arch/ive/ief (2000 - 2005)

Multiculturalisme, Truth or Dare



Bestaat er monocultuur?
Is cultuur per definitie niet steeds multicultureel in die zin dat ze, zo er al sprake is van een monocultuur, zij juist tot stand is gekomen door interactie met andere en verschillende culturen of subculturen. Waarbij bepaalde gebruiken, gewoontes en ideeën, of delen daarvan, standhouden, zelfs ingeburgerd raken, en andere niet.

Cultuur moet derhalve constant a) een strijdtoneel zijn en b) in beweging zijn. Wanneer we het over monoculturen hebben, zijn het ook meestal culturen waarvan we veronderstellen dat zij 1) de afgelopen eeuwen weinig of geen verandering hebben ondergaan, en 2) binnen hun culturele eigenheid geen noemenswaardige contradictie kennen. De culturele orde blijft er gehandhaafd, ook omdat er (schijnbaar) geen expliciete nood zou zijn aan verandering. De voornaamste reden voor deze niet-verandering van de monocultuur zou zijn vanwege haar isolatie, wat plausibel klinkt.

Monocultuur -volgens deze cultuurwetenschappelijke denkpiste- staat dus voor: isolatie, inertie en cultureel-maatschappelijke vrede. Multiculturalisme, de tegenpool daarvan voor: relaties, beweging en oorlog.

Nu de overstap naar racisme, kan wat simplistisch lijken omdat racisme, en meer bepaald datgene wat nu naar boven komt o.a. met de laatste verkiezingsuitslagen, waarschijnlijk wel een wat complexer gegeven is, maar is of betekent cultuur in wezen niet steeds het toepassen van racisme? In die zin dat men bepaalde ‘waarden’ wenst te bevoordelen ten opzichte van andere?

Binnen de sociaal-democratie is dergelijk thema een hekel punt omdat ze haar eigen systeem en de contradictie daarbinnen bloot legt. Ze is voorstander van relaties en bewegingen (in zoverre dat dat voordelig is voor haar), en ze wil vrede of beter gezegd: culturele en maatschappelijke orde maar is niet te beroerd zelf de vrede te verstoren zo ze daar noodzaak in ziet. Meer nog, ze verondersteld de mogelijkheid dat cultuur bewust (om)gevormd kan worden volgens hààr wensen, en dat dus (liefst) met een democratische, dus numerieke meerderheid. Zo zal de uiteindelijk (om)gevormde cultureel en maatschappelijke orde terstond van monoculturele aard zijn. De sociaal-democratie streeft dus in wezen monoculturalisme na.

Sociaal-democratie en fascisme vinden daarin een gemeenschappelijke basis (onze maatschappelijke orde, onze cultuur is wet). Zodoende is tussen beide culturen een kluwen ontstaan dat onderscheidt maken onbegonnen werk is. In de sociaal-democratische cultuur van de grootste gemene deler is fascisme (orde-cultuur-macht) uiteindelijk ook het toppunt van haar doel. Zodanig dat men haar zelf kan bezien als het kleine broertje. Het is het toppunt ook van verstaanbaarheid voor iedereen. Het sluit het eigen denken uit dat complex is en tegenstrijdig kan zijn.

Het multiculturele binnen deze naar monocultuur strevende maatschappelijke orde is iets van voorbijgaande aard. Ze is de beweging, de geschiedenis die ze echter ontkent. Totdat ze net als het fascisme helemaal geen beweging, geen geschiedenis, geen verleden meer heeft. Zij het in romantisch-idealistische zin. Ze kent zichzelf geen beweging toe tot zij werkelijk statisch is. Inert.
Zij wil Nu zijn. Met een verleden wordt je toch maar geconfronteerd. Word je o.a. verplicht te leren uit je fouten.

Ze heeft, en geeft zichzelf geen toekomst, waardoor ze maar een verleden zou krijgen. Enkel het Nu, de realiteit, die steeds noopt tot ‘onprettige, maar-iemand-moet-het-doen’-beslissingen. En wil het nu lukken dat deze beslissingen juist haar verzekering tot verdere deelname aan het Nu is en meer nog, haar stilaan tot haar toppunt brengt. Ondertussen zweeft ze ergens tussenin. Ze heeft een zelfdeterministische structuur, ze geeft zichzelf zin tot bestaan. Of liever ze creëert haar eigen voorwaarden tot bestaan. Door enerzijds de oorzaak te zijn van het ‘lijdzaam’ leven, en anderzijds wel ‘verlichting’ van dat ellendig leven te beloven. Met halfslachtige bestrijdingsmiddelen die de vraag om verdere, nog hardere maatregelen enkel maar doen toenemen. Tot ook daarin geen eer meer te halen valt en ze resoluut naar haar toppunt -het fascisme- gaat.

Discussies over, of onze samenleving moet streven naar multiculturalisme of naar een monocultuur zijn derhalve vals. De veelgehoorde pro-argumenten: ‘multiculturalisme is een feit’, en ‘er is geen weg terug’: te beperkt of absurd. Het zijn typische schijndiscussies van de sociaal-democratie, waarvoor ze typische schijnoplossingen naar voor zal schuiven. Ofwel volgt ze de numerieke meerderheid ofwel neemt ze de macht, maar liefst beiden.

Zo zullen sociaal-democraten die enkele jaren geleden fulmineerden op de beeldenstormende Taliban, binnenkort bijvoorbeeld hun strijd om het beeld van de gesluierde vrouw in onze openbare gebouwen te verbieden weer aanwakkeren.
Dit, wetenschappelijk onderbouwd.

Wetenschap ten dienste van sociaal-democratisch racisme.

De wetenschap zoekt enkel naar datgene wat binnen haar bereik ligt. Ze zoekt het bewijs van datgene wat reeds is verwoord en dus bestaat. Dat maakt haar bevooroordeeld want ze kent de uitkomst, ze weet wat ze moet bewijzen. Haar doel is gelijk aan haar vertrekpunt. Die bevooroordeeldheid wordt nog eens extra bevestigd in de keuze van wat wel en wat niet wordt gezocht.

Een type-voorbeeld.
Marion Van San, integratieadviseur bij de Nederlandse Raad voor Maatschappelijke ontwikkeling en bekend van haar onderzoek naar criminaliteit bij de allochtone jeugd, mocht in het weekblad Humo (nr3334) het hoofdstuk Integratie van het jongste Vlaamse regeerakkoord goedkeuren. Ze deed dat, ik moet erkennen, wel onder voorwaarden dat het wel degelijk zou worden uitgevoerd.

Ze klaagde het schrijnend gebrek aan deskundigheid aan van de beleidsmakers hier ten lande; maar meer nog het ontbreken van eenvoudige informatie; zoals cijfers over criminaliteit bij allochtonen (haar onderzoek uit 2001 was het eerste in haar soort voor België), iets wat ze in Nederland twintig jaar geleden reeds hadden!
Verder zegt ze daarover nog: “...wat niet becijferd is, bestaat niet (..voor het beleid).” .
Een terechte kritiek. Maar beperkt.

Zo kan ik een reeks van mogelijke onderzoeken aangeven die nooit zullen worden uitgevoerd. In de criminele sfeer: profiel van een witteboordcrimineel; incest; belastingontduiking bij bedrijven, of belastingontduikers: wie zijn ze, waar leven ze?
En telkens zal men als argument daartegen inderdaad verwijzen naar het gebrek aan gegevens daarover -zoals Van San doet-, de mogelijkheid ze te vergaren, of -in bovenstaande gevallen- zeggen dat dit politiewerk is. Dat is een bewijs van bevooroordeeldheid, in twee richtingen welteverstaan. Maar Van San kijkt slechts in één richting.

Ten eerste. Zij becijferd het materiaal. Zij maakt dus (deels) uit wat bestaat, en wat niet.
Haar onderzoek was uitgevoerd in opdracht van toenmalig Justitieminister M. Verwilgen, en ìs dus al een erkenning op zich van het gegeven. Wat klaagt ze nu eigenlijk aan? Geen onderzoek geen oplossing? Dat er dingen bestaan waarover geen cijfers zijn? Volledig mee akkoord. En dat er nog méér cijferwerk nodig is? Kan best. Of is ze gewoon pissig omdat M. Verwilgen haar onderzoek achteraf zo goed als gekelderd heeft? Mogelijk.
Ten tweede. Waarover Van San het echter nìet heeft, en waarom ik zeg dat ze slechts in één richting kijkt? Dat er, logischer wijze ook cijfers moeten zijn van dingen die niet bestaan !!

Andere voorbeelden van mogelijke maar (nog) niet onderzochte onderzoeken (meer algemeen): het democratische gehalte van de Belgische staat; of beter nog: doel, efficiëntie en gebruik van wetenschappelijk onderzoek voor politieke doeleinden.

Want los van haar eigenlijke cijferwerk verzekert mevr. Van San (zichzelf?) in Humo verder nog dat haar huidig onderzoek, ‘de ruimtelijke spreiding van illegalen in Nederland’, integenstelling tot de inkaartbrenging van bijvoorbeeld de Nederlandse joden in de jaren 30 niet zal worden misbruikt voor een buiten het wetenschappelijk oogpunt liggende doel, zoals de nazi’s dat toentertijd deden door de inkaartgebrachte joden massaal te deporteren. (Houden we in het achterhoofd dat de nederlandse regering juist wél van plan is, of in elk geval het idee genegen is illegalen massaal uit te wijzen, een eufemisme voor deporteren !)
Trouwens is dìt wel wetenschappelijk bewezen? Kan deze zekerheid: mijn onderzoek zal niet worden misbruikt, ook wetenschappelijk worden bewezen? Ik denk niet.

Van San vindt nog dat onderzoeksresultaten openbaar moeten zijn, en dat men niet op de pianist/boodschapper moet schieten. Maar daar ging het niet om. Het ging om 1) wat je onderzoekt én wat niet en 2) wat bestaat én wat niet.
Ze gelooft verder dat via goede communicatie alles duidelijk en aanvaardbaar wordt. Zo ook racisme?

Of meer bepaald zoals selectieve immigratie. Waarbij ze blijkbaar met graagte verwijst naar Canada en de V.S., landen met een veel grotere immigratietraditie. Wil ze daarmee zeggen dat racisme in die landen zo goed als onbestaande is? Of dat bijvoorbeeld ghettovorming daar geen kans krijgt? Of dat deze immigratiepolitiek de verdere instroom van illegalen zal tegenhouden? (Iemand laatst nog de Mexicaans/noord-Amerikaanse grens bezocht?) Of dat dergelijke politiek wind uit de zeilen van het Vlaams Blok haalt?

Haar antwoord daarop lezen we aan het eind van het interview; waarbij niet duidelijk is of ze nu illegalen dan wel allochtonen bedoeld. Maar dat zal ook haar en hen niet duidelijk (of is het relevant?) geweest zijn. Voor de volledigheid, quote (uit Humo) : “Ik heb in Aalst gesproken met een paar Blok-stemmers die ik oppervlakkig ken. Ze klaagden dat er steeds meer illegalen kwamen die het werk van de gewone Aalstenaar zouden afpakken. Dat is dus volslagen nonsens, en dat heb ik hun ook beleefd gezegd. Illegalen zitten in sectoren waar je geen autochtonen meer vindt, omdat autochtonen dat werk simpelweg niet willen doen: asperges steken, fruit plukken, stellingen bouwen, enzovoort. Maar waarom trekken politici niet vaker de wijken in om de mensen in te lichten? Het zou een pak Blok-stemmen kunnen schelen.” , einde quote.
Ziehier een voorbeeld van goede communicatie !?

Illegalen (en/of allochtonen?) zijn dus goed om het werk te doen dat wij -autochtonen- niet willen doen, en, dat lezen we elders in het interview, om te vermijden dat wij, mensen met een vast inkomen ons niet meer thuis gaan voelen, ‘vervreemden’ in onze wijk door de grote instroom aan kansarme allochtonen en zouden gaan verhuizen, waardoor ghetto’s ontstaan, moeten zij -deze keer enkel allochtonen, illegalen gaan er onherroepelijk uit- zich aanpassen en op zijn minst verplicht worden onze taal te leren. “Want ghetto’s”, het staat er écht ! “ontstaan niet door armoede, maar juist door stijgende welvaart”.

Ik weet niet waar Van San woont: Nederland of België, of beiden; maar van stijgende welvaart zal vermoedelijk ook in Nederland niet veel sprake zijn. Zij het dan alleen voor de streng geselecteerde rijken onder ons, of, in termen van het ondertussen door de sociaal-democratie beoogde en heilig verklaarde economische doel: winst. En dat doel, is niet bestemd voor haar doelgroep.

Van San zal beweren dat ik geen wetenschap beoefen maar ideologie. Terecht. Maar dat doet zij in dit geval (onwetend?) ook via de politieke draagwijdte van haar onderzoeken. Trouwens, men beweerd wel eens dat de sociaal-democratie misschien niet dè ideale staatsvorm is, alleszins toch beter dan andere -de beste van alle slechte staatsvormen- maar is ook dat al wetenschappelijk bewezen? Spreken we niet best van een ideologische overtuiging?

Van San beaamde verder dat ‘strijd’ het bewijs was van multiculturalisme. Doch ze is voorstander om die strijd via wetgeving (selectieve wetgeving welteverstaan) te beslechten in het voordeel van één deelnemer??
Dit past allicht in het kader van de Voorwaardelijke Vrijheid, Gelijkheid en Solidariteit die we allen genieten in de sociaal-democratie. Dit alleen al is een contradictie. Ofwel is men vrij ofwel niet. Ze stelt die voorwaardelijkheid in omdat ze als ideologie geen gefundeerd antwoord kan formuleren ten opzichte van andere ideologiën.

Decadentie.

Maar er bestaat een oplossing om van kansarme allochtonen af te raken. Import van geschoolde en gegoede arbeidskrachten! Selectieve migratie is ook nodig -zo wordt ons verteld- om onze sociale zekerheid verder te kunnen betalen. Men wil dus informatici, ingenieurs, boekhouders, technisch geschoolde bouwvakkers -de laatste twee knelpuntberoepen-, enz. aantrekken? Om welk werk te doen? Fruitplukken en stellingbouwers?? Begrijp mij niet verkeerd; dit is geen pleidooi voor Eigen Werk Voor Eigen Volk Eerst -volgens de wetenschappelijke cijfers willen ze dat werk toch niet doen!- maar, er zijn afhankelijk van de manier van tellen 400 -tot 800 000 werkzoekenden voor u, en wat doen we? Dansen naar de pijpen van de markt, die boven alles lagere lonen vraagt. En dat is juist wat deze (hoger opgeleide) nieuwkomers zullen teweegbrengen: een extra neerwaartse druk op de lonen. Met een verhoging van de kansarmoede tot gevolg.

Wat het bestaan van zogenaamde knelpuntberoepen duidelijk zou moeten maken is juist de reële wens van het vragende deel van de markt, in dit geval de loonwerkers, om méér loon. Maar dat staat in schril contrast met de wensen van de markteconomie die -naast lagere lonen- ook haar illusie -dat iedereen er beter van wordt- hoog te houden heeft.

Bovendien verder praktisch even. Men wil jaarlijks 10 000 extra personen aantrekken. Maar waar gaan die slapen? Waar gaan ze wonen? De Vlaamse overheid slaagt er nu nog niet in haar bestaande noden te lichten. Deze bijkomende migratie zal hier op de immobiliënmarkt zorgen voor een extra, deze keer opwaartse druk op de nu reeds exuberante huur -en koopprijzen voor woningen, met opnieuw een stijging van de kansarmoede tot gevolg.

En last but not least, welke garantie zullen deze nieuwe migranten krijgen opdat ook zij niet het slachtoffer van racisme worden zoals de eerste migratiegolf en haar nazaten ondergingen?

Dit is dus decadent. Niet die migratie, maar de afschrijving -bemerk de economische term- van die honderdduizenden mensen. Dat al begon door hun stelselmatig en wetenschappelijk onderbouwd uit de statistieken te verwijderen. En dat wijst op morele verloedering. De sociaal-democratie houdt zich moreel sterk ten opzichte van het fascisme in die zin dat -in theorie- haar moraal opgaat voor iedereen. Ook Morele Gelijkheid dus. De verloedering, de afbouw, het insluipen van selectiviteit, het-‘wij zijn meer gelijk dan anderen’ wijst op decadentie; een eigenschap van het fascisme.

Nu ik begrijp de wenselijkheid voor een feit dat nieuwkomers best -alleen al uit praktische overwegingen- onze taal aanleren, maar in hoeverre kan of zal, mocht dit werkelijk de bedoeling zijn, een verplichte inburgering racisme en of het Vlaams Blok bestrijden? En zal dat de ‘vervreemding’ tegen gaan? Want ‘vervreemding’ bestaat niet enkel uit een uiterlijk deel dat opvallend en steeds sneller geschied, maar in wezen geen oorzaak is, eerder een gevolg van de innerlijke verveemding.

En in hoeverre kunnen correcties op de uiterlijke vervreemding, de innerlijke vervreemding corrigeren? Want zo racisme al een uiting is van angst tegenover die vervreemding, is het niet wat voorbarig te denken dat, samen met die valse hoop dat wij immuun zijn voor de werkelijke oorzaak, de drijfkracht achter de ‘vervreemding’ die innerlijk ligt, dat, met die uitsluitend uitwendige vervreemding weg te nemen ook de vervreemding en het racisme zal verdwijnen? En wat uiteindelijk met de huidkleur van die nieuwkomer?

Ligt de oorzaak van vervreemding dan niet méér in de gewijzigde ideologie met betrekking tot arbeid zelf? Namelijk dat zij behalve een economische, geen sociaal-maatschappelijk regulerende functie of zingeving meer mag bezitten?
En zijn de uit het straatbeeld verdwenen fiets -en schoenmakers, en weldra misschien ook nog de bakkers, niet evengoed gevolg van deze politiek en op haar beurt weer oorzaak tot vervreemding, angst, racisme?

De cultuur van het kapitaal.

De vervreemding is het gevolg van de ‘stille’ en totale ‘overname’ van de sociaal-democratie door de cultuur van het kapitaal. Ondertussen gaat ze radicaal door. Maakt van alles en iedereen: man, vrouw, kind, hond, bejaard, ziek of dood, koop -en handelswaar.

Zij is een instant-cultuur. Gaat het nu over het succes van een voetbaltrainer of het scoren van die ene wereldhit. Over de nood tot afdankingen op basis van slechte kwartaalcijfers of minder goede vooruitzichten bij de speculatie van de olietoevoer. De afrekening gebeurt direct. Nu, waarom dan kwaad zijn op het Vlaams Blok dat de kiezers directe kant-en-klare ‘oplossingen’ biedt voor problemen die zij (het Vlaams Blok) ziet of zij (de kiezers) zien, tenzij men jaloers is?

Ze is ook parasitair en selectief. Selectief, op twee manieren. Eerst in die zin dat het altijd en alleen in haar voordeel mag zijn. Haar honger naar jong, nieuw, onbevangen -en makkelijk uit te buiten- talent is niet te stillen. Er zit een systeem in de afstoting van ervaring en ouderdom. Haar racisme is niet per definitie etnisch is, maar vooral selectief. Wanneer we dus in de sociaal-democratie het voornamelijk uiterlijk en etnisch racisme bestrijden dan doen we dat -als deeltje van een deel- evengoed selectief, en niet efficiënt. En dan (=2e manier van selectiviteit) in die zin dat ze van haar onderdanen heroïsme, geduld en vertrouwen verlangd, eigenschappen waarover ze zelf niet beschikt, voor het doorstaan van maatregelen opdat ‘verlichting’, ‘verlossing’ ooit zal komen. Toevallig ook datgene wat godsdiensten verlangen.

We hebben reeds gezien dat deze cultuur geen Toekomst kent. Ze kent wel periodes of seizoenen van relatieve rijkdom en pure armoede, maar niet voor haar hoogpriesters.

De cultuur van het kapitaal is niet compatibel met de sociaal-democratie waar Gelijkheid één van haar peilers is. Tenzij die gelijkheid berust op schijn. En wat is ze dan anders, buiten die zelfstandige sociaal-maatschappelijke orde of ideologie, dan de incubatietijd voor het fascisme zelf? Dan is ze -de sociaal-democratie- misschien zelfs helemaal geen ideologie maar een volwaardige godsdienst, waar de gelovigen wachten tot op het moment dat haar ‘gewillige beulen’ (en lees nu eindelijk eens dat boek) klaar staan om ‘verlossing’ te brengen.

Red de Staat !

De sociaal-democratie kan de schijn slechts ontvluchten door resoluut voor het fascisme te kiezen. Ze doet dat door alle opeenvolgende crisissen aan te grijpen om maatregelen uit te vaardigen die haar dichter bij haar doel brengen. De andere kant kiezen, de schijn opgeven en haar waarden waarmaken, is immers staatsgevaarlijk.

Schijn zit ook daar waar ze geen onderscheid maakt tussen staat en samenleving. Let erop; wanneer de samenleving op springen staat moet de staat gered worden; wanneer de staat op springen staat moet de samenleving het bekopen; bovenal: red de staat !

En, wanneer het erop aankomt in de sociaal-democratie “met onze gemakzuchtige tolerantie” (Van San), is stampen naar onderen op de sociaal-economische ladder blijkbaar gerechtvaardigd. ‘Vergeten’ wetenschappers essentiële bedenkingen en beschouwen ze hun onderzoek en de daaruit voortvloeiende gevolgen tot die -zo wordt ons dagelijks verteld- ‘onprettige-maar-noodzakelijke-en-iemand-moet-het-doen-maatregelen’.

Los van de mogelijke inhoudelijke tegenkantingen, of het nu gaat om het uitstippelen van een repatriëringsbeleid met gedwongen repatriëringen (Vermeersch), een verplicht inburgeringsbeleid met verplichte taallessen (Van San = voorstander), of laatst nog een economisch reddingsplan met de 40u-werkweek (Blanpain), en wat er nog zal komen, zullen opposanten ook moeten ingaan op het oorspronkelijk achterliggende en bevooroordeelde idee. Het Waarom, de ideologie -die er zeker is- van deze wetenschappelijke onderzoeken.

Mag het trouwens opvallen dat bv. bij deze laatste (Blanpain), maar evengoed bij de twee andere voorbeelden, er geen vragen worden gesteld bij wàt er precies (inhoudelijk dan) gered, moet worden.
DE economie !? DE democratie !? DE sociale zekerheid !? DE cultuur !? DE orde !?

Voor wie bezwaren maakt tegen racisme maakt ze dus beter hard. Of begint en houdt ons multiculturalisme op aan de deur van de pitta-bar, bij het binnen -en buitengaan? De economische situatie; de overlevingsdrang van zowel individu als van de culturele eigenheid: echt, toegeschreven, vermeend of aangenomen, is bij machte u te vormen tot die humane monsters die het -oei! verboden- verleden reeds zovele malen heeft gekend. En drijft de sociaal-democratie naar haar toppunt, die ze -ook hier ligt contradictie- niet bereiken mag.




Tekortkomingen.
Een begrip als cultuur is te veelomvattend om in een paar zinnen te omschrijven.

Zowel de persoonlijke opvattingen, als de reflecties daarvan in Van Sans interview met het weekblad Humo zijn niet per se representatief -maar wat dan wel?- voor zowel de sociaal-democratie als voor haar eigen mening. Een tekst kan makkelijk tegenstrijdigheden bevatten waar er misschien geen zijn; alleen al door hun chronologische plaatsing.

Er moet nog nagedacht/onderzocht worden of de sociaal-democratie wanneer ze haar toppunt bereikt heeft, en eens het volledige gamma van ‘onprettige-maar-noodzakelijke maatregelen’ die genomen zijn niet meer nodig mochten blijken, of ze inderdaad -zoals wordt beweerd/beloofd- zichzelf zal ‘normaliseren’?

Aanvullingen welkom