arch/ive/ief (2000 - 2005)

A New step in World domination.

Wat velen reeds zagen aankomen is bewaarheid geworden. Na de testcases ‘Joegoslavië’ en ‘Afghanistan’, is met ‘Irak’ de nieuwe stap naar werelddominantie gezet. De VS zijn erin geslaagd onder het mom van een (be)dreigend terrorisme internationale instellingen als de VN en de NAVO volledig naar hun hand te zetten. Van die laatste zal dat waarschijnlijk niet verwonderlijk klinken, toch heeft zij pas als laatste van die twee zich geschikt naar de ‘feiten op het terrein’. De VN hebben sinds de start van de Irak-VS oorlog reeds meermalen blijk gegeven van hun ‘realiteitszin’ en gezorgd voor een internationale erkenning en legitimatie van de invasie.
Het was dan ook op deze legitimatie dat de NAVO, dat bovendien verleden jaar nog speciaal haar statuten aanpaste om aanvalsoorlogen te kunnen beginnen, zat te wachten. Het wachten wordt nu beloond met een principe-overeenkomst dat NAVO-troepen, net als voordien in Joegoslavië en Afghanistan, hun vakkennis kunnen gaan etaleren in Irak. Zij het dan nog om voornamelijk logistieke opdrachten, het opleiden van het Iraakse leger, toch is deze specifiëring noodzakelijk: zo lopen ze niet in het vaarwater van de echte ‘masters on the ground’: the U.S. Army. Want laten we wel zijn, NAVO, dat zijn niet de geallieerde bondgenoten van welleer, dat is Amerika en al wie haar wil volgen.

Een vraag die we allicht niet in de media zullen horen en waar nog minder vlug een antwoord zal op komen is waarom het Iraakse leger überhaupt nog moet opgeleid worden? Een leger veronderstelt toch reeds die opleiding? Akkoord het Iraakse leger is ontbonden geweest, een grote blunder horen we vaak zeggen. Part of the Plan moeten we erkennen. Maar dat neemt niet weg dat de soldaten van het voormalige leger, waar overigens overvloedig naar gesolliciteerd zal worden voor dat ‘nieuwe’ leger, niet meer opgeleid zijn.
Het is duidelijk, het enige wat er nieuw aan is, is haar opdracht, wie zij dient te beschermen, dat is niet langer haar eigen bevolking, maar de Amerikaanse belangen.

Dat geldt dus ook voor die internationale instellingen, wiens medeplichtigheid met het Amerikaanse belang dan ook haar legitimiteit voor de verdere toekomst hypothekeert. Dit wordt duidelijk gemaakt in Afghanistan, waar VN-medewerkers om de haverklap het leven laten. Ook de aanslag in Bagdad, waarbij VN-gezant De Mello om het leven kwam ligt volledig in deze lijn. Wat ook in deze lijn ligt is het door het Iraakse verzet executeren van medewerkers -een eufemisme voor medeplichtigen- van het Amerikaanse bezettingsleger in alle geledingen van de logistiek. Zij het vertaler, ingenieur, ‘veiligheidsagent’, of gewoon arbeider. Met hun dood tonen ze de kwetsbaarheid, zoniet de zwakheid van de macht van het geld.

Anti-kapitalisten dienen niet te treuren om het verlies van deze mensenlevens, zij dienen anderen erop te wijzen dat er in de strikte polarisatie (with us or against us), die overigens door henzelf gestart en gecultiveerd wordt, geen onderscheid gemaakt kan worden in rang, stand of orde. We are all responsibel.
Noch dienen zij rekenschap te geven voor de voorkomende ‘collateral damage’; zowel een term als een gegeven uitgevonden ter omschrijving -als eufemisme opnieuw- van de schade door henzelf en hun systeem berokkend. Want wie zal er uiteindelijk in tienvoud lijden onder hun systeem?

Ze plaatsen bovendien de respectieve personen voor hun verantwoordelijkheid in deelname aan een veroveringspolitiek. Dat zij hun vrije keuze kunnen bekopen met de dood mag toch verwonderlijk heten. Rechtspraak, zowel nationale als internationale, legt beperkingen op op het zelfbeschikkingsrecht. Men is m.a.w. principieel niet vrij met zijn lichaam en leven te doen wat men wil; minstens toch wanneer anderen daarbij betrokken worden; zoals een Antwerps rechter en sm-beoefenaar evenals een dwerg die zichzelf inzette bij en voor dwergwerpwedstrijden enkele jaren gelden mochten ondervinden. Of abortus en euthanasie. Maar het leven geven voor oorlog mag en kan wel? Tenzij natuurlijk dat dat leven tot de vijand behoort; dan zijn het zelfmoordterroristen.

Er wordt dus een nieuwe stap gezet naar werelddominantie. Het is de dominantie van de pseudo-democratie. Dat werd vandaag nog maar eens duidelijk bij de ‘machtsoverdracht’ van het Amerikaans bestuur naar de Iraakse interim-regering/ president.
Meer schokkend dan de vrijgegeven foto’s van folterpraktijken in Abu Ghraib is het gemak waarmee de internationale en voor ons nationale politieke wereld het bestaan van deze pseudo-democratie erkennen én ondersteunen. Het aantal eufemismen zal dus weer sterk toenemen, de leugen tot waarheid verheffend.

Nu de NAVO-plooien worden gladgestreken, de normalisatie van het abnormale een feit, ligt de weg naar méér open...