arch/ive/ief (2000 - 2005)

In een geschil dat Brazilië, Thailand en Australië hadden aangespannen tegen de EU, heeft de Wereldhandelsorganisatie (WTO) op 8 september geoordeeld dat Europa een groot deel van haar suikeruitvoer op illegale wijze ondersteunt. De EU voert jaarlijks nog steeds 5 miljoen ton suiker uit, ondanks haar recente belofte de uitvoer te verminderen tot 1 miljoen ton.

In een ander geschil oordeelde de WTO dat de 3,2 miljard dollar subsidies en de 1,6 miljard dollar exportkredieten die de Verenigde Staten aan hun katoenboeren uitkeren, illegaal zijn. Deze veroordeling is een belangrijke stap voor de landen van West-Afrika. Zij zijn het grootste slachtoffer van de katoenexport van de VS.

Of het nu gaat om suiker of katoen, de beide vormen van overheidssteun laten de EU en de VS toe om oneerlijke concurrentie te voeren op de wereldmarkt. Hierdoor ontwrichten ze de markten van andere landen. Oxfam-Wereldwinkels en Oxfam-Solidariteit vinden het absoluut noodzakelijk dat elk systeem dat het mogelijk maakt om op de wereldmarkt onder de productiekost te verkopen, wordt afgeschaft. De veroordeling door de WTO van de Europese en Amerikaanse dumpingpraktijken is een belangrijke steun voor het Oxfam-standpunt.

Oxfam-Wereldwinkels en Oxfam-Solidariteit hopen dat de veroordelingen op korte termijn zullen leiden tot een stijging van de enorm lage wereldmarktprijzen voor suiker en katoen. Toch is het stopzetten van de dumping geen structurele oplossing voor de diepe crisis waarin de landbouwproductie zich vandaag bevindt. Ook zonder dumping zou de wereldmarktprijs de productiekosten van de meeste producenten vermoedelijk niet dekken. Deze markten blijven gekenmerkt door onstabiele en lage wereldmarktprijzen. Er is volgens Oxfam-Wereldwinkels en Oxfam-Solidariteit nood aan fundamentele hervormingen in de landbouwsector die leiden tot een rechtvaardige, solidaire en duurzame landbouw.

Marktmechanismen alleen kunnen nooit de noodzakelijke voorwaarden scheppen voor een duurzame landbouw in Noord en Zuid. Daarom is het voor Oxfam-Wereldwinkels en Oxfam-Solidariteit van essentieel belang dat er, naast het stopzetten van de dumpingpraktijken, ook wordt gewerkt aan de uitbouw van regulerende instrumenten die het mogelijk maken dat producenten over de hele wereld een menswaardig inkomen kunnen verwerven. Daarvoor zijn overleg en afspraken voor nationale en internationale productiebeheersing noodzakelijk, zodat markten stabiliseren en prijzen rechtvaardig worden.

De preferentiële invoerakkoorden tussen de EU en bepaalde ontwikkelingslanden mogen volgens Oxfam-Wereldwinkels en Oxfam-Solidariteit niet opgeofferd worden. Ze zijn voor vele producenten in ontwikkelingslanden het enige instrument om toegang te krijgen tot markten in ontwikkelde landen tegen een betere prijs.

http://oxfamsol.all2all.org/oxfaminbelgium/

Ik heb zopas op TV1 een reportage van Panorama gezien over het Europees landbouwbeleid. Ik vind dit zo'n schrijnende situatie dat ik ergens mijn verontwaardiging kwijt moet. Door een beleid van uitvoersubsidies kunnen onze bedrijven hun massale overschotten aan landbouwproducten tegen dumpingprijzen op de markt brengen in de ontwikkelingslanden. Daardoor komen miljoenen landbouwersgezinnen in die landen in een verschrikkelijke situatie van totale armoede terecht. Dit is misdadige onderdrukking. Zo'n systeem in stand houden is gewoon een misdaad tegen de menselijkheid. Bij het zien van zulke wantoestand moest ik onwillekeurig ook terugdenken aan het recente incident met onze Minister van Buitenlandse Zaken De Gucht, toen die de onbetrouwbaarheid en onbekwaamheid van bepaalde Afrikaanse leiders hekelde.
Allemaal goed en wel, maar is de echte oorsprong van wat er fout loopt in de wereld vaak niet veeleer in het Westen te situeren?
Maar terug naar het Europees landbouwbeleid: ik vind ook niet dat de Europese landbouwers gedupeerd moeten worden door de invoer van goedkopere producten uit het buitenland, want dat zou het andere uiterste zijn. Maar heeft het subsidiebeleid van de jongste decennia de landbouwstiel bij ons juist niet kapot gemaakt en alleen een handvol grote spelers laten overleven door een tactiek van gesubsidieerde overproductie? Kan in een overgangsfase het subsidiegeld misschien niet gebruikt worden om tot een productie op maat te komen en de geleidelijke afbouw van de overdreven grootschaligheid te financieren? Ik wil ook niet pretenderen in één twee drie de oplossing voorhanden te hebben, maar het is duidelijk dat het beleid erop gericht moet zijn dat alle spelers op de wereldmarkt gelijke kansen krijgen om te overleven en zich te ontplooien als mens. Dat is nu duidelijk niet de intentie.