfect beheerst, ook nog het Arabisch of het Berbers. Op haar boekenplank vind je niet alleen de Koran, maar ook boeken over Islam, Arabische, Berbers en Vlaamse literatuur en als je nog verder zoekt vind je zelfs een Flair of een Goed Gevoel. Deze vrouw voelt zich op en top in een djellaba en jeans. En op Marokkaanse feesten draagt ze graag de traditionele feestkledij. Zoals elke vrouw houdt ze van shoppen met vriendinnen en flaneert ze op de Nieuwsstraat of in de Brusselse Brabantstraat. Niet alleen maar om die typische Marokkaanse sfeer op snuiven maar ook om haar inkopen te doen. Want wanneer u een kijkje neemt in haar winkelkarretje zal u naast typische Marokkaanse ingrediënten ook bloemkool en spruiten vinden die ze aankoopt in de Carrefour.

Bottome line. De tweede generatie moslimvrouw is een zelfbewuste vrouw die weet waar ze staat en er ook sterk in staat.

In Mo-magazine kan u naast dit relaas ook het clichématige lezen. Telkens wanneer je als moslimvrouw immers het tegendeel wil aantonen over de vooroordelen die hardnekkig heersen omtrent de tweede generatie moslimvrouwen, word je zelf voorgesteld als dé uitzondering op de regel. Zelfs al maak je duidelijk dat je niet alleen jezelf voorstelt maar een hele grote groep binnen de gemeenschap. Exemplaren vindt u bijvoorbeeld in het platform Blijf van mijn hoofddoek!, waar zelfbewuste tweede generatie vrouwen zetelen, met of zonder hoofddoek.

De teneur in MO-Magazine was er een van een uitzondering aan het woord te laten, vervolgens een Marokkaans gemeenteraadslid die het allemaal beter weet en als afsluiter een onderzoekster die haar verhaal dan kan bevestigen. Dit is ergens ook logisch want laten we eerlijk zijn, mijn bovenstaande uiteenzetting over de tweede generatie moslimvrouw is boring en we lezen liever verhaaltjes over dé onderdrukte moslimvrouw die we al te graag voorstellen als een met de hoofddoek bedekt zusje van een dom blondje. Het Marokkaanse gemeenteraadslid stelde het in het artikel als volgt voor:

Vrouwen zijn zelfs niet welkom bij de Marokkaanse bakker, dat blijkt een trefpunt voor mannen te zijn. Als ze gaan winkelen, trekken ze in groep naar de supermarkt of naar de Brusselse Brabantstraat. Hobby's zijn niet aan hen besteed, boeken al evenmin. Behalve met winkelen brengen vrouwen hun vrije tijd vooral binnenshuis door, op de thee bij de buurvrouw of op feesten binnen hun groep en andere Marokkaanse gemeenschappen.

Daarbovenop krijgt ook de Mechelse Marokkaanse man het te verduren! Geen moslim blijft bespaart. Zo verliezen jonge vrouwen hun vrijheid eens ze verloofd zijn en de vooruitstrevende jongens blijken nogal eens conservatieve mannen te worden, zeker in de behoudsgezinde omgeving van Mechelen.

Ik vraag me oprecht af of we ooit uit dit fatalistisch sukkelstraatje komen en eindelijk wat ruimte laten voor het reële dat overal bestaat. Ook de media dient te beseffen dat de tot dusver bepaalde maatschappelijke opinie rond stereotypen over moslims, islam, Marokkanen en Turken niet meer beantwoordt aan hetgeen er in overmaat leeft en dringend toe is aan een fundamentele herziening. Het integratiebeleid met al haar afhankelijke werknemers is niet voor niets als mislukt en failliet verklaart. De grondige herziening kan hiermee niet alleen de objectieve journalistiek en het kwalitatief onderzoekswerk ten goede komen, daarbovenop neemt ze eindelijk haar rol als opinievormer serieus op zonder aan populisme en demagogie te doen. Extremen die een samenleving pas echt goed om zeep kunnen helpen.