arch/ive/ief (2000 - 2005)

Akkoord, je kan je afvragen wat André Hazes te maken heeft met grote wereldpolitiek of de zware sociale dilemma's die dezer dagen onze aandacht verdienen. Maar André Hazes was een zanger die in Nederland vooral bij de mindergegoeden en de arbeiders immens populair was.
Dat bleek ook vanavond toen in de Amsterdam Arena 50.000 fans samen kwamen om hun zanger uitgeleide te doen. Sinds de dood van Jhonny Jordaan had Amsterdam geen groter idool verloren. Zelfs het overlijden van Herman Brood, intussen ook al 3 jaar geleden, bracht de stad niet in dergelijke vervoering. Want Hazes was natuurlijk de koning van de smartlappen, maar hij was ook de man van de straat. In alle cafés, op elke hoek, ... werd hij meegezongen. Volgens Herman Van Veen had 'ieder zijn eigen lied' voor Hilversum III ontstond, maar in Amsterdam kende iedereen - van jong tot oud - wel enkele stomende Hazes-hits. En ook u kan ongetwijfeld meebrullen op 'De Vlieger', 'Ze gelooft in mij', 'mamma' of 'Een beetje verliefd'. Voor velen was André Hazes een troost in moeilijke tijden, een steun bij verdriet of problemen, thuis of op het werk. En dat vooral de arbeiders tot zijn fans hoorden, merkte je duidelijk vanavond in de Amsterdam Arena. Weinig hooggeëerd publiek, maar de massa op de banken, met de pint in de ene hand en een stickie in de andere... net als Hazes zelf was. De eenvoud, de oprechtheid. En er werd op zeer mooie, indringende wijze afscheid genomen, zingend en met enkele mooie, eenvoudige woorden. Geen champagne en klassieke muziek, gewoon biertje en smartlappen. Dat was André Hazes.
Mooie momenten zeker dankzij de inbreng van de familie, de woorden van Paul De Leeuw, de getuigenissen en songs van o.a. Guus Meeuwis, Trijntje Oosterhuis, zijn begeleidingsband en een aangrijpende Xander de Buisonjé. André Hazes woonde de hele avond - zijn ultieme concert in de Amsterdamse Arena - bij en verliet in de lijkwagen de Arena, begeleid door scanderende fans en met bengaals vuur. Geen hoogwaardigheidsbekleder die ooit zo'n afscheid kreeg in Amsterdam. Dit was een afscheid uit het hart van de gewone man. Maar vergeten doen die André Hazes nooit...

Een aardige poging om wat arbeidersromantiek om Hazes heen te breien, maar toch wat kanttekeningen.

Hazes was al lang niet meer exclusief van de ‘gewone man/vrouw’ maar vooral sinds de documentaire “zij gelooft in mij” mede tot ‘camp’ object geworden in allerlei lagen van de bevolking. Maar inderdaad was het spektakel in de Amsterdam-Arena een evenement met een sterk ‘volks’ karakter. Het kan bij mij niet de warme gloed opwekken van eenvoud en oprechtheid. Nog afgezien van het weinig stijlvolle “olee olee” scanderen bij het binnenrollen van de kist richting de middenstip, kun je je serieus de vraag stellen in hoeverre er hier werkelijk zo veel sprake was van “eenvoud en oprechtheid”. De mediahype en het spektakel dat voor deze herdenkingsbijeenkomst uit de grond is gestampt staan denk ik in schril contrast met de de omgeving waar de ‘eenvoud en oprechtheid’ van Hazes’muziek meer tot zijn recht kwam: een rokerige kroeg, of een dampende zaal met meezingend mensen, zonder veel poeha. De bijeenkomst in de Arena valt meer in de categorie van opgefokte herdenkingspsychoses die we ook gezien hebben bij onder meer Diana en jullie Boudewijn. Ineens is iedereen ontdaan door de dood van een bekend (media)persoon en het Grote Massale Rouwen kan beginnen, zorgvuldig voorbereid en later rechtstreeks verslagen door de landelijke media. Ik twijfel niet aan de begaandheid van de aanwezigen in de Arena, maar zij zijn wel figuranten geworden in een merkwaardige massa-herdenkingscultuur waarbij de media inspeelt op een sentiment van “samen rouwen” dat ineens ontstaat, en waarbij de media dit sentiment ook actief stimuleert. Voor de exacte sociologische betekenis hiervan heb ik niet gestudeerd, maar het heeft denk ik meer te maken met vervreemding en ‘gebeurtenissen-hype’ dan met oprechtheid en eenvoud.

Ach, en Andre Hazes… ik draai op 22 december wat van de Clash, gewoon in m’n eentje.

Ik rouw al lang omwille van de split van The Clash, en de dood van Joe Strummer vond ik...

Revolution Rock,
tell your mama it is gonna be alright.

En dan nu 25 jaar na London Calling naar de winkel hollen voor special edition van datzelfde album...

Rock the cashbah....

"Are you taking over
Or are you taking orders?
Are you going backwards
Or are you going forwards?"

Nederlander, Han... het is nog 3 maanden voor 22 december. Moeten jullie er nu al over beginnen?

De rouw-hype voor Hazes mag dan misschien een jaar of twee duren maar de rouw voor Comandante Joe gaat nooit voorbij. Deze pagina http://archive.indymedia.be/news/2002/12/43491.php zit niet meer in mijn geheugen maar in mijn hart.