arch/ive/ief (2000 - 2005)

‘s Morgens vroeg vertrokken wij uit Gent om deel te nemen aan de massabetoging in Amsterdam van de Nederlandse vakbeweging en meer dan 500 organisaties verenigd in “Keer het Tij” . Zonder moeilijkheden bereikten we Amsterdam en vonden er zelfs nog een parking op een boogscheut van de demonstratie. We stapten uit en begaven ons in de goede richting. Hadden we dan toch misschien betere met de bus van het Sociaal forum voor WERK gekomen ? De organisatoren hadden ons dat ten stelligste afgeraden omdat Amsterdam vol zou lopen. En of ze gelijk hadden ! In plaats van een rit met het mobiel Sociaal forum voor WERK met een gesprek achteraf werd dit een heel vruchtbare dag met een heel simpele boodschap: “solidariteit uit België !”

Wij hadden de avond ervoor een aantal A3-foto-copies geplastificeerd met het korte opschrift ‘solidariteit uit België’ en brachten die met spelden aan op onze buik en rug. Toen deelden we onze boodschap (ziehttp://archive.indymedia.be/news/2004/10/88500.php). Dichte drommen mensen komen op ons toe gewandeld. Ook mensen uit de grenstreken: Lanaken, Terneuzen… Als mieren vulden zij meer en meer de straten. Wat een overweldigende opkomst : het volk bleef maar toestromen, met treinen en bussen aangevoerd uit het hele land. De vakbonden en verenigingen hadden dan ook massaal gemobiliseerd. De sfeer was vriendelijk, vooral voor ons : de Nederlanders wensten ons allemaal veel goeds toe, lachten ons aan, riepen ons toe, we kregen iedere minuut wel een schouderklopje. We riepen hen toe: “Ook België verdiend beter” verwijzend naar de slogan van de vakbonden “Nederland verdiend beter”. Of “Tot in Brussel” Of gewoon “Solidariteit uit België” deed het gegarandeerd schitterend ! Hier ontstaat heel simpel, heel spontaan een echte Europees gevoel van arbeiderssolidareit. De Nederlandse vakbondsmenen reageerden waren blijkbaar doel op die paar schijnbaar voor hen onverwachte mensen met hun pastic A3-tje op de buik “Solidariteit uit België”. Er werden handen geschud en vriendelijke dingen gezegd. Grapjes, applaus zelfs. Duimen werden omhoog gestoken en overal rondom ons klonk het geroezemoes van ‘kijk, kijk, die komen uit België’. Een vrouw wilde spontaan tussen ons op de foto. En na een tijdje kwamen we ook meer en meer journalisten en fotografen tegen. ‘Komen jullie uit België, oh, wat fijn. Wat goed van jullie,zeg. Zouden we jullie ook een paar vraagjes mogen stellen ? Hun complimenten klonken niet zeurerig, maar doorvoeld en gemeend, er heerste een fijne sfeer. En dat we zoveel aandacht kregen kwam vooral door het opschrift, dat ondanks zijn eenvoud de juiste snaar scheen te raken. En zo hebben we met simpele dingen zonder bus toch onze boodschap kunnen brengen: dat een invalide in België aan 700 euro in de maand ook niet rond komt, dat de regering in België volop haar regeringsverklaring aan het opmaken is voor begroting en sociaal overleg, dat hier de zelfde mentaliteit leeft dat er genoeg is ingeleverd, dat het brugpensioen niet omhoog mag, dat bouwfraudeurs als Henk KOOP beter worden aangesproken in plaats van zieken en werklozen, enz. Aandacht bij de journalisten en vakbondsredacteurs die ons intervieuwden over het wetsvoorstel Decrely.

Het volk bleef maar toestromen, steeds meer mensen vulden de straten. Het Museumplein waar de concentratie plaatsvond en waar tal van verenigingen en vakbonden hun tenten hadden opgeslagen was al volledig volgelopen en het werd er wat benauwd. De mensen drongen op naar voren omdat iedereen iets wilde meekrijgen van wat er op het podium vooraan werd gezegd. Niet alleen de kwaliteit van de geluidsinstallatie, maar ook de omvang van de massa van 200.000 mensen zorgde er natuurlijk voor dat de boodschap op het podium grotendeels verloren ging. Op een gegeven moment konden we niet meer voor- of achteruit en de mensen bleven maar duwen. Er begonnen al demonstranten over een poortje te klauteren om een uitweg te vinden. Gelukkig hebben enkele mensen van de vakbonden toen die poort opengezet zodat het volk zich weer wat kon verspreiden.

Wie had er ooit kunnen denken dat zo’n kleine moeite, een minimale investering, zo’n succes zou teweegbrengen ? En het geplande gesprek ? Dat is niet kunne doorgaan door de enorme toeloop. Afspraak ? Ofwel in Amsterdam op het Nederlands Sociaal Forum. Ofwel… in België wanneer we de regeringsverklaring van Verhofstadt hebben gehoord want…na de DHL-soap verdient…ook België beter !


Stefan Roumen

De foto's van vandaag zijn al op het net:
http://homepage.mac.com/heli1/PhotoAlbum11.html

Op de website van de Nedelandse lerarenvakbond wordt melding gemaakt van onze aanwezigheid in amsterdam.

http://www.ocnv.nl/

Stefan, proficiat voor je mooie stukje en dank voor jullie aanwezigheid. Ik hoorde ook heel veel positieve commentaren op de aanwezigheid van de vele Belgen en een stukje mea culpa over het feit dat maar weinig Nederlanders naar Brussel afzakken bij grote acties.

Nederland is aan een hete herfst begonnen, al een paar weken voor 2 oktober en het zal nog een tijdje doorgaan. Zie feature indymedia Nederland http://indymedia.nl/nl/2004/09/21669.shtml

Er was op zaterdag zo'n massale toeloop naar Amsterdam dat het allemaal een beetje onduidelijk werd maar eigenlijk ging het om twee verschillende grote acties vanuit twee verschillende platformen (die wel de handen in elkaar sloegen om alles organisatorisch een beetje in goede banen te proberen leiden)

Er was de demonstratie, die was georganiseerd door het platform Keer Het Tij (een platform waar zo'n 500 actiegroepen, organisaties en partijen bij aangesloten zijn) en er was een concentratie op het Museumplein, georganiseerd door de vakbonden. De demo vertrok op de Dam en ging richting museumplein om daar de vakbondsactie te vervoegen. Een groot deel van de aanwezigen besloot om beide acties te combineren. Veel mensen konden niet eens in de buurt van het museumplein komen door de massale toeloop. Zie feature over zaterdag http://indymedia.nl/nl/2004/10/21835.shtml

Hopelijk hebben jullie in Nederland een aantal blijvende kontakten kunnen opbouwen, want jammer genoeg hebben de Nederlandse vakbonden al in zo'n lage tijd geen ervaring meer in het organiseren van grote acties, dat ze flink beroep moesten doen op de mensen van Keer Het Tij en zelfs een evenementenbureau moesten inhuren om de actie te helpen organiseren. Gelukkig lijkt dit in België nog enigzins anders te zijn.