arch/ive/ief (2000 - 2005)

We kwamen na even zoeken aan bij het Hof van Beroep in Gent. Buiten hoorden we reeds van enkele andere aanwezigen dat de uitspraak tegen de andere Trainstoppers in Antwerpen goed was afgelopen. De rechtbank aldaar had zich evenals die van Dendermonde onbevoegd verklaard.

De opkomst was goed, toch altijd een 40-tal mensen. De pers was in ruime mate aanwezig en de mensen van het Forum voor Vredesactie ontrolden een spandoek. Het proces begon tegen 14.30 u. Iedereen ging mee naar binnen. Negen mensen moesten plaatsnemen in de beklaagdenbank, hun namen werden afgeroepen.

Het pleidooi van de aanklager volgde na een korte inleiding door de rechter. Het betreft in deze zitting de feiten die plaatsvonden in Melsele in februari 2003. De vredesactivisten hadden twee seinlichten afgedekt. Ook was er sprake van een voertuig met knipperende lichten op de spoorweg, waarover verder meer.

Zeven mensen hebben zich vastgeketend aan de trein, vier niet. De actie was goed voorbereid door mensen van het Forum voor Vredesactie. Toen de politie kwam werden er geen verklaringen afgelegd en de activisten zouden fysiek geweld gebruikt hebben. Twee beklaagden hebben geweigerd hun identiteit prijs te geven. De aanklager stelde het voor alsof het bijna een gewelddadige, extremistische actie betrof en dat de staatsveiligheid in werking gesteld moest worden om de identiteit van de twee ‘weerspannigen’ te achterhalen. Volgens hem kon dit soort acties niet getolereerd worden en zijn alleen symbolische, ludieke acties toegelaten, maar niet het stoppen van wapentransporten. Hij verwees naar de veroorzaakte economische schade en zei ook dat er een gevaarlijke verkeerssituatie was gecreëerd.

Hij weerlegde zelf al dat de activisten de Belgische staat zouden blootgesteld hebben aan vijandelijke acties van een vreemde mogendheid. Maar hij noemde de activisten wel ‘beroepsagitatoren’, die ‘van de ene manifestatie naar de andere liepen’, die gesignaliseerd zouden zijn in het Lappersfortbos, zich ophielden in kraakpanden en acties ondernamen tegen militaire instellingen. Dit alles leidde voor hem tot de conclusie dat het hier zou gaan om mensen met een extreem ideologische instelling. De aanklager pleitte geen politiek misdrijf, maar eerder weerspannigheid. Hij beweerde ook dat zij een truck van het Amerikaanse leger beschadigd zouden hebben.

De verdediging kwam aan het woord: hier de hoofdpunten.

- De activisten van het Forum voor Vredesactie hebben na een tijdje wèl hun identiteit prijsgegeven. Het is dus niet zo dat de staatsveiligheid hun identiteit heeft moeten achterhalen.
- Het recht van vrije meningsuiting van de activisten werd geschonden doordat zij geen contact mochten hebben met derden, dus ook niet met hun raadslieden die de mond werden gesnoerd.
- De machinist van de geviseerde trein werd uren na de feiten ondervraagd. Hij verklaart gewaarschuwd te zijn door de activisten zelf. Wat heeft hem doen stoppen?
- De verdediging haalde ook aan dat de Antwerpse rechtbank zich vandaag onbevoegd had verklaard, evenals die van Dendermonde.
- De verdediging pleit dus een politiek misdrijf.
- De activisten hebben echter de inwendige veiligheid van de Belgische staat niet in gevaar gebracht.
- Het gaat hier ook niet om een gemengd politiek misdrijf (zoals in het proces tegen het Vlaams Blok), maar om een zuiver politiek misdrijf.
- Er was geen ander transport op die bewuste spoorlijn. Er is geen economische schade omdat het om een puur militaire aangelegenheid ging.
- Het geheim akkoord tussen België en de USA geldt voor de verdediging van het NAVO-bondgenootschap, niet voor aanvalsoorlogen gepleegd door één lidstaat.
- Er was geen winstoogmerk. Ook al werden er foto’s gemaakt, deze werden niet te gelde gemaakt door de activisten.
- De actie was symbolisch en niet gewelddadig.
- De oorlog van de USA tegen Irak was een illegale oorlog en een schending van het VN-Handvest.

Verdediging 2de pleidooi:

- Het recht van betogen is primordiaal op het recht van mobiliteit. Het garanderen van een aantal grondrechten is zo fundamenteel dat er een aantal andere regels (vb. recht op mobiliteit) overtreden mogen worden. De verdediging haalde hier de blokkade door de vrachtwagenchauffeurs van vier jaar geleden aan. Ook acties van de politiediensten zelf hebben reeds het verkeer tijdelijk lamgelegd in 1998 en 1999. Nooit werd er toen op basis van het art. 406 vervolging ingesteld. Dit artikel heeft daar niks mee te maken. Zowel politie als vakbonden mogen het verkeer belemmeren als het gaat om een betoging om fundamentele grondrechten te verdedigen.
- De vredesactivisten hebben hun actie uitvoerig gepland en de nodige voorzorgen genomen opdat er niets mis kon gaan. Er werd dus geen chaos gecreëerd om ongevallen te veroorzaken. Iemand waarschuwde de machinist. Er werd eerst gesproken en de trein stond stil vooraleer de mensen zich vastketenden.
- De auto op het spoor (met de knipperende lichten) was van geen enkele van deze demonstranten.
- Wie kan iemand veroordelen omdat hij op foto’s staat van het ‘Lappersfortbos’? Niemand van de beklaagden was daarbij betrokken.
- Er werd geen geweld gepleegd, enkel passief verzet door zich te laten hangen. Dat staat in het dossier. Er was geen duidelijke definitie van weerspannigheid en dit kan dus verworpen worden.
- Dat de aanklager spreekt over weerspannigheid zou te verklaren zijn door een verkeerde interpretatie van het feit dat iemand een beweging met zijn elleboog gemaakt zou hebben ‘in de richting van …’. Zoiets is geen ‘weerspannigheid’ te noemen, temeer daar niemand van de verbalisanten (politieagenten) gewond werd of ook maar de minste sporen van slagen of verwondingen vertoonde.
- Met een spuitbus werd de leuze ‘NO WAR’ aangebracht op de vrachtwagen. Er is geen bewijs dat zij het gedaan hebben. De verfsporen werden niet geverifieerd, waardoor er geen enkel bewijs is dat het opschrift vers was, of, m.a.w., dat één van de beklaagden het gedaan zou hebben. Op de arrestanten zelf werd alleszins geen enkel verfspoor geconstateerd. Het opschrift kan eerder aangebracht zijn, elders, dagen ervoor.
- Volgens de principes van het Internationaal Recht moeten de burgers acties ondernemen indien zij feiten constateren die in strijd zijn met de Nürnbergprincipes, vooral als zij in staat zijn er iets aan te veranderen. Het Internationaal Recht heeft voorrang op de nationale strafwet van afzonderlijke landen, in dit geval België. Het VN-Handvest verwerpt principieel elke agressieoorlog, er was geen enkele basis om de illegale oorlog van de Verenigde Staten tegen Irak goed te praten. Dit vindt de verdediging niet uit, het staat beschreven in alle vakbladen, geschreven door professoren van Internationaal Recht, alsook in kranten e.d. Het is dus moeilijk te weerleggen. Het Internationaal Recht omschrijft dat het een burgerplicht is om ongeoorloofde agressieoorlogen te stoppen, alsook alle voorbereidingen daartoe. De activisten hebben niet meer dan hun plicht gedaan. De beklaagden hebben zelf een keuze moeten maken tussen Belgisch strafrecht en Internationaal recht.
- Er wordt over deze vredesactivisten nogal eens smalend gedaan . Het zijn echter mensen die zich bewust zijn van hun daden, die erover nagedacht hebben en hun eigen keuze gemaakt hebben. Ze hebben dus wel enige intellectuele bagage, dat blijkt ook al uit pamfletten die zij eerder al gemaakt hadden. Het zijn geen ‘beroepsagitatoren’, maar plichtsbewuste burgers die niet hebben gezegd “wir haben’s nicht gewusst”.

Beklaagden zelf aan het woord:

We hadden gevaarlijker dingen kunnen doen en weglopen, dan hadden we hier vandaag niet hoeven te staan als ‘beklaagden’. Integendeel, we hebben een bewuste keuze gemaakt en staan achter hetgeen we gedaan hebben. We hebben de zaak goed voorbereid en geweldloos actie gevoerd. De bevelen van de politie hebben we die dag even naast ons neergelegd, omdat er anders uiteraard nooit een actie was geweest. We hebben een trein gestopt in het kader van wat de Belgische regering op dat moment zelf zei, nl. dat de oorlog illegaal was. Louis Michel had zelf gezegd dat de transporten niet legaal waren.

We hebben de signalisatie correct afgedekt en de trein gestopt op een ongevaarlijke manier en met overleg door met de machinist te praten. Pas bij stilstand is iemand met een rode vlag op het spoor gaan staan. Het is geen onveilige actie geweest; We hadden vooraf duidelijk afgesproken dat niemand zich zou vastketenen vooraleer de trein volledig stilstond.

Een van de beklaagden die zijn naam had weigeren prijs te geven voegde hier nog aan toe: ‘Ik heb geweigerd mijn naam te zeggen, een beetje overdonderd door de Amerikaanse veiligheidsdiensten die zeer nauw bleken samen te werken met de Belgische politie. Er werden foto’s van ons gemaakt terwijl de politie geweld tegen ons gebruikte.

Uitspraak van de rechter: er volgt een nieuwe bijeenkomst op 15 december 2004.