arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ons bezoek brengt ons bij Faisal van de Regional Council for the Unrecognized Villages in the Negev (RCUV). Onze gastheer legt er de nadruk op dat het niet zomaar om een gewone ngo gaat. De RCUV is een in 1997 opgerichte organisatie die de belangen wil verdedigen van de 45 niet erkende dorpen. Het gaat om ongeveer 76.000 mensen. Elk dorp heeft een vertegenwoordiger in de algemene vergadering van deze raad. Zij worden afgevaardigd door de lokale comitees die zelf tot stand komen via verkiezingen. Het zijn de dorpelingen zelf die de verkiezingen organiseren. De Israëlische regering weigert dit statuut van de Regionale Raad te erkennen. Dat is niet zo verwonderlijk, want de regering Sharon heeft een plan klaarliggen met als doel de Bedoeienen in 6 of 7 steden te hervestigen, een plan dat eufemistisch `ontwikkelingsplan` wordt genoemd.

Het uiteindelijke doel van de RCUV is de erkenning te krijgen van alle dorpen, wat meteen iets zou veranderen aan hun precaire situatie. De Bedoeienen zijn geografisch geisoleerd van de rest van de Palestijnse bevolking in Israël en worden gemarginaliseerd en gediscrimineerd door de joodse meerderheid. Het gaat om een geinstitutionaliseerde discriminatie in de vorm van landonteigening, huizenvernietiging, economische discriminatie, het weerhouden van elementaire basisvoorzieningen zoals water, onderwijs, gezondheidszorg, ...

De dorpen waren er nochtans al lang voor de oprichting van de staat Israël in 1948. De Israëlische regering decreteerde de dorpen als illegaal met een wet van 1965: de "planning en constructiewet" van 1965. Door de dorpen in de illegaliteit te duwen en hen daardoor alle publieke financiering en steun te ontzeggen verzeilden ze volledig in de onderontwikkeling. Het ontbreekt hen aan alles. Slechts elk derde dorp heeft een school, meestal in erbarmelijke staat. De wegen zijn niet geplaveid – een sterk contrast met de wegen in joods Israël – wat de scholen in het regenseizoen quasi onbereikbaar maakt. Er zijn slechts vier plaatsen met een kinderopvang. De ambulances komen niet op de slechte wegen waardoor de dorpelingen telkens naar de hoofdweg moeten.

De voorzitter van RCUV die net binnenkomt geeft het voorbeeld van een zwangere vrouw die onlangs een heel traject te voet moest afleggen om zo bereikbaar te zijn voor de ambulance die haar naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis kan brengen – een afstand van 40 kilometer. In het verleden waren de bedoeienen in het bezit van de hele Negev, die goed is voor bijna 60 procent van de Israëlische oppervlakte. De regering confisceerde 98 procent. Van 1948 tot 1966 leefden ze onder militair regime. Ze werden hervestigd in de buurt van Beersheva. Een belangrijk deel is gedeporteerd naar de steden, de rest bleef in de dorpen wonen.

Ibrahim, de voorzitter van de RCUV zegt dat ze onder zware druk staan om uit de dorpen te vertrekken zodat de rest van het land kan worden geconfisceerd. De staat Israel erkent hun aanspraken niet op het land. Noch de Ottomanen, noch de Britse kolonisator gaf hen de nodige eigendomsbewijzen. De laatste twee–drie jaar lijkt de regering-Sharon haar plannen ten uitvoer te brengen door jaarlijks een 200-tal huizen te vernietigen. Ibrahim zegt: "We willen dat de regering ons erkent als landbouwdorpen. We kunnen niet leven in de stad. We willen werk en inkomen, maar de regering verhindert dat. Faisal voegt eraan toe: "We kunnen ook geen winkel of onderneming starten want daarvoor krijgen we geen vergunning." De officiële werkloosheid bedraagt 15 procent, maar die houdt geen rekening met de vrouwen en vooral de niet-officieel erkende werklozen (die dan ook geen steun kunnen genieten).

De helft van de bedoeienen is afhankelijk van veeteelt. Maar de `Groene Patrouilles` verhinderen dat. Deze groene patrouilles zijn in 1976 door Sharon himself opgericht om de zogenaamde `infiltratie` van Bedoeienen op nationaal joods grondgebied te verhinderen. Deze paramilitaire eenheid beschikt over verregaande bevoegdheden. De Bedoeienen riskeren bijvoorbeeld zware boetes als ze met hun schapen gaan grazen.

De regering schrikt voor niets terug, ook niet voor ronduit criminele praktijken. In de periode 2002-2004 werd ongeveer 7.425 acres (1 acre = 4047 m2) landbouwgrond vernietigd door de Israel Land Administration (ILA) die een tijdlang onder de bevoegdheid viel van de extreemrechtse minister voor Nationale Infrastructuur, Avigdor Lieberman. De vernietiging gebeurde vanuit vliegtuigen die de welbekende herbicide Roundup op de velden uitstortten. Er zijn zeven sproeiacties gerapporteerd. Volgens een rapport van de Arabische Vereniging voor de Mensenrechten gebeurde dat zonder voorafgaande waarschuwing. In een aantal gevallen waren de mensen aan het werk op het veld en werden ze blootgesteld aan toxische stoffen.

Na de uiteenzetting trekken we naar het dorp Abu Tlul, een van de grootste niet-erkende dorpen, met naar schatting 3.000 inwoners. We hebben een gesprek met de gastvrije dorpsbewoners en zijn getuige van de wel erg erbarmelijke omstandigheden waarin de mensen moeten leven. Electriciteit is er niet. Ze wekken die op gedurende enkele uren per dag via een eigen generator. Er is amper water. Er is een klein dispensarium voor basisgezondheidszorg, dat er evenwel slechts is gekomen als gevolg van een gerechterlijke aanklacht die de dorpelingen hebben ingespannen. De dorpelingen bevestigen het verhaal van de groene patrouilles die niet terugschrikken voor gebruik van geweld en het uitvoeren van arrestaties.

Een dorpeling toont ons de overblijfselen van wat eens zijn huis was. Het werd vernietigd op bevel van de regering. We kunnen alleen maar boos besluiten dat de staat Israël noch meer noch minder het racisme heeft geinstitutionaliseerd. Een werkelijke schande voor een volk dat nochtans beter moet weten.