arch/ive/ief (2000 - 2005)

Nadat de katholieke fundamentalist Rocco Buttiglione als kandidaat Europees Commissaris werd afgewezen door de EP-commissie voor Burgerlijke Vrijheden, blijft José Manuel Barroso, de toekomstige voorzitter van de Europese Commissie, die Italiaanse politicus toch vierkant ondersteunen.

Op 27 oktober zal het Europees Parlement zich moeten uitspreken over de aanvaardbaarheid van de Commissie als geheel. En dat wordt een spannend moment, want de koppigheid van Barroso en de maneuvers van zijn politieke vrienden (de EVP-fractie van het Europees Parlement, waar ook de Belgische CD&V’ers en CDH’ers toe behoren) hebben nu al veroorzaakt dat de sociaal-democratische fractie aankondigt de hele Commissie op een duidelijk “neen” te vergasten.

Ter herinnering: “rechtse Rocco” krijgt zoveel tegenwind omdat deze kandidaat-Commissaris (nogmaals: bevoegd voor Justitie en Burgerlijke Vrijheden!) vanuit zijn conservatief-katholieke visie homo’s als zondaars beschouwt en de rol van de vrouw wilt beperken tot die van moeder aan de haard. Dat is niet alleen zijn persoonlijke opinie, maar hij heeft ook al herhaaldelijk effectief gelobbied om de gelijke rechten van homo’s te beknotten op Europees vlak. Kardinaal Danneels zou zeggen dat de Italiaanse katholieken ook best eens een Franse revolutie kunnen gebruiken, of ben ik wat te optimistisch?

Anderzijds is het wel jammer dat de argumenten die Barroso nu te overwinnen heeft om zich eind oktober te handhaven, beperkt blijven tot dit achterhoedegevecht tegen een achterlijk deel van de westerse “beschaving” terwijl het grootste gevaar schuilt in de neoliberale verstrakking die onder Barroso nog nefaster dreigt te worden dan in de periode Prodi, Bolkestein, de Palacio, Lamy en hun companen.