arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het AZ Sint-Lucas – 700 bedden en 2000 personeelsleden groot – draait vandaag op minimumbezetting. « Maar eigenlijk draaien wij hier constant op minimumbezetting, » zegt Marianne Gorré die halftijds werkt als logistiek assistente medische beeldvorming en halftijds vrijgesteld is voor het LBC. Zij staat samen met enkele militanten piket aan de slagboom van de parkeerplaats achter het ziekenhuis. « Die 25.000 extra jobs waar we voor opkomen zijn echt wel broodnodig. Nu is de werkdruk veel te hoog. Iedere zieke werknemer moet vervangen worden omdat er geen ruimte is om een afwezigheid op te vangen. Maar dat kan dan wel betekenen dat men aan iemand die de vroegdienst heeft gedaan vraagt om er ook nog een laatdienst bij te doen. Of dat iemand zijn recuperatiedag voor een weekenddienst niet kan opnemen omdat hij een zieke collega moet vervangen, » aldus Marianne Gorré.

Werken in een ziekenhuis is stilaan ook een beetje topsport. Gorré: « Onlangs hebben we gemeten dat de mensen van de patiëntenvervoer gemiddeld 15 à 20 kilometer per dag afleggen en dat met bedden en rolwagens. » Volgens Marianne Gorré is al die haast nefast voor de werkvreugde. « Wij zijn moe, maar niet tevreden. We hollen van kamer naar kamer en hebben geen tijd om te luisteren. Soms sturen we rap rap een rolwagen door de gangen terwijl we met de andere hand al weer een nieuwe oproep beantwoorden. Daar mogen we toch niet aan wennen? Dat is toch niet het beeld dat we willen ophangen van de sociale sector?»

Profit
Maar 25.000 nieuwe jobs, vermindering van de arbeidsduur vanaf 45 voor iedereen en dan ook nog eens een loonsverhoging in de vorm van een volledige dertiende maand. Vragen de werknemers van de non-profit niet te veel? « Dat vragen wij ons ook af, » knikt Marianne Gorré. « Maar als de overheid bereid is om 12 miljard frank te pompen in de farma-industrie waarvan het grootste deel gaat naar reclame, moeten wij niet beschaamd zijn dat we hier staan. De centen voor de non profit zijn voor ons allemaal. » Om dat argument kracht bij te zetten, gaan de militanten van de vakbond rond met een petitie voor goedkopere geneesmiddelen. Iedereen die de slagboom wil passeren krijgt de petitie onder neus geschoven.

« Het is onjuist om te zeggen dat er geen geld is, » zegt ook Jan Foubert die als verpleger werkt op de afdeling intensieve zorgen. « Ik heb niks tegen geneesmiddelen, maar het kan wel op een goedkopere manier. Nu gaat een veel te groot deel van het budget van de non profit naar de profit van de farma-industrie.» Jan Foubert vindt het schrijnend dat de regering maar 650 nieuwe banen wil scheppen in de non profit. « Als we nu niet investeren in de non profit, hebben we binnen tien jaar geen antwoord op de vergrijzing. » Hij werkt zelf net als veel collega's deeltijds. « Voltijds werken is bijzonder moeilijk. Je zit met die hoge werkdruk en de ploegenarbeid die een roofbouw pleegt op je sociaal leven. Bovendien is dit een job die je meepakt naar huis. Wat je allemaal ziet op intensieve zorgen kan je niet altijd zomaar van je af zetten. »