arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ik vergeet heel veel, maar ik ben niet gek, … getuigt OPS-patiënt en meubelmaker Ivo Geukens (45) uit de Klinge. OPS of beter gezegd het Organische Psychosyndroom door Solventen, is een ziekte die voorkomt bij mensen die regelmatig blootgesteld worden aan bepaalde oplosmiddelen. Sommige van deze middelen bevatten giftige eigenschappen en brengen de ziekte met zich mee. Ook Ivo werd hier mee geconfronteerd

“De problemen stapelen zich reeds op sinds 1996. Ik had constant een druk in mijn hoofd, ik was zenuwachtig, prikkelbaar, had rode ogen, braaknijgingen, concentratiestoornissen en zag steeds lichtflitsen voor de ogen. Ik wist soms helemaal niet meer waar ik was! Enkel op het werk tussen al die vluchtige producten voelde ik me goed. Maar het werd steeds erger en erger.”

“Wat was de diagnose van jouw huisarts?”

“Overvloedige stress zou de oorzaak zijn. Na de zoveelste raadpleging kwam ik bij een sportarts terecht. Hij raadde mij aan om mijn neus, die ik ooit had gebroken via een operatie te laten rechtzetten. Dat zou de oorzaak van mijn klachten zijn. Ik werd doorverwezen naar een neus-, keel- en orenspecialist en werd dringend geopereerd. Na de operatie bleven de klachten echter aanhouden. Zou het dan toch tussen mijn oren zitten? Dat was de vraag die me op dat ogenblik vooral bezig hield.”

“Bleef het daar dan bij?”

“Neen, helemaal niet! Eerst probeerde ik mits inname van de nodige pijnstillers gewoon verder te leven, maar dat was tevergeefs. In oktober 1998 stapelden de klachten stapelden zich torenhoog op tot ik met een zware longontsteking opgenomen werd in het hospitaal. Opnieuw werd stress als oorzaak aangeduid. Pas na het advies van een tweede longarts kwam er een uitgebreid longonderzoek aan te pas. Mijn rechterlong bleek zwaar vergroeid te zijn en een kwaadaardige kanker kwam aan het licht. Op 24 december 1998 volgde een zware ingreep in Leuven. Enkele dagen later hoorde ik op mijn kamer een aantal professoren tegen elkaar zeggen dat ze nog nooit zo’n longvergroeiing hadden gezien. Waren de problemen in mijn hoofd daar dan een gevolg van?”

“Verdwenen jouw klachten na de operatie?”

“Niets van, de klachten bleven! Werken kon ik niet meer; mijn bloed en spieren sidderden in mijn lichaam. Ik ben invalide sinds december 1998 en een juiste diagnose had ik op dat ogenblik nog steeds niet, mijn longkanker buiten beschouwing gelaten.”

“Hoe kwam je dan tot de diagnose van OPS?”

“Op een bepaald ogenblik las ik een artikel “Ik vergeet heel veel, maar ik ben niet gek!”. Dit artikel ging over het Organisch Psychosyndroom door Solventen, in de volksmond de schildersziekte genoemd (ook al is iedereen die met vluchtige producten werkt vatbaar voor de ziekte). Ik besprak dit met mijn geneesheer en longarts en werd opnieuw naar Leuven doorverwezen.

Een eerste vaststelling die men deed luidde spierziekte en leverproblemen. Nadat ik ginds door een specialist de stempel van alcoholicus meekreeg, ook al gebruik ik geen alcohol, hield men deze stelling na een eerste leveronderzoek vol.

Een tweede uitgebreid leveronderzoek leverde echter totaal andere resultaten op: ik was een niet alcoholisch patiënt (N.A.S.-patiënt). In Leuven werden in mijn lever wel toxische stoffen gevonden die mijn gestel ondermijnden.”

“Was dat de doorbraak?”

“Na een afspraak met toxicoloog Professor De Nemerie te Leuven, kwam er eindelijk licht aan de horizon. Hij was de eerste die een verband maakte met mijn werk, mijn hobby’s, en de producten waaraan ik werd blootgesteld gedurende 21 jaar (contactlijmen, thinners, verven ed.). Hij wees mij door naar het A.Z. Dimpna te Geel bij neurologe Dr. Mieke Viaene. Eindelijk vond ik begrip. Na vele tests en onderzoeken bleek ik OPS te hebben.”

“Ik heb de indruk dat je opgelucht was?”

“Ik ben wel ziek, maar op dat ogenblik was ik echt opgelucht. Het was een lange weg naar de waarheid en vooral het ongeloof bij mensen deed extra pijn. Genezen zit er niet in, dat besef ik, als ik maar stabiel blijf. Met het innemen van antidepressiva kan ik mijn rust vinden en keert ook de rust in mijn gezin terug, want dat heeft er zeer zwaar onder geleden.”

“Je bent ondertussen ook erkend door het Fonds voor Beroepsziekten (FBZ)?”

“Ja, sinds maart 2004, ook al was de weg heel zwaar en moeilijk. Ik ben ACV-Bouw en Industrie dan ook zeer dankbaar. Zij stonden in om de ziekte op de gesloten lijst van de beroepsziekten te laten opnemen.”

“Heb je jezelf nog een doel gesteld?”

“Mijn droom is om nog meer ruchtbaarheid te geven aan de ziekte, zoals in Nederland het geval is. Daar bestaat reeds lang een heuse OPS-vereniging, waar ik alvast lid van ben. In België staat men jammer genoeg nog niet zover, maar als we de handen in elkaar slaan, kan het er vroeg of laat toch nog van komen.

Wat aan de gang is tussen ACV-Bouw en Industrie, de CM, Dr. Mieke Viaene, Dr. Lut Braeckman en de Nederlandse OPS-vereniging, dat is fantastisch! Door dergelijke initiatieven kunnen mensen met dezelfde symptomen veel sneller opgespoord en geholpen worden. Want een lijdensweg zoals ik die heb afgelegd, dat wens ik niemand toe. De ziekte op zich is al meer dan erg genoeg!”