arch/ive/ief (2000 - 2005)

Walter Cornelis: “Personeel bereid tot hardere acties” (foto han soete)

Vandaag mochten de bonden op bezoek bij de federale ministers Vandenbossche en Demotte. Een zestigtal leden van de christelijke en de socialistische vakbonden zetten buiten de eisen van de bonden kracht bij. Maar de onderhandelingen leverden opnieuw weinig op. Walter Cornelis van de christelijke vakbond LBC reageert ontgoocheld. “De kabinetschefs van Freya Vandebossche en Rudy Demotte herhaalden het liedje dat we de afgelopen maanden al zo vaak gehoord hebben. Er is een probleem met de sociale zekerheid en er zit geen geld in de begroting. En dus moeten wij niet verwachten dat er zware inspanningen zullen gebeuren.”

Wat is er dan wel mogelijk?

Cornelis: “Ze willen wel in een eerste fase een gesprek over tewerkstelling en opleiding. Na de onderhandelingen over het Interprofessioneel Akkoord ergens in januari zouden ze dan verder willen praten over mogelijke andere punten van het eisenpakket. Maar wat die tweede fase betreft, willen ze gezien de budgetaire toestand geen enkele garantie geven.”

Als er in die eerste fase wel kan gepraat worden over tewerkstelling, betekent dat dat de regering oor heeft voor jullie eis van 25.000 nieuwe jobs?

Cornelis: “Ze zijn bereid om iets te doen, maar ze zeggen niet wat. Hoe kunnen wij reageren op dat voorstel als wij niet weten wat er op tafel komt? Ik heb hen gevraagd wat ze aan tewerkstelling willen doen, maar het antwoord was dat ze het nog niet weten. “Er kan een gesprek komen over wat jullie willen en over wat wij denken en dan zullen we wel tot iets komen waarmee we naar de regering kunnen stappen.” Met die onduidelijke boodschap moeten we het stellen.”

Lopen de onderhandelingen aan Vlaamse kant wat vlotter?

Cornelis: “Daar zijn we nog niet eens begonnen. In naam van het gemeenschappelijk vakbondsfront heb ik een brief gestuurd naar de nieuwe minister van Welzijn Inge Vervotte met de vraag om zo snel mogelijk rond de tafel te gaan zitten. Wij zijn ondertussen een week verder en ik heb nog altijd geen antwoord gekregen.”

Minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke liet naar aanleiding van de start van het nieuwe schooljaar weten dat er heel weinig geld in de Vlaamse begroting zit?

Cornelis: “Tja, Vandenbroucke werpt zich blijkbaar op als de woordvoerder van de Vlaamse regering. Ook de non profit moet zich volgens hem de komende jaren geen enkele illusie maken.”

Afgaande op de onheilsberichten van de regering en de werkgevers ziet het er naar uit dat iedereen zal moeten inleveren de komende jaren. Is het dan niet normaal dat ook de non profitsector wat bescheiden is in de eisen die ze stelt?

Cornelis: “De vakbond moet zich niet in een defensieve positie laten dringen. De vier grootste banken van België hebben onlangs hun halfjaarlijkse resultaten bekend gemaakt. Dit jaar hebben ze tot eind juni al 4,4 miljard euro winst gemaakt. Het is maar één van de voorbeelden. Er worden heel grote moeilijkheden voorspeld, maar ik geloof daar niet zo veel van. Het is ook niet aan de non profit om zich terug te plooien op een defensieve stelling. Onze sector loopt op veel vlakken achter in vergelijking met andere sectoren. Als we willen dat de sector aantrekkelijk blijft voor komende generaties, is het onze maatschappelijke plicht om door te gaan met ons eisenpakket.

Men zegt ook dat er langer zal gewerkt moeten worden. Jullie willen korter gaan werken.

Cornelis: “Ik raad alle andere sectoren aan om net als wij voor de offensieve strategie te kiezen. Vandaag zijn er 600.000 werklozen. Arbeidsduurvermindering is dus eigenlijk arbeidsherverdeling. Door de arbeidsduur te verminderen, kan men een groot aantal mensen aan een job helpen. Zo bespaart men op uitkeringen. Zo wordt ook de economie aangezwengeld want meer werkenden betekent meer consumptie.”

Hebben die aanhoudende onheilstijdingen geen effect op de strijdlust van de werknemers van de sector?

Cornelis: “Integendeel. Op 2 september hebben we met de LBC-militanten van de non profit een staten-generaal georganiseerd. Ik heb een realistisch beeld geschetst van de situatie en aan alle militanten gevraagd wat zij daar van denken. Wachten we betere tijden af of gaan we door? Dat was letterlijk de keuze. Alle afdelingen hebben unaniem gesteld dat er niet mag geaarzeld worden en dat de strijd zo snel mogelijk moet doorgaan. Vergeet niet dat de mensen echt kwaad zijn over wat er de laatste tijd allemaal in de media verschenen is. De werkende én de werkzoekende bevolking wordt geculpabiliseerd. Zij zouden te verwend zijn, ze zouden al te veel gekregen hebben, als ze zo verder gaan maken ze staatshuishouding kapot, enzovoort. De bedoeling is om de mensen zo ver te krijgen dat ze alles slikken wat er in het najaar beslist wordt. De geesten worden gekneed. Maar de mensen zijn niet dom. Die snappen dat wel.

Hoe lang zal het nog duren voor het geduld van de vakbonden op is?

Cornelis: “We zien de federale kabinetten volgende week woensdag terug. Daar gaan we nog éénmaal aftasten of de ministers bereid zijn om op onze eisen in te gaan. Als dat mislukt, zullen we ons beraden over acties. Op de staten-generaal heeft de LBC alvast gesteld dat ludieke betoging blijkbaar niet veel uithalen en dat er hardere acties moeten komen. Stakingen zijn dus niet uitgesloten.”