Fahrenheit 9/11 / Michael Moore rukt Keizer Bush kleren van het lijf

Fahrenheit 9/11 / Michael Moore rukt Keizer Bush kleren van het lijf
by raf Friday, Jul. 02, 2004 at 7:21 AM

Onder Michael Moore's nieuwste filmtitel Fahrenheit 9/11 had net zo goed "de temperatuur waar de waarheid opbrandt" kunnen staan. Bijna twee uur duurt deze documentaire. Eén lange opsomming is het van de leugens van George W. Bush en zijn entourage. Een film van overduidelijke Amerikaanse factuur, maar ook een briljante demonstratie van hoe explosief sociale massa-communicatie kan zijn.

De proloog, Election Night in november 2000. George W. Bush is nog niets meer dan een Texaanse kluns, zij het een rijke Texaanse kluns. Alle tellingen wijzen uit dat Al Gore de verkiezingen wint. Tot John Ellis, neef van Bush en grote baas van Fox-TV, in actie komt en zijn station meldt dat Bush voorop ligt.

De eerste leugen wordt waarheid, het opperste gerechtshof bevestigt de fraude, parlementaire procedures baten niets. Op de dag van zijn inzwering wordt Bush' limousine met eieren bekogeld. De baas van de machtigste staat ter wereld durft zijn limo niet uit.
In de eerste acht maanden van zijn bewind is George W. Bush "a lame duck", vertelt Michael Moore. 42% van zijn tijd is hij met... vakantie.
Op 11 september bezoekt Bush een lagere school in Florida. Wanneer hij, pas na de tweede vliegtuigcrash in New York, wordt ingelicht, slaat hij blauw uit van twijfel. Moore: "wat denkt Bush? dat hij iets vaker naar zijn werk had moeten gaan? dat hij de terrorisme-rapporten had moeten lezen? of denkt hij: hoe ga ik de Bin Laden's uit de wind zetten?"

Pak de killer

De families Bush en Bin Laden zijn business-vrienden, Michael Moore toont het overtuigend aan. Voor hij president wordt, bakt Bush Jr. niets van zijn business. Hij boort alleen droge putten aan. Maar telkens een van zijn firma's in moeilijkheden komt, snelt de Saoedische miljonairsfamilie Bin Laden met kredieten te hulp.
Héél kras is: op de ochtend van 9 september 2001 zit in het Ritz-hotel in Washington de top van de Carlyle-groep, Amerika's vijfde wapenleverancier, in meeting. Een onderonsje van voormalig minister James Baker, Bush Senior en een Bin Laden-telg. Tesamen kijken ze op televisie naar de Twin Tower-tragedie.
Daar voert Michael Moore een fragment uit Dragster op, een politie-serie uit de oude doos. Vraagt Moore: wat doet een cop als hij een moordenaar wil pakken? Hij ondervraagt de familie. Wat doet Bush? In de dagen volgend op de aanslagen, laat hij 142 Saudi's waaronder 24 Bin Ladens met commerciële vluchten uit de States vertrekken.
Anders dan in Bowling for Columbine verschijnt Michael Moore's karuur niet zo vaak in Fahrenheit 9/11. Pas op dit punt komt hij voor het eerst in beeld, op de stoep van de Saoedische ambassade in Washington, waar hij duidelijk maakt dat Saoedi-Arabische investeerders 7% van de United States in handen hebben. Wanneer zij hun geld zouden terugtrekken, gaat de Amerikaanse economie onvermijdelijk aan het wankelen. En dus kiezen de Amerikaanse cops niet de Saoedische maar... de Afghaanse piste.

Bonanza

Moore graait andermaal in het televisie-archief: de Afghanistan-episode opent met de vlammende generiek van Bonanza en het kopje van Tony Blair is netjes onder de hoed van Bonanza-acteur Little Joe Cartwright ge-photoshop-ped. Hoe onverbiddelijk de Amerikaanse vlammenwerpers en grottenbommen in Afghanistan ook tekeergingen, de vroegere Bush-medewerker Richard Clarke reduceert de oorlog tot een bagatel: "er zijn maar 11.000 soldaten gestuurd; in héél Manhattan loopt er meer politie rond". Bovendien laten de Marines het grottencomplex van Osama Ben Laden twee maanden lang ongemoeid!
Moore zet het waarom bijzonder grafisch in kaart: de sleutel ligt in Houston, Texas bij de pijpleidingen-bouwer Unocal dat een project heeft in Afghanistan. Unocal doet zaken met Halliburton van de Amerikaanse vice-president Dick Cheney. Een vroegere advizeur van Unocal, Hamid Karzaï, wordt door Washington in Afghanistan op de troont gekatapulteerd.

Moore's stunt

Hier slaat Fahrenheit 9/11 om, van een ontrafeling van Bush' machtspolitiek naar een aangrijpende aanklacht van doorsnee-Amerikanen, die stilaan beginnen te snappen wat er gebeurt. Die burgers moeten een flink stuk van hun rechten prijsgeven, omdat het land door terroristen wordt bedreigd. Met de Patriot Act treedt de politie-staat in werking: een geitewollensokken-vredesgroep (Moore's woorden) zoals Peace Fresno wordt geïnfiltreerd door de politie, een zestiger die al te vrijmoedig over de militaire avonturen spreekt, wordt verklikt bij de FBI. Maar de zogenaamde volksvertegenwoordigers die de Patriot Act hebben gestemd, bekennen dat ze de wet niet eens gelezen hebben. Wat doet Moore met zijn flair voor politieke stunts? Hij rijdt met een frietkraam-met-speakers voorbij het parlement en leest aan de parlementairen hun terreur-wet voor.

CD Urban Warfare

Op 19 maart 2003 starten de bombardementen op Irak. Voor de Marines van het invasie-leger is de grondoorlog adembenemende rock 'n roll. CD Urban Warfare, zo vat er één het samen: in de pantserwagens hangens ze hun CD-speler aan de radio en spelen Let The Motherfucker Burn door hun hoofdtelefoons.
Een Iraakse moeder huilt op het puin van haar huis, Britney "kauwgom" Spears verklaart plechtig dat de natie Bush kan vertrouwen. Dan landt Bush voor een PR-stunt op een vliegdekschip, en staande voor een spandoek met het opschrift Mission Accomplished zegt hij plechtstatig : The Us have prevailed! In Moore's film duurt de overwinning welgeteld twee seconden, net zo lang tot voor de Amerikaanse troepen in Irak de hel van het verzet losbreekt en het verdriet over gesneuvelde Amerikaanse soldaten zich als een boomerang tegen de potentaten in het Witte Huis keert.

Michael Moore trekt opnieuw keer de straat op. Samen met korporaal Henderson, een kraaknette veteraan van Bagdad, gaat hij postvatten aan het Congres om er parlementairen op te wachten en te vragen of ze hun kind naar het front in Irak willen sturen. Op één na lopen ze Moore allemaal voorbij.

www.fahrenheit911.com/

zeer aangrijpend
by Mat Thursday, Jul. 08, 2004 at 12:57 PM

Heb hem net gezien en het is een zeer aangrijpende(in alle betekenissen van het woord) film. Soms zeer hilarisch dan weer hartverscheurend. Bij momenten was het moeilijk om geen traan te laten.
Eén van de scenes die ik nooit zal vergeten is hoe Rumsveld voor de camera verklaart hoe precies de bombardementen gebeuren tezamen met de zeer pijnlijke scene over een huis dat net werd gebombardeerd en een vrouwelijk familid van de bewoners die de daders verwensd.

Deze film/documentaire moet je zien!

teveel van het "goede"
by Tester Thursday, Jul. 08, 2004 at 7:11 PM

Fahrenheit 9/11 is een kritische film die het duidelijk op de Amerikaanse regering gemunt heeft. Op zich is daar niks mis mee, maar op één of andere manier lijkt dit meer op een wraakactie dan een genuanceerd kritisch beeld. Niet voor niets wordt hij in de VS de linkse tegenhanger van Rumsveld genoemd.

geen documentaire
by tim Wednesday, Aug. 04, 2004 at 1:33 PM

"Fahrenheit" is geen documentaire, maar een politiek pamflet. De bedoeling van de film is helemaal niet om een goeie film te maken, laat staan een goeie documentaire, maar wel om vuurtje te stoken en de verkiezingen te beïnvloeden. Allemaal goeie intenties (en soms is 'ie echt grappig), maar ik vind dat Moore zich bezondigt aan juist dezelfde manipulatie-technieken als Bush. Bijvoordbeeld bij de opsomming van de "coalition of the willing": Nederland (hashpijp), Marokko (filmpje van achterlijke cultuur, 100 jaar oud, voor't komisch effect nog versneld afgespeeld), en andere landen stelt 'ie gewoon voor als achterlijke 'prutslanden'. Moore heeft evenveel respect voor die landen als Bush voor Afghanen.
Voor de rest: hopelijk heeft de film effect.

btw: Bowling for Columbine was schitterend!

arch/ive/ief (2000 - 2005)