Vanunu: "Israël achter de moord op Kennedy"

Omdat hij zich niet langer met de zionistische ideologie kon verenigen, besloot Vanunu gegevens over de nucleaire politiek van Israël aan de Britse 'Sunday Times' te overhandigen. Daarnaast leverde hij door hemzelf in Dimona gemaakte foto's aan de Britse krant. Aan de hand van deze informatie kwamen specialisten tot de conclusie dat Israël over een kernarsenaal beschikt, iets dat leiders van de joodse staat over het algemeen ten stelligste ontkennen. De enige uitzondering was Shimon Peres die in 1999 het bestaan van een dergelijk 'onderhandelingselement' in verkapte termen toegaf.

Vanunu werd vrijgelaten op voorwaarde dat hij het land niet verlaat en dat hij geen interviews geeft aan buitenlandse kranten. De Israëlische autoriteiten draaiden er niet omheen dat de tot het christendom bekeerde activist nog altijd over informatie beschikt waarmee hij de staat Israël veel schade kan berokkenen. Maar met de korte verklaring na zijn vrijlating liet de strijdbare Vanunu al direct weten dat hij niet voornemens is te zwijgen. Eind juli zag hij zijn kans schoon en wist hij vanuit Oost-Jeruzalem, waar hij bij Palestijnse vrienden woont, een interview te geven aan de in Londen gevestigde krant 'al-Hayat'. De woorden van Vanunu liegen er niet om. Zo waarschuwt hij dat Dimona een groot risico loopt om in een tweede Tsjernobyl te veranderen. Een aardbeving in de nabijheid van de kernreactor leidt naar zijn mening tot het vrijkomen van radioactieve straling, waardoor het leven van miljoenen gevaar zou lopen. Het is tekenend voor de situatie dat de Israëlische regering onlangs besloot jodiumtabletten te verspreiden aan omwonenden van de nucleaire faciliteiten in Dimona, voor het geval het tot een nucleaire ramp mocht komen. Vanunu gaf aan Jordanië nu al voor de zekerheid het advies om de bevolking in de grensstreek met Israël op radioactieve besmetting te controleren. Daarbij mag niet onvermeld blijven dat Reuters onlangs berichtte dat het grondwater in de wijde omgeving van Dimona in hoge mate radioactief is.
Veel kritiek leverde Vanunu verder op Mohammed el-Baradei, de leider van de 'Atomic Energy Agency', die begin juli een bezoek aflegde aan Israël. Volgens Vanunu had el-Baradei van dit bezoek af moeten zien, omdat hij geen gelegenheid kreeg de nucleaire reactor in Dimona te inspecteren.

Kennedy
De meest sensationele uitspraak van Vanunu is zijn beschuldiging dat het nucleaire establishment in Israël verantwoordelijk was voor de moord op John F. Kennedy in 1963 te Dallas. Vanunu benadrukte daarbij de moeizame verhouding tussen de van het non-proliferatiebeginsel overtuigde Kennedy en de Israëlische premier David Ben Goerion. De druk die de Amerikaanse president op Ben Goerion uitoefende om af te zien van kernbewapening, leidde volgens Vanunu tot de moord op JFK. De uitlating van Vanunu over een relatie tussen Israël en de moord op Kennedy leidde wereldwijd tot publicaties. Zo berichtte de Russische 'Pravda' op 27 juli: "Israel may be implicated in the biggest crime of the past century, which took place in Dallas in 1963." Ook in Israël verscheen het nieuws. Daar maakte de 'Jerusalem Post' bekend dat de Israëlische minister van Justitie Menachem Mazuz de politie heeft opgeroepen het interview in al-Hayat te betrekken bij een onderzoek waaruit moet blijken of Vanunu de voorwaarden van zijn vrijlating heeft geschonden. Daarmee geven de leiders van de staat Israël te kennen dat Vanunu eens te meer een gevoelige snaar heeft geraakt. Opmerkelijk stil bleef het in de VS, waar alleen een paar joodse kranten publiceerden over het interview met Vanunu. Ook in Nederland bleef het tot nu toe stil.

Vaak wordt er bij het onderzoek naar de moord op Kennedy vanuit gegaan dat de verantwoordelijken gezocht moeten worden onder diegenen die voordeel hadden bij de dood van de Amerikaanse president. En daar is veel te zeggen. Want waarom zou je een wereldleider vermoorden als je er niet beter van wordt? Aldus is gewezen op de georganiseerde misdaad. Dat deed het 'House Committee on Assassinations' dat de moord op Kennedy in de jaren zeventig nogmaals onderzocht (en overigens tot de conclusie kwam dat Lee Harvey Oswald onmogelijk de enige schutter kan zijn geweest en dat er dus absoluut sprake van een samenzwering was). Ook is er gewezen op de CIA. Zoals in het onderzoek van Jim Garrison, de voormalige 'DA' van New Orleans (die beroemd werd in Oliver Stone's film 'JFK'). Maar er wordt altijd op de ene of de andere groep gewezen en zelden op de ene èn de andere groep. Vreemd, want door de overlapping tussen de georganiseerde misdaad en de Amerikaanse inlichtingendiensten ten tijde van de moord op JFK, lijkt de mogelijkheid van 'en en' toch aannemelijker dan die van 'of of.'

De maffia en de CIA in verband brengen met de gebeurtenissen in Dallas op 22 november, is één ding. Paniek breekt er echter pas uit wanneer Israël in dit verband ter sprake komt. Daarom waarschijnlijk, dachten de media in Nederland er verstandig aan te doen de woorden van Vanunu te verzwijgen. Hier komt duidelijk een emotioneel element om de hoek komt kijken, waarbij het woord antisemitisme centraal staat. Want rationeel beschouwd is er alle reden om een verband tussen Israël en de moord op Kennedy te overwegen. Dat wil zeggen: wanneer er voor het uitgangspunt wordt gekozen dat de verantwoordelijke voor een misdaad gezocht moet worden onder hen die er beter van worden. Dat de moord op Kennedy in het voordeel was van Israël valt moeilijk te ontkennen. Want met het aantreden van Lyndon B. Johnson lag de Israëlische machtselite niets meer in de weg om (in het geheim - ook voor de eigen bevolking) het kernsarsenaal in Dimona verder uit te bouwen. En Vanunu heeft het gelijk aan zijn kant als hij stelt dat latere presidenten niet of nauwelijks van Johnson's ingevoerde beleid afweken.
Een ander punt is dat Israël er weinig problemen mee heeft om betrokken te zijn bij het uit de weg ruimen van politieke tegenstanders. Over alle aanslagen op Palestijnse leiders zal ik het hier niet hebben. In plaats daarvan wijs ik op de aanslagen op de Franse president Charles de Gaulle, eveneens begin jaren zestig. Deze waren in de eerste plaats het werk van de 'Organisation de l'Armee Secrete' , een organisatie van extreem rechtse Fransen die het De Gaulle kwalijk namen dat hij Algerije onafhankelijkheid toestond. Maar in een onderzoek van de Franse geheime dienst, kwam ook Israël ter sprake. De eventuele dood van De Gaulle was toen zeker in het voordeel van de joodse staat geweest. Want het ligt voor de hand dat men in Israël niet zat te wachten op nog een door moslims bestuurd land in de regio. De Franse aanwezigheid in Algerije vond men in Israël daarom wel best. Alle reden tot samenwerking met de OAS dus. Evenals De Gaulle sprak ook Kennedy zich uit voor de onafhankelijkheid van Algerije. De Franse president stond op zijn beurt, evenals Kennedy, zeer argwanend tegenover de nucleaire ambities van Israël. Daarmee was er een sterk verband tussen het buitenlandbeleid van De Gaulle en Kennedy - en daarmee zeer waarschijnlijk ook tussen de aanslagen op beide staatshoofden.
Vanunu gaat naar mijn mening de fout in als hij verkondigt dat alleen Israël verantwoordelijk was voor de dood van Kennedy. Daarbij negeert hij dat anderen eveneens veel te winnen hadden bij het verdwijnen van JFK. De CIA en de georganiseerde misdaad zijn al genoemd, maar ook de OAS had dus belang bij het verdwijnen van Kennedy. Aan het element van overlapping gaat Vanunu voorbij. En dat terwijl de Israëlische inlichtingendienst Mossad niet alleen warme banden onderhield met de OAS, maar ook met de CIA (onder andere via CIA-man James Jezus Angleton) en de georganiseerde misdaad (in de persoon van Meyer Lansky, de leider van het 'National Crime Syndicat' in de VS rond de tijd dat Kennedy werd vermoord). In de jaren negentig heb ik me een tijd verdiept in de verschillende geledingen die in verband met een samenzwering tegen Kennedy aangewezen kunnen worden. Ik constateerde dat alle groepen met belangen bij de dood van Kennedy terug te vinden waren in een schimmige onderneming die tevens door de franse geheime dienst in verband is gebracht met de OAS aanslagen tegen De Gaulle. Meer hierover in de synopsis van mijn manuscript "De Moordvrienden" (te vinden op http://www.stelling.nl/peteredel)

Taboe
Onderzoek naar de moord op Kennedy is een hachelijke zaak. Niet in de laatste plaats omdat het vrijwel onmogelijk is individuele verantwoordelijken aan te wijzen. Hier geldt het 'need to know' principe. Met andere woorden: het is heel goed mogelijk dat bij de samenzwering menigeen betrokken was die geen idee hadden wat er uiteindelijk zou gaan gebeuren. Dat moet natuurlijk wel, want hoe houd je zoiets anders geheim? Een goed voorbeeld is George de Mohrenschildt, de vriend van Lee Harvey Oswald, met wie de Nederlandse publicist Willem Oltmans jaren achtereen contact onderhield. De Mohrenschildt moest voor de CIA op Oswald passen, maar had geen idee dat deze uiteindelijk de rol van zondebok ("patsy") zou gaan spelen. Jim Garrison was daarvan overtuigd; hij noemde de Mohrenschildt daarom een 'slapende babysitter'. Het is daarom vreemd dat Oltmans al die jaren vol is blijven houden dat de Mohrenschildt de volledige waarheid wist over de moord op Kennedy, maar dat terzijde. Verder is het meer dan veertig jaar na dato natuurlijk sowieso zeer twijfelachtig of de waarheid ooit nog aan het daglicht komt. Vanunu zal naar ik verwacht niet in staat zijn bewijzen te leveren dat Israël daadwerkelijk verantwoordelijk was voor de moord op Kennedy. Maar hetzelfde geldt voor hen die wijzen op de CIA en de georganiseerde misdaad, of welke andere groep dan ook met belangen bij de dood van JFK. In alle gevallen geldt dat nooit iemand een definitief bewijs geleverd heeft. Maar tegelijkertijd zijn de meeste Amerikanen ervan overtuigd dat achter de moord op Kennedy een samenzwering schuil ging en dat Oswald in ieder geval niet de enige schutter was. Een patstelling dus. Maar dat is geen probleem, want het publiek lijkt er ondertussen vrede mee te hebben dat de waarheid altijd in nevelen gehuld zal blijven. De werkelijke toedracht van de moord op Kennedy bevindt zich in een permanente quantum toestand, om maar eens een begrip uit de moderne natuurkunde te gebruiken. Je zou ook kunnen zeggen: "zonder een definitief bewijs is alles mogelijk, maar niets waar."

Het meest idiote van alles is nog wel dat de wereld ondertussen zo murw is gemaakt met alle samenzweringstheorieën over de moord op Kennedy, dat niemand het zou geloven als het tot de onwaarschijnlijke situatie mocht komen waarin het definitieve bewijs wel wordt geleverd. Daarom doet het er ook niet zo veel toe of Vanunu wel of niet gelijk heeft; hij zal sowieso niet geloofd worden, ook niet als hij de bewijzen wel weet te overleggen. Bovendien zal het feit dat hij zijn geloofwaardigheid heeft aangetast door een onderwerp in de taboesfeer aan te snijden, waarschijnlijk voor velen zwaarder wegen dan die bewijzen. Want dat onderzoek naar de moord op Kennedy met veel taboes is omgeven, staat vast. Zeker binnen links. Een reactie op de uitlatingen van Vanunu op de Britse Indymedia-site spreekt wat dit betreft boekdelen. Het onderzoeken van de moord op Kennedy mag zich binnen links sowieso niet in een grote populariteit verheugen, aangezien dit onderwerp langzamerhand tot het domein van rechts is komen te behoren. Dat laatste is op zich opmerkelijk, het feit in aanmerking genomen dat het in linkse kranten was waar voor het eerst vragen rezen over de toedracht van de moord zoals die werd opgesteld door de Warren-commissie. Maar ook dat gegeven kan niet wegnemen dat de moord op Kennedy tegenwoordig verboden gebied is voor links. Men zal hier dan ook al snel tot de conclusie komen dat Vanunu op het terrein van rechts is terechtgekomen. En niet geheel ten onrechte want de enige publicatie waarin een uitgebreid verband wordt gelegd tussen Israël en de moord op Kennedy staat op naam van Michael Collins Piper, een journalist van het extreemrechtse tijdschrift 'Spotlight'.

Toch betreur ik dat dit onderwerp geheel verbannen is door links, want ik blijf van mening dat door het onderzoek naar de moord op JFK verbanden uit die tijd tussen politieke, religieuze en criminele structuren aan de oppervlakte zijn gekomen, die in een ander geval beslist verborgen waren gebleven. In deze zin geeft het onderzoek naar de moord op Kennedy in zijn totaliteit een uniek historisch inzicht in een periode waarin de Koude Oorlog ook nog eens op zijn koudst was. Ik pretendeer niet de moordenaar van Kennedy aan te kunnen wijzen. Maar het draait voor mij dan ook meer om het landschap dat door alle onderzoeken naar de moord op Kennedy is ontstaan, dan om die moord op zich. En in dit landschap heeft Israël zeker een plaats.

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 394, 27 augustus 2004

arch/ive/ief (2000 - 2005)