arch/ive/ief (2000 - 2005)

Geachte Redactie,

Zonder al te diep te willen ingaan op de in het artikel van de heer Zender gestelde kritiek tav mijn artikel [artikel mevrouw Doornaert] waarin ik refereerde aan resolutie 242 wil ik hierbij enkele kritische kanttekeningen maken:


A Resolutie 242

Hoewel ik uiteraard uw vrijheid van meningsuiting in dezen volledig respecteer, zou ik het zeer waarderen wanneer u de inhoud van een resolutie ook inhoudelijk-correct zou weegeven, zoals ik eveneens tav de heer Schick gesteld heb.


In tegenstelling tot het door u gestelde, is er in dezen geen sprake van een tweezijdige resolutie.
VN-Veiligheidsraadsresolutie 242 die op 22 november 1967 unaniem werd aangenomen nav de door Israel in de juni-oorlog veroverde gebieden te weten de Egyptische Sinai-woestijn, de Syrische Golan-Hoogte en de Palestijnse gebieden [de Westelijke Jordaanoever, de Gaza-strook en Oost-Jeruzalem] riep Israel op zich uit de in deze juni-oorlog veroverde gebieden terug te trekken.
Hoewel er inderdaad gesproken wordt van voor Israell veilige grenzen betekent dit genendele, dat hieraan het einde van de bezetting gekoppeld zou zijn, hetgeen trouwens in strijd zou zijn met de bestaande internationaalrechtelijke principes in dezen.

Inhoud resolutie 242:

In de preambule van de resolutie werd duidelijk gesteld, dat verovering van gebieden door oorlog ten enenmale ontoelaatbaar was.
Deze preambule, ondersteund door het algemeen-erkende Internationaal Recht, dient als zodanig te worden nageleefd en de niet-erkenning van welke Staat ook kan door geen enkel land ter wereld als excuus aangemerkt worden voor de bezetting van een ander land/gebied.

Hoewel u in dezen gelijk hebt, dat de Palestijnse gebieden de Gaza-strook en de Westelijke Jordaanoever in 1948 respectievelijk door Egypte als Jordanie veroverd waren, doet dat in dezer allerminst ter zake, aangezien de ene bezetting [door Jordanie en Egypte] allerminst de andere [door Israel] legitimeert.

Verder zijn door de VN officieel in 1967 de bepalingen van de 4e Conventie van Geneve van toepassing gebracht op de Palestijnse gebieden, hetgeen nog eens officieel de bezettingsstatus van een land onderstreept en heeft de VN ieder jaar bij monde van haar Secretaris-Generaal Israel opgeroepen resolutie 242 na te leven en zich uit de bezette gebieden terug te trekken.


B Yom-Kippoer-oorlog en resolutie 338:


Wel ben ik het in zoverre met u eens, dat de verplichting tot onderhandelingen inderdaad in een resolutie is genoemd, namelijk de naar aanleiding van de Yom Kippoer oorlog [tussen Israel enerzijds en Egypte en Jordanie anderszijds] aangenomen resolutie 338.
Overigens werd hier duideliok gesteld, dat deze onderhandelingen zouden worden gevoerd op basis van de naleving van resolutie 242 [de Israelische terugtrekking uit bezet gebied].
Weer moet ik u helaas corrigeren dat het driemaal nee [geen vrede met Israel, geen erkenning van de Staat Israel, geen vredesonderhandelingen met de Staat Israel] weliswaar als besluit op de Conferentie in Khartoum is aangenomen, maar niet in 1973, maar in juli 1967, hetgeen overigens losstaat van het feit, dat Israel in dezen de VN-resolutie 242 diende na te leven.


C Resolutie 181, de hieropvolgende oorlog in 1948 en de vluchtelingenproblematiek:

Hoewel reeds gedeeltelijk tav het commentaar tav de heer Schick gedaan, wil ik nog een keer in het kort pogen op de door u aangehaalde argumenten in te gaan.

Kort geschiedenis-overzicht:

D Palestina als kolonie van hte Turks-Ottomaanse Rijk en de overgang naar Mandaat-gebied

Palestina [bestaande uit het huidige Israel en de bezette gebieden] is vanaf de 15 eeuw tot het einde van de Eerste Wereldoorlog een kolonie geweest van het toenmalige Turks-Ottomaanse Rijk.
Aangezien het Turks-ottomaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog aan de kant van de Centralen [het Duitse Keizerrijk, de Oostenrijks-Hongaarse monarchie en Italie] tegen de toenmalige Geallieerden [Groot-Brittanie, Frankrijk, Rusland en vanaf 1917 de VS] had gevochten, die de oorlog hadden gewonnen, werden de kolonies van het Turks Ottomaanse Rijk [zoals reeds door Groot-Brittannie en Frankrijk was afgesproken bij het in 1917 gesloten Sykes-Picotverdrag] door Groot-Brittannie en Frankrijk opgedeeld, waarbij o.a. Syrie Frans gebied werd, Iran eveneens Frans, Irak Engels, Egypte Engels en Trans-Jordanie [het huidige Jordanie] en Palestina [Israel en de bezette gebieden] Brits.
Palestina, dat in 1920 officieel door de toenmalige Volkenbond [voorloper van de VN] werd erkend als Brits-Mandaat gebied zou volgens de vastgelegde Mandaatbepalingen door de Britten worden voorbereid op de onafhankelijkheid, hetgeen in een gangbaar dekolonisatieproces impliceert, dat de daar aanwezige autochtone bevolking [in casu de Palestijnen of Arabieren zo u wilt] de staatsrechtelijke en bestuurlijke zeggenschap over hun land zouden krijgen.

E De Balfour-Declaration:

Tegelijkertijd had echter de Britse minister van Buitenlandse Zaken Lord Balfour in 1917 onder invloed van de door Theodor Herzl gestichte zionistische beweging aan Lord Rotschild [voorzitter van de Britse zionistische beweging] de Joden 'een toezegging van een joods Nationaal Tehuis in Palestina gedaan.
Nog afgezien van een mening over het zionisme als beweging was het doen van een dergelijke belofte van het vestigen van een Nationaal Tehuis in een land, waar reeds een aanwezige autochtone bevolking aanwezig gevestigd was, vragen om problemen en oplopende spanningen.
Daarom ook stelde Lord Balfour, die een en ander voorvoelde, dan ook als voorwaarde, dat ''niets hierbij de culturele en sociale rechten van de reeds bestaande niet-Joodse gemeenschappen in de weg mocht staan''
Dus enerzijds werd Palestina als Mandaatgebied klaargestoomd voor de onafhankelijkheid, uiteraard toegekend aan de aldaar aanwezige autochtone bevolking, die uiteraard als [langer dan 500 jaar zittende bevolking] de oudste rechten had, anderszijds werd er een belofte gedaan van een Nationaal Tehuis aan mensen, die van buiten kwamen.
Een en ander kan ik vergelijken met het feit dat een land als Nederland, dat kolonie is van bijvoorbeeld China en aanstuurt op onafhankelijkheid, tegelijkertijd als Nationaal Tehuis wordt toiegezegd aan Eskimo's, die er 2000 jaar geleden gedeeltelijk [genealogisch is een en ander echt niet meer na te trekken] gewoond zouden hebben, zonder de Nederlandse bevolking hierover toestemming te vragen, op grond van een [weliswaar verscgrikkelijke] vervolging, waaraan de Nederlanders niet debet zijn.
Over de ruggen van de toenmalige Palestijnse bevolking, die reeds 500 kolonie geweest was en nu eindelijk de onafhankelijkheid tegemoet zag, werd door nieuwe kolonisatoren beslist, dat een volk, dat van buiten kwam, daar eveneens een tehuis zou krijgen.
U moet verder niet vergeten meneer Zender, dat er ook een groeiende Arabische nationalistische beweging was, die nu eens eindelijk, net zoals alle andere gekoloniserede volkeren, zelfbeschikkingsrecht wilde hebben.
Daarenboven heeft het Engesle Mandaatbestuur op de meest stuitende wijze de autochtone Palestijnse bevolking en de joods-zionistische nieuwkomers tegen elkaar uitgespeeld, met alle desastreuze gevolgen van dien.

F Het Verdeelplan voor Palestina:

Hetgeen ik maar duidelijk wil stellen meneer Zender, dat hoe tragisch en verchrikkelijk de holocaust ook was [hetgeen trouwens een door Europeanen veroorzaakt kwaad was, hetgeen is afgewenteld op de Palestijnen], het opdelen van een voormalige kolonie in een deel voor de autochtone bevollking en een deel voor nieuwkomers zonder zelfs maar het houden van een referendum onder die autochtone bevolking, die het land rechtens toekomt, is inviteren om problemen.
Deze resolutie 181 was dan eigenlijk ook in strijd met het in 1947 in het leven geroepen Handvest voor de VN [UN-Charter] betreffende het zelfbeschikijngsrecht der volkeren, hetgeen de jure nu ook aan de dekoloniserende volkeren werd toegekend.
Echter vanwege het in Europa en de VS terecht heersende schuldgevoel tav de holocaust en de verschrikkelijke problematiek van de concentratiekamslachtoffers werd deze resolutie, die in feite een aanbeveling was aan de Mandataris Groot-Brittannie voor de toekomstige regering van Palestina, een feit.

Het wekt, althans bij tegenstanders van een koloniaal model, dan ook geen verwondering, dat een dergelijke eenzijdige en koloniale resolutie, die in wezen grotendeels een besluit was van de Westers-koloniale mogendheden [de meeste Derde wereldlanden waren immers nog kolonie] waarin de Palestijnen geen enkele zeggenschap gehad hebben, niet werd aanvaard waarna de oorlog in 1948 uitbrak

G Oorlog in 1948:

Iik wil twee dingen over deze oorlog zeggen

In de eerste plaats is het door u geschetste beeld van Israel alleen tegenover 5 Arabische landen niet in overeenstemming met de werkelijkheid.
Weliswaar wsa dat feitelijk wel zo, maar u weet heel goed, dat deze Arabische landen deels pas onafhankelijk waren en geen troepenmacht op de been konden brengen, terwijl de israelische milities en strijdkrachten bestonden uit 120.000 man [tegenover 20.000 Arabische soldaten]

In de tweede plaats berust uw verhaal over het ontstaan van de Palestijnse vluchtelingen niet op historische feiten:

Uit VN-bronnen, bronnnen van het Britse leger, Rode Kruisgegevens en later eveneens bevestigd zowel door de Israelische historicus Benny Morris als door dagboeken van ene meneer Weitz, een Israeli de voorzitter wsa van de ''transfercomite's'' [de Israelische comite's, die de verdrijving van de Palestijnen hebbne voorbereid en uitgevoerd] is duidelijk komen vast te staan en nu ook erkend door Isarelische regeringsautoriteiten en legerofficials, dat de Palestijnen uit hun eigen land verdreven zijn.
Bovendien berust de toenmalige Israelische lezing, die u eveneens in deze bijdrage vermeld. dat de Palestijnen op een oproep van het Arabisch opperbevel zijn weggegaan, genendele op de werkelijkheid.
Het is uiteraard mogelijk dat een kleine groep jonge mensen aan een dergelijke oproep, die overigens maar een keer is gedaan, gehoor heeft gegeven, maar geen 750.000 mensen, die gronden, huizen en bezittingen in hu eigen land hadden.
Bovendien blijkt uit het vluchtgedrag dat vaak een moeder vluchtte met achterlating van enkele kinderen of een man zonder zijn vrouw of ouders voor wie hi zorgde, hetgeen bij een goed-geplande georganiseerde vlucht uiteraard niet zou plaatsvinden.

H Demagogisch gebruik van terminologie:

De door u gebruikte termen heilige oorlog en anderen komener los van deze impliciet-demagogische lading in de prakrijk op neer, dat de Palestijnen en Arabieren strijd voerden voor hun volledige recht op zelfbeschikking zonder opdeling van hun grondgebied buiten hun toestemming om.

I Massaslachtingen en de moord op Graaf Bernadotte:

Verder verzwijgt u gemakshalve een paar belangrijke historische feiten.
Kort na het tot stand komen van het Verdeelplan voor Palestina [waarbij overigens een kleiner deel aan Israel werd toegekend, hetgeen eveneens in de oorlog in 1948 is veroverd en nooit teruggegeven en volges welk Jerizalem een internationale status zou krijgen]bereikte de VN de eerste gerichten over het verdrijven van de Palestijnse autochtone bevolking door Israelische milities.
De VN stuurde uit bezorgdheid hierover de VN-bemiddelaar Graaf Bernadotte naar Palestina om verslag van de situatie uit te brengen.
Toen hij echter een beeld kreeg van de verdrijving van de autochtone bevolking uit Palestina en hierover een rapport wilde maken tav de VN, werd hij imn seprember 1948 doodgeschoten door drie joodse treroristen, te weten o.a. de latere Israelische premier Shamir en een latere voorzitter van de Israelische vredesbeweginbg Vrede Nu.
Verder verzwijgt u eveneens de meer dan 20 door Israelische milities aangerichte massaslachtingen, die zijn gedocumenteerd.
Kijkt u er de Israelische archieven maar op na.
Voor een van deze slachtingen [Deir Yadssin, april 1948] waren o.a. verantwoordelijk twee leiders van de extreem-rechtse Irgoen, Begin en Shamir, die later beiden premier van Israel zijn geworden.

Zo heeft o.a. Begin later in zijn dagboek geschreven:

''Zonder Deir Yassin was de Staat Israel nooit gesticht''
Zijn woorden, niet de mijne.

J Arabische oorlogsmisdaden:

In tegenstelling ontken ik niet, dat ook de Arabieren zich hebben schuldig gemaakt aan oorlogsmisdaden, waaronder eveneens massalscahtingen, die ik niet minder verwerpelijk acht, maar niet te ontkennen valt, dat meer dan 750.000 Palestijnen hetzij verdreven zijn, hetzij in paniek gevlucht, hetgeen als etnische zuiveringen oorlogsmisdaden zijn volgens het Internationaal Recht [artikel 49, 4e Conventie van Geneve]
Ík heb er film en archiefbeelden van en bewijzen van uit onverdachte hoek, namelijk de Israelische, maar dat voert hier te ver.

K Joodse vluchtelingen uit het Midden-Oosten:

Het verhaal van de uit het Midden-Oosten verdreven Joodse mensen heb iik nergens bevestigd gekregen.
Integendeel, de in het Midden-Oosten levende joodse mensen leefden, in tegenstelling tot in Europa, al honderden jaren in relatieve harmonie [natuurlijk waren er wel discriminatie en spanningen, maar niet te vergelijken met pogroms en holocaust in Europa].
De problematiek ontsond echtre na de Stichting van de Staat Israel, de massalachtingen en etrnische zuiveringen onder de Palestijnen.

Maar ook al zou er sprake geweest zijn van joodse vluchtelingen in het Midden-Oosten, dan is een en ander absoluut geen excuus voor het verdrijven van de autiochtone Palestijnse bevolking en het niet-naleven van de ter zake doende in 1948 aangenomen resolutuie 194 met recht op terugkeer naar hun eigen land.

L Arabische bewoners in Israel:

In tegenstelling tot het door u gesxhetste betoog is er absoluut geen sprake van een gelijke behandeling van de achtergebleven Arabische bewoners in Israel.
Er is achterstelling op het gebied van onderwijs, het toewijzen van huizen, huisvergunningen worden vrijwel niet aan Arabieren toegekend, het welvaarstniveau is over het algemeen groot [howel er eveneens onder veel Orientaalse Joden veel armoede is] en dan is er nog de stuitende absurditeit, dat iedere Jood waar ook ter wereld, ieder moment naar Israel kan ''terugkeren'', terwijl de Palestijnen, verdreven of gevlucht, het recht op terugkeer naar hun eigen land ontzegd wordt!

M Vluchtelingen:

Ik heb reeds in mijn bijdrage tav de heer Schick de situarie rond de vluchtelingen uiteengezet, dus ik hoop dat u het mij niet kwalijk neemt, dat ik in dezen niet inga op de dor u geventileerde demagogische en impliciet-racistische opmerkingen tav Arabieren.
En nogmaals, niet alleen is het verschil in rijkdom in de landen waar de vluchtelingen zich bevinden byzonder groot [er is in dezen dan ook te zien, dat de Palestijnse vluchtelingen in de ''rijke'' Arabische landen zoals Saudi-Arabie, Egypte en vroeger Irak veel succesvoller zijn], maar blijft overeind staan, dat hun omstandigheden in de armere Arabische landen zeer kommervol zijn, ook al zijn de daar aanwezige overheden gedeeltelijk mede-verantwoordelijk voor hun omstandigheden en blijven ze los van de byuiten hun schuld vallende omstandigheden als hoge kosten, wel degelijk in gebreke, hetgeen ik zeker erken, hoofdverantwoordelijke blijft in dezen Israel, die hen niet alleen verdreven heeft, maar noout enige compensatie betaald heeft voor de door hen verloren bezittingen, grondsen en huizen.

Verder wil ik het hierbij laten, ook betreffende toekomstige critici van mijn bijdragen.

N Allochtoon en autochtoon:

Ik wil besluiten met een opmerking, die ik ooit gemaakt heb nav een discussie met een lezer van the Jerusalem Post, die misschien nog het meest getuigt van de ongerijmdheid van het zionistische kolonialisme [voordat u uitbast in het mij misschien toegeworpen odium ''anti-semitisme'' hetgeen aan devaluatie onderhevig is als hiermee kritiek op Israel bedoeld wordt, de uitdrukkelijke opmerking, dat er talloze joodse mensen waaronder belangrijke denkers zoals Leibowitz en Shahak zijn, die tegen het zionisme zijn, bezoek http://www.netureikarta.org maar!]

Hij zei tegen mij:

""Laat de Arabieren vertrekken uit Israel naar Jordanie, want dat is hun land [een pleidooi dus voor tranfser']

Ik heb de man slechts gveraagd, waar zijn groomoeder vandaan kwam en hij zei ''Rusland''

Hij moest daarna toegeven, dat de grootmoeders van de door hem genoemde Palestijnen uit het toenmalige Palestina kwamen.

Meneer Zender, ik wil dat Israeli's en Palestijnen vreedzaam samenleven en dat beide partijen de mensenrechten naleven en een einde aan de Israelische bezetting en nederzettingenpolitiek

Maar wat betreft ''claims'''op het land past de Israeli's nederigheid tav de autochtone bevolking, die hier sinds 500 jaar of langer woont.

En meer respect voor hun menselijkheid graag [hetgeen uiteraard voor beide partijen geldt]


Hier wil ik het bij laten, ook ten aanzien van volgende critici

Astrid Essed



Tegen de leugens van Essed en Verdonck

Het samenraapsel van halve waarheden en intellectuel hypocrisie van Essed en Verdonck kan ik moeilijk slikken. Eerst en vooral is resolutie 242 tweezijdig. Israël trekt zich uit de Westbank en Gaza terug en krijgt hiervoor in ruil, vrede, veiligheid en erkenning van zijn grenzen, door de Arabische landen. In 1973 kwam de Arabische liga bijeen en antwoordde op deze resolutie 3 keer Njet! Geen vrede, geen erkenning en geen onderhandelingen met Israel! Hierna en als gevolg van de defensieve oorlog van 1967, is Israel in het bezit gebleven van de hierboven vermelde gebieden die ze op Jordanië –de vorige bezetter- veroverd heeft.

Mevrouw Essed refereert naar de resolutie van 1948 i.v.m vluchtelingen. Waar zijn de rechten van de meer dan 850’000 joodse vluchtelingen die sinds 1912 uit de Arabische landen (Yemen, Irak, Iran, Marokko, Tunesië, Libië, Algerije, Syrie, Egypte, enz.) zijn verjaagd en meestal naar Israel zijn gevlucht en die ook hun “have en good” hebben moeten achterlaten?

In ’48 werd in de UNO voor een opsplisting van de Britse Kolonie Palestina, in een joodse en een arabische staat, gestemd. Dit betekende, ‘twee staten voor twee volkeren’. Beide bevolkingsgroepen kregen land toegewezen, aangepast aan de ‘de facto’ situatie in het gebied.

Maar dit werd door de arabische regimes verworpen…en hun legers vielen Israel binnen. Na de onafhankelijkheidsproclamatie van Israel in 1948, werd de jonge staat dus van alle kanten binnen gevallen door 5 Arabische legers. De locale Arabieren werden in radio-oproepen aangespoord van 'weg te gaan' (door o.a. de Mufti van Jeruzalem) zodat die legers vrijelijk zouden kunnen 'opereren'. Ze zouden achteraf hun bezittingen wel terug krijgen (plus die van de Joden!) nadat de "helige oorlog" zou gewonnen zijn. Het is anders uitgevallen. De Arabieren die 'weg gingen', zijn vluchtelingen geworden, en de Arabieren die achter bleven (in Israel zelf, niet de Westoever) zijn volwaardige burgers geworden van de Israelische democratie, en zitten zelfs in de Knesset (parlement) met hun eigen partij. Ongeveer 650.000 'Palestijnen' zijn toen weg gegaan (en zouden vandaag tot meer dan 4 miljoen zijn 'aangegroeid', verspreid over de Arabische wereld). De meesten onder hen lieten niet veel rijkdom achter, en ook niet veel 'geschiedenis', vermits zij ook relatief-recente inwijkelingen waren in het Britse protectoraat en velen aangetrokken werden door de economische kansen die geschapen werden door Joodse 'kolonisten'. Palestina was immers gedurende vele eeuwen een desolate schaars-bevolkte streek, die uiteindelijk van de Turken naar de Britten werd getransfereerd na de eerste wereldoorlog. Werden die 'Palestijnse' vluchtelingen van 1948 opgenomen en geintegreerd in de "ene onverdeelbare Arabische natie"? Nee, de Arabische landen (met hun onmetelijke olierijkdom) hebben ze grotendeels in vluchtelingenkampen gehouden, werkloos, en afhankelijk van de 'internationale gemeenschap' (t.t.z. de VN, maar dus de facto financieel afhankelijk van de VS en de EU). Ze hebben ze dus in miserie gehouden, hun kinderen terrorisme en zelfmoord-praktijken aangeleerd voor de 'heilige oorlog', en een historisch revanchisme gevoed. Veel volkeren op deze aardbol kennen trouwens ook erbarmelijke levensomstandigheden, maar er zijn er maar zeer weinig die dit als excuus voor ‘zelfmoord’ als enig wapen hiertegen durven misbruiken.

Na de Britse terugtrekking, heeft Israel nooit de Arabische staten in twijfel getrokken, maar werd wel regelmatig binnengevallen door diezelfde staten. Het is gemakkelijk voor de Arabische staten te eisen dat het ‘slachtoffer’ iets opgeeft dat zijn veiligheid kon versterken. Wat werd er van de ‘aanvallers’ gevraagd? ‘Vredelievende woorden’, dat werd van hen gevraagd, alsof dat de veiligheid van Israel ook maar een greintje zou garanderen. Uiteindelijk kan een staat maar echt veilig zijn als de buurlanden democratisch zijn, want er is geen enkel voorbeeld in de geschiedenis van een democratisch regime dat een ander democratiscgh regime heeft aangevallen. De hypocrisie van Westerlingen, die veilig geborgen zitten achter het Amerikaanse NAVO-schild, en die andere bedreigde democraten de morele les willen spellen, is blijkbaar al even ‘doorzichtig’, als de hypocrisie van totalitaire regimes in de wereld die altijd bereid zijn gevonden van alles te doen en te zeggen om hun doelstellingen te bereiken.

Het is natuurlijk gemakkelijk voor de Europeanen vanuit hun zetel van te proclameren wat 'logisch' zou zijn voor bedreigde democraten in een zee van totalitarisme. Kunt u me uitleggen op welke andere wijze (dan de nederzettingen) Israel de Arabieren (niet enkel Arafat) naar de onderhandelingstafel kan krijgen, en echte concessies kan loskrijgen, om een 'modus vivendi' mogelijk te maken? Er moeten konsekwenties zijn aan onverantwoordelijk gedrag. Zoniet gaat dat gedrag niet veranderen. Men kan niet zomaar regelmatig een staat binnenvallen en (ndlr 1948, 1950, 1967, 1973), als het dan niet lukt, zomaar gewoon zeggen: "OK, we gaan terug weg, en geef ons alles maar terug zoals voorheen, en tot de volgende keer!". Toen Arafat geen 'autonomie' kreeg binnen Jordanie (Westoever) en Egypte (Gaza) dan kraaide er geen haan naar in Europa. En de Arabieren zouden geloofwaardiger overkomen in hun onafhankelijkheids-eis, als ze dat zelf intern ook aan de Kopten, Berbers en Koerden zouden geven. U zult zeggen dat verrechtvaardigd niet de huidige bezetting van de Westbank en Gaza. Misschien; maar Israel heeft wel recht op ECHTE veiligheid, en de Arabische positie is hypokriet.


Stuart Zender