arch/ive/ief (2000 - 2005)

Wanneer politici plegen te filosoferen...


Soms zul je horen dat dergelijke techniek -het onder bedreiging van veranderen van een buitenlandse wetgeving- geen precedent heeft. Nochtans is het een beproefde tactiek. Herinner u de heisa in ons eigen Belgenland rond de ‘genocidewet’. Misschien werd de dreiging echter nog nooit zo persoonlijk en hoofdelijk geuit ten opzichte van het individu, maar ook dan is het een beproefde tactiek. Zo werd menig staatshoofd reeds onttroont.

Dat het in dit geval gaat om twee journalisten, twee gewone mensen; u weet wel, diegene waarmee we ons wèl kunnen identificeren en waarvan we veronderstellen dat ze -uit hoofde van hun beroep- de onbevooroordeeldheid, de onpartijdigheid zelve zijn is een eigenlijk maar een toegevoegde waarde die los van de tactiek bovenal een teken van wanhoop, woede en onmacht is.

En net nu schreeuwt de Franse regering verontwaardigd moord en brand: “Wij, de bakermat van vrije meningsuiting”, “Ook wij waren tegen de oorlog !”. Maar blaffende honden bijten niet; dat moet ook de Amerikanen niet ontgaan zijn toen ze Irak aan -en binnenvielen.

De ondernomen moeite om twee mensenlevens te redden staat weer eens in schril contrast met de gelaten houding tegenover de duizenden als collateral damage bestempelde Iraki’s.

En dit los van de inhoudelijke eis der ontvoerders. Waaruit blijkt dat zij -integenstelling tot wat wij in het algemeen over hen denken- wel degelijk op de hoogte zijn van een begrip als vrije meningsuiting en dat zij dat best kunnen begrijpen, alleen -zo blijkt- niet zoals wij dat begrijpen. En wie weet, dat zij dat zelf zouden toepassen mocht hen de kans ertoe worden gegeven.

Want inhoudelijk houdt een verbod op religieuze symbolen in openbare gebouwen geen steek. Noch filosofisch, noch educatief. Dergelijk verbod maakt het in de toekomst onmogelijk nog een gedegen discussie te voeren en mensen werkelijk te overtuigen en/of te helpen af te zien van een gebruik dat, gelijk welk -in voorkomend geval- discriminerend werkt.

Dergelijk verbod drijft de tegenstellingen/verschillen tussen godsdiensten en haar volgelingen alleen maar op. Het drijft die volgelingen elk naar hun kraal vanwaar ze makkelijker controleerbaar/handelbaar zijn en veroordeelt hen haast tot een dubbel leven. Alwaar ze angst zullen kweken mocht hun ‘geheim’ ooit naar buiten komen.

Dergelijk verbod is dè voedingsbodem voor een nieuwe emancipatiebeweging. Maar ongetwijfeld zullen de heren/dames Franse en andere politici binnen afzienbare tijd elkaar verdrummen op het podium mocht Nelson Mandela dra komen te gaan, zeggende wat een lichtend voorbeeld de man toch is geweest !!

Een voorbeeld niet voor de praktijk.

Wat een dergelijk actie/reactie duidelijk maakt is 1) ‘wij’ moeten dringend opnieuw onze filosofen lezen en leren, en 2) ‘wij’ dragen allemaal verantwoordelijkheid.