arch/ive/ief (2000 - 2005)

De lijst van ondertekenaars van de petitie op http://www.petitionspot.com/petitions/freeourfriends groeit elke minuut aan en heeft gisterenavond de kaap van 3000 overschreden. Over de nationale, culturele en religieuze grenzen heen roepen mensen de gijzelnemers op om deze gijzelaars vrij te laten. Van emotionele smeekbedes over nuchtere oproepen tot, soms, één enkele sceptische opmerking dat niemand hen dwong in deze gevaarlijke regio te gaan werken vindt men terug bij de namen in de petitielijst. Inderdaad, niemand dwong hen tot deze hulpverlenende taken; gedwongen werden ze door hun groot moraliteitsbesef en hun medeleven voor de vele onschuldige slachtoffers van de strijd om de strategisch uiterst belangrijke wereldregio. Wie zijn deze mensen die hun leven in de waagschaal legden om de gedupeerde Irakezen bij te staan? Ik vroeg het aan Rana Al Aiouby, die bij haar werkzaamheden als tussenpersoon voor buitenlandse hulpverleners en journalisten tijdens de bezetting Simona Pari ontmoette in Bagdad.

Wanneer ontmoette je Simona voor het eerst?

Rana Al Aiouby: Het was in april 2004 dat ik Simona leerde kennen. Voordien had ik reeds contact gehad met ‘Un Ponter per Baghdad’. De organisatie leverde toen schoolmateriaal aan de school waar mijn moeder les gaf. Italië was het enige land dat er tijdens de sancties een vertegenwoordiging had.

In welke omstandigheden ontmoette je Simona zelf?

Rana Al Aiouby: In april van dit jaar overhandigde ze ons medische benodigdheden, die we zouden meenemen naar het zwaar belegerde Fallujah. Dit gebeurde in hun kantoor te Bagdad en het was daar dat ik een gesprek met Simona voerde.

Heb je later nog met haar samengewerkt?

Rana Al Aiouby: Ik zag haar een tweede keer, toen ik met Geert Van Langendonck van ‘De Morgen’ een onderhoud had met Paula van het ‘International Occupation Watch Centre’. Toen heb ik eigenlijk niet de kans gehad om met haar te praten, maar Geert had wel een gesprek met haar.

Wat was jouw indruk van Simona, als mens en als hulpverlener? Wat bracht haar tot deze activiteiten?

Rana Al Aiouby : De mensen van ‘Un Ponter per Baghdad’ zijn allemaal uitermate actief in Irak. Ze zijn zeer gedreven om de Iraakse bevolking te helpen en ze zijn allemaal zeer lief en vriendelijk.

Sprak Simona met jou over haar gevoelens voor de Irakezen of over haar mening betreffende de situatie in Irak?

Rana Al Aiouby : Daartoe is het nooit gekomen, maar het was opmerkelijk op welke wijze ze me vanaf de eerste keer begroette. Ze gaf me het gevoel alsof we al jarenlang vrienden waren. Ze is een zeer lieve persoon.

Wat was je eerste impulsieve gedachte, toen je het nieuws over haar gevangenneming vernam? Had je een onmiddellijk vermoeden over wie de daders zijn?

Rana Al Aiouby : In de eerste plaats zie ik hen als dit soort van naïeve mensen, die er geen idee van hebben welk werk de organisatie in Irak onderneemt. Ik dacht direct dat ze de bedoeling zouden hebben om de gijzelaars als drukkingmiddel te gebruiken.

Ik veronderstel dat je de laatste dagen veel nagedacht hebt over deze droevige situatie. Is jouw mening over de daders in tussentijd geëvolueerd?

Rana Al Aiouby : Het verzet in Irak bestaat onder meer uit een groot aantal kleinere groeperingen, die naast elkaar ageren op het slagveld. Het grootste probleem dat ze bij hun activiteiten ondervinden is het gebrek aan een goede onderlinge samenwerking. Ze hebben weinig tot geen contact met elkaar. Over wie nu werkelijk de ontvoerders zijn kunnen we alleen maar gissen.

Wat zijn volgens jouw schatting de kansen op vrijlating van de gijzelaars?

Rana Al Aiouby : Dit hangt er heel sterk van af wie hen ontvoerde. Zoals gezegd, zijn er een heleboel islamitische groeperingen actief in het verzet, en elke groep werkt vanuit zijn eigen perspectief en volgens zijn eigen methoden. Ik vrees dat we alleen maar het beste kunnen hopen. Het is wel zo, dat enorm veel mensen, Iraakse burgers, verschillende familieleden verloren door de invasie en de bezetting. Heel dikwijls kunnen deze mensen geen vreemdeling meer zien. Ze haten hen, onafhankelijk van de nationaliteit.

Zoals voor veel moslims, is het ook voor mij zeer moeilijk te begrijpen dat er vrouwen gekidnapt worden. Zowel binnen de oude Iraakse traditie als binnen de islam is het absoluut onaanvaardbaar om misdaden tegen vrouwen te begaan. Het is quasi ondenkbaar vanuit traditioneel en religieus oogpunt. Ook de ontvoering van de Japanse hulpverleners eerder dit jaar riep een enorme verontwaardiging op binnen de islamitische gemeenschap. Er werd toen een video vertoond, waarop te zien was hoe een mes op de keel van een Japanse vrouw werd gezet. Dit is noch in de islam, noch in de oude traditie vergeeflijk. Zelfs wanneer ze de vrouw uiteindelijk niet verwonden of doden, kan een zulke daad niet door de vingers worden gezien. Door iemand op zo een extreme wijze te bedreigen, kan de persoon in kwestie evengoed sterven aan een hartaanval of dergelijke. De islam laat niet toe om enige schade aan vrouwen toe te brengen.

Tot slot zou ik aan jou, als hooggeschoolde en onafhankelijk denkende vrouw, die in Bagdad leefde tijdens de verschillende oorlogen en tijdens het embargo, willen vragen of je enige oplossing ziet voor de gewelddadige situatie in Irak.

Rana Al Aiouby : Daar ben ik zeer pessimistisch over. Bij het begin van de invasie zag ik geen uitweg voor de situatie en ook nu zie ik nog steeds niet welke oplossing er zou kunnen komen. In tegendeel, het wordt er dag na dag erger. De haat tegen de Amerikanen en tegen anderen die zich met het lot van Irak bemoeien wordt ook overgedragen op de volgende generaties. Bedenk maar eens hoe het is voor iemand wiens vader bijvoorbeeld gedood werd door de bezettende machten. En naargelang de Amerikaanse troepen doorgaan met het ontvoeren van mensen uit hun huizen en met het doden van burgers in de straten, zal het verzet blijven groeien. De Amerikaanse bevelvoerders mogen dan wel geloven dat ze zich minder haat op de hals zullen halen, wanneer ze de Iraakse politie of een nieuw Iraaks leger het vuile werk laten doen. Deze Irakezen worden echter gezien als medewerkers van de Amerikanen, en dat is zelfs nog veel schandelijker in de ogen van de bevolking.

Wanneer politie of soldaten een huis binnenvallen en familieleden gevangen nemen, is dit een ernstig vergrijp tegen de familie en de stam in kwestie. Trouw aan de eigen stam neemt er een veel hogere positie in dan trouw aan de natie. Toch is er ook een zeer sterk nationalisme aanwezig in Irak. Er bestaat een soort van patriottisch verzet. Dit wordt sterk aangewakkerd door de gedragingen van de bezettingsmachten. Zo doet bijvoorbeeld het hoofdpaleis van Saddam Hussein nu dienst als ambassadegebouw van de Amerikanen. In Irak heeft de VS nu de grootste ambassade ter wereld. Rond het paleis werd een reusachtige betonnen muur gebouwd. Het aanzicht hiervan gaat de Irakezen als een steek door het hart. Geen Irakees aanvaardt dit.

Maar zelfs indien de bezettingstroepen zouden teruggetrokken worden, zal dit geen oplossing bieden voor de situatie van de Irakezen. De invasie heeft een totale chaos en verwoesting in het land teweeggebracht, en ik zie geen enkele oplossing hiervoor op kortere termijn.

Teken de petitie voor de vrijlating van de hulpverleners.
http://www.petitionspot.com/petitions/freeourfriends