Racisme / Iraanse asielzoekers op droog brood gezet by raf Wednesday, Jul. 07, 2004 at 9:35 PM |
raf@indymedia.be 0476-954290 |
De Belgische staat blijft inwijkelingen opjagen en uithongeren. Of die mensen in België zijn ingeleefd, is van geen tel. Zopas is weer een Iraans gezin uit Schaarbeek zijn OCMW-uitkering kwijtgespeeld. Hun oudste zoon maakt het op het Cudell-lyceum in Sint-Joost bijna dagelijks mee dat de politie de kinderen van inwijkelingen komt oppikken.
Ineens zaten Minoo Naseri, 34, en haar man Ali Khajehkiasi,
39, zonder geld. Het OCMW had op 8 juni hun uitkering niet meer uitbetaald.
De 'openbare onderstand' was verwittigd door de Raad van State dat Minoo
en Ali finaal een 'No Way' krijgen op hun verzoek om politiek asiel
in ons land. Het OCMW had wel verzuimd het Iraans gezin en hun advocaat te
verwittigen.
De praktische gevolgen zijn niet te schatten. Minoo: "Mijn jongste zoon heeft
bronchitis. Met mijn SIS-kaart betaalde ik elke keer 10€ voor zijn medicament,
nu moet ik de volle pot betalen: 69€. Waar moet ik het geld vandaan halen?"
Het gezin arriveerde in 2001 in België. Het komt uit Tabriz, helemaal
in het Noorden van Iran, tegen de grens met Turkije. De bevolking spreekt
er Turks. Ali was onderwijzer. Hij gaf les in het Perzisch. Hij kreeg problemen
omdat hij protestant is. Hij toont trouwens een afdruk van een bericht op
een website dat zegt dat vier
Iraanse predikanten gevangen zijn gezet.
Een stapel getuigschriften
Twee dagen na zijn aankomst werd zijn asiel-aanvraag positief onthaald. Dat
gaf hoop op een nieuw bestaan. Ali en zijn vrouw Minoo gingen hard bijstuderen.
Ze leggen een indrukwekkende stapel getuigschriften en aanbevelingen op tafel.
Minoo volgde 180 uren "basisnederlands" (van 18 februari tot 18 juni 2002)
bij de VDAB, 120 uren Nederlands voor anderstaligen (N2MAE in de codetaal
van de VDAB, van 28 januari tot 26 juni 2002) en nog eens 188 uren Nederlands
voor anderstaligen voor administratieve beroepen (van 8 april tot 19 augustus
2003). Ze toont nog meer attesten: Network for Training Entrepreneurship
van 9 april 2004, een nog eens 444 uren bij de VDAB, om haar Nederlands voor
administratieve beroepen te verbeteren. En nog is het niet afgelopen: komen
erbij 826 uren Nederlands, Engels, assertiviteit (bij de VDAB, van 29 september
2003 tot 10 mei 2004) plus een getuigschrift "kennismaking computer" plus
een deelcertificaat Frans Mod1&Mod2 van januari 2003.
Had de Belgische staat er geen stok voorgestoken, dan was al die moeite niet
voor niets geweest. Minoo liep in april 2004 een maand stage bij een NGO
in Sint-Joost, die haar in september wilde aanwerven. En nu gebeurt er dit.
Regularisatie
Ali heeft sinds ze in België aankwamen om en bij de 2000 uren opleiding
gevolgd. In augustus 2003 zou hij een opleiding van chauffeur beginnen. Maar
toen werd hun asielaanvraag voor een tweede keer afgewezen. Ali Khajehkiasi:
"Ik werd niet toegelaten tot de opleiding, ze schreven "Bewijs van Immatriculatie
tot 25 augustus 2003" op mijn aanvraag. Sinds die datum staat er geen visum
meer in mijn immatriculatie-kaart, dat is mijn identiteitsbewijs".
Het gezin reageerde met de juridische instrumenten die overbleven: het ging
bij de Raad van State in beroep tegen de afwijzing van de asielaanvraag,
en het vroeg de regularisatie. Het beroep is intussen door de Raad van State
afgewezen. Nu rest de regularisatie: als een gezin dat 3 jaar in België
verblijft, maakt het strikt genomen kans om die regularisatie te krijgen.
"Maar de Belgische staat luistert niet naar onze argumenten", zegt Ali, "de
politieke stituatie in ons land interesseert hen niet, ze hebben geen begrip
voor onze situatie in het Turkse gedeelte van Iran. We kunnen helemaal niet
terug naar ginds. Maar dat maakt hier niet de minste indruk".
Wat zijn oudste zoon Babak meemaakt op het Cudel-lyceum in Sint-Joost-ten-Node
maakt hem boos. Bijna dagelijks staat er politie aan de poort om scholieren
te komen oppikken die uitgewezen worden. De bureaukratische machine moet
haar streefcijfer halen!
#1-Actie: 8 juli, 13u
Op donderdag 8 juli om 13 uur voeren Iraanse mensen actie op het
Schumann-plein in Brussel tegen de politiek van de Iraanse regering. Minoo
en Ali gaan er over de jacht op de inwijjelingen praten.
#2-Actie: 15 juli 10u30
Op donderdag 15 juli om 10u30 voeren ze actie aan de Dienst Vreemdelingenzaken,
Antwerpsesteenweg 598, in Brussel om hun recht op inwijking in België
te eisen. Tegelijk willen ze het isolement doorbreken waarin de meeste opgejaagde
inwijkelingen verplicht worden te leven, en vragen ze – ongeacht de nationaliteit
– Papieren voor Iedereen.
Interview op radio FM-Brussel by raf Thursday, Jul. 08, 2004 at 9:24 AM |
raf@indymedia.be |
Radio FM-Brussel zendt op zaterdag 10 juli een interview met Minoo en haar zoon Babak uit, in het programma FM World, vermoedelijk tussen 14 en 15 uur. FM World loopt op zaterdag en zondag, telkens van 12 tot 18 uur. FM-Brussel is te ontvangen in "groot"-Brussel op de frequentie 98.8 mhz.
racisme? by kro Friday, Jul. 09, 2004 at 6:52 PM |
Ik snap het probleem van deze mensen maar niet wat dit verhaal nu eigenlijk met racisme te maken heeft. Deportaties zijn op zich niet racistisch en uit het artikel blijkt ook dat deze mensen correct behandeld zijn geweest (volgens de wet in elk geval). Of mis ik hier iets?
Men kan er het zijne van denken... by Inge Friday, Jul. 16, 2004 at 10:13 AM |
Het is natuurlijk mogelijk dat de beslissingen binnen de procedure van de asielaanvraag van Minoo en Ali met desinteresse, onkunde, afstomping, en dergelijke meer van de dossierbehandelende ambtenaar te maken hebben en niet het gevolg zijn van enig – misschien zelfs onbewust – racistisch denkpatroon. Wie ben ik al om hierover te oordelen? Maar ik stel me toch de vraag welke beslissingen er zouden gevallen zijn, indien Minoo en Ali bijvoorbeeld een Noorse in plaats van een Iranese afkomst zouden hebben. Ik denk niet dat men de gestage ontwikkeling van een xenofoob collectief bewustzijn binnen de westerse wereld kan ontkennen. (Of zijn we 13 juni alweer vergeten?).
En tussen haakjes: de deportaties, die tijdens de eerste helft van de jaren veertig van de vorige eeuw plaats vonden, verliepen die ook niet volgens wettelijk vastgelegde procedures?