arch/ive/ief (2000 - 2005)

Red de Staat !

De sociaal-democratie kan de schijn slechts ontvluchten door resoluut voor het fascisme te kiezen. Ze doet dat door alle opeenvolgende crisissen aan te grijpen om maatregelen uit te vaardigen die haar dichter bij haar doel brengen. De andere kant kiezen, de schijn opgeven en haar waarden waarmaken, is immers staatsgevaarlijk.

Schijn zit ook daar waar ze geen onderscheid maakt tussen staat en samenleving. Let erop; wanneer de samenleving op springen staat moet de staat gered worden; wanneer de staat op springen staat moet de samenleving het bekopen; bovenal: red de staat !

En, wanneer het erop aankomt in de sociaal-democratie “met onze gemakzuchtige tolerantie” (Van San), is stampen naar onderen op de sociaal-economische ladder blijkbaar gerechtvaardigd. ‘Vergeten’ wetenschappers essentiële bedenkingen en beschouwen ze hun onderzoek en de daaruit voortvloeiende gevolgen tot die -zo wordt ons dagelijks verteld- ‘onprettige-maar-noodzakelijke-en-iemand-moet-het-doen-maatregelen’.

Los van de mogelijke inhoudelijke tegenkantingen, of het nu gaat om het uitstippelen van een repatriëringsbeleid met gedwongen repatriëringen (Vermeersch), een verplicht inburgeringsbeleid met verplichte taallessen (Van San = voorstander), of laatst nog een economisch reddingsplan met de 40u-werkweek (Blanpain), en wat er nog zal komen, zullen opposanten ook moeten ingaan op het oorspronkelijk achterliggende en bevooroordeelde idee. Het Waarom, de ideologie -die er zeker is- van deze wetenschappelijke onderzoeken.

Mag het trouwens opvallen dat bv. bij deze laatste (Blanpain), maar evengoed bij de twee andere voorbeelden, er geen vragen worden gesteld bij wàt er precies (inhoudelijk dan) gered, moet worden.
DE economie !? DE democratie !? DE sociale zekerheid !? DE cultuur !? DE orde !?

Voor wie bezwaren maakt tegen racisme maakt ze dus beter hard. Of begint en houdt ons multiculturalisme op aan de deur van de pitta-bar, bij het binnen -en buitengaan? De economische situatie; de overlevingsdrang van zowel individu als van de culturele eigenheid: echt, toegeschreven, vermeend of aangenomen, is bij machte u te vormen tot die humane monsters die het -oei! verboden- verleden reeds zovele malen heeft gekend. En drijft de sociaal-democratie naar haar toppunt, die ze -ook hier ligt contradictie- niet bereiken mag.




Tekortkomingen.
Een begrip als cultuur is te veelomvattend om in een paar zinnen te omschrijven.

Zowel de persoonlijke opvattingen, als de reflecties daarvan in Van Sans interview met het weekblad Humo zijn niet per se representatief -maar wat dan wel?- voor zowel de sociaal-democratie als voor haar eigen mening. Een tekst kan makkelijk tegenstrijdigheden bevatten waar er misschien geen zijn; alleen al door hun chronologische plaatsing.

Er moet nog nagedacht/onderzocht worden of de sociaal-democratie wanneer ze haar toppunt bereikt heeft, en eens het volledige gamma van ‘onprettige-maar-noodzakelijke maatregelen’ die genomen zijn niet meer nodig mochten blijken, of ze inderdaad -zoals wordt beweerd/beloofd- zichzelf zal ‘normaliseren’?

Aanvullingen welkom