Fahrenheit 9/11: het "shock-and-awe"-effect van Hollywood

Fahrenheit 9/11: het "shock-and-awe"-effect van Hollywood
by raf Friday, Jul. 02, 2004 at 8:35 AM

Iemand zei na de voorstelling: "in feite weten we dit allemaal". Kan zijn. Maar weet Michael Moore's doelpubliek, de Amerikanen, dit ook allemaal? Moore haalt in Fahrenheit 9/11 al zijn mainstream-kunde uit de kast. Hij puzzelt op een Hollywoodiaanse manier met klank en beeld. Daar komt veel satire van, maar ook veel "Shock and Awe". Dat was toch ook het effect dat het Pentagon beoogde, toen het bommentapijten begon te leggen over Irak?

Hoe Moore 9 september evoceert, en de aanslagen tegen de Twin Towers, toont zijn meesterschap. Hij schuwt het beeld van de vliegtuigen die zich in de torens boren, dat hebben we tot vervelens toe gezien. Moore toont zwart beeld en laat de klank zijn werk doen: als kijker krijg je de tijd om te beseffen dat je blindelings weet wat deze passage vertelt. Dan verschijnen verschrikte gezichten en neerdwarrelend stof en zet Moore de rouw van een kerkklok en strijkers op de klankband.

Zijn spotternijen zet hij met muziek in de verf. De rijke olie-Texanen van de Bush-clan associeert hij d'office met een Country&Western-banjo. Als 24 leden van de Bin Laden-clan na 9 september ongestoord de plaat poetsen, legt Moore We Gotta Get out of This Place op de draaitafel.

De regisseur put rijkelijk uit de archieven van de Amerikaanse nieuwszenders. Dan blijkt dat veel van Moore's informatie sinds lang bekend was. Hij keert zelf nog weinig stenen om. Hij zet alles wel meesterlijk in verband: een kliek van aartsconservatieve zakenmannen houdt de natie in haar greep om zaken te kunnen doen.

Deze film werkt vooral vanwege de schrille contrasten. Nog maar nauwelijks heeft een moeder in Bagdad hartverscheurend op het puin van haar huis staan huilen, of daar gaat een golfje van herkenning door de bioscoop omdat Britney Spears, kauwend op een chiclette, te kennen geeft dat de Amerikanen zich geen zorgen hoeven te maken over Bush. Nog maar net heeft Bush de overwinning afgekondigd, of in Irak explodeert een bom midden in een Amerikaanse patrouille. Het verzet barst los.

Moore's commentaarstem is licht-ironisch, maar iets te vaak lepelt hij zijn publiek nogal gul de pap in de mond. De leiders trekken op basis van een leugen ten oorlog, zegt Moore, dat amorele gedrag kan niet anders dan amoreel gedrag van de soldaten op te wekken. Hij illustreert zijn uitspraak met beelden van soldaten die de goorste minachting uitslaan voor Iraakse gevangenen.

George W. Bush drijft met zijn knullige openhartigheid het cynisme ten top. Waarom zouden de Bin Ladens ooit Bush Junior omkopen? Zegt Bush Junior: "Ik heb onbeperkte toegang tot mijn vader, de president". Of Bush Junior speechend tot een business-gala: "Dear Haves and Have-Mores (gelach), some say you are the elite, I say you are my base (gelach".

Gelukkig laat Moore zijn basis niet los. Als het grote publiek zich al met deze film zal vereenzelvigen, dan toch dankzij Lila Lipscomb, de vrouw uit Flint die van een patriot omkeert tot een pacifiste omdat ze zelf in Irak een zoon verliest. Eens de achtergrond van de oorlog tegen Irak is uiteengezet, krijgt Lila een belangrijke plaats in de film. Zij verpersoonlijkt de bewustwording die Moore voor heel mainstream-Amerika verhoopt.

point of view of an iraqi
by Manuel Tuesday, Jul. 20, 2004 at 9:00 PM

here is the point of view of an iraqi about that movie

http://www.roadofanation.com/blog/archive/2004_07_01_roadofanation_archive.html#108918450965633448

arch/ive/ief (2000 - 2005)