arch/ive/ief (2000 - 2005)

Democratie overwegen, democratische overwegingen,


Wanneer we democratie in haar strikt liberale vorm beschouwen als mogelijkheid tot de uiting van de vrije wilsbeschikking of het zelfbeschikkingsrecht, waarom kan een meerderheid daarin dan niet beslissen deze democratie op te heffen? Uit respect voor de minderheid? Meteen wordt duidelijk dat, wanneer we het over democratie hebben, moet vaststaan wat dat nu eigenlijk inhoudt. Naast die inhoud is er de onmiskenbare realiteit. De dagdagelijkse gebeurtenissen in en van de politiek, welke telkens weer die inhoud zouden moeten bevestigen. Tot daar de theorie.

De praktijk.
Vertrekkend vanuit de vaststellingen dat wat vandaag klaarblijkelijk als democratie wordt aanzien, niets meer is dan een bestuursvorm waarin een absolute minderheid beslist, en in tegenstelling dus tot wat ze zich voorhoudt te zijn, een bestuursvorm gedragen door een meerderheid van de bevolking, is zij een bestuursvorm die wordt getolereerd, aanvaard, gedoogd door die meerderheid met behulp van de leugen. De leugen die de praktijk in overeenstemming met de theorie dient te brengen, of omgekeerd zoals we later zullen merken.
Daarmee onderscheidt zij zich dus in niets met welke andere mogelijke bestuursvorm waar ook ter wereld, ooit bestaan of nog bestaand. Geschiedenis leert ons dat bestuursvormen, democratieën incluis, zowel gesteund als gedoogd worden tot op kritieke momenten waarop ze worden omvergeworpen. Het is verkeerd te denken dat door de meerderheid van de bevolking aanvaarde bestuursvormen democratieën zijn. Dat begrijpen wij gemakkelijk wanneer het gaat over wat wij als dictatoriale regimes omschrijven (vb. Sadams Irak), dat ligt moeilijker wanneer wij even naar onszelf moeten kijken.

Kritiek van de drie traditionele partijen (liberalen, socialisten, katholieken) als zou het Vlaams Blok, en meer nog een regeringsdeelname van die partij een bedreiging zijn voor die democratie is onterecht. 1) De leugen (over het verschil tussen theorie en praktijk) moet immers gehandhaafd blijven wil de partij nog gelegitimeerd (= tijdelijke aanvaarding door de meerderheid van de bevolking) blijven. 2) Inhoudelijk hebben ofwel deze traditionele partijen hun programmapunten, op enkele accenten na reeds aangepast of afgestemd op dat van het Vlaams Blok, ofwel heeft deze laatste leentje buur gespeeld. Dat behoeft, wanneer we het migranten -en vluchtelingenstandpunt bekijken geen uitleg. 3) Er wordt reeds jaren met deze partij op alle bestuurlijke niveaus samengewerkt. Niet dat ze daarom overeenkomen, laat staan dat men ermee wil regeren, maar dat doen de traditionele partijen evengoed niet. Het liefst van al wil elke partij immers alleen regeren.

Als er al een dreiging uitgaat van het Vlaams Blok, dan is het: 1) met betrekking tot het voortbestaan van het koninkrijk België, de natie en 2) minder potentiële macht voor de overige drie partijen. De grote machtskoek dient nu verdeeld te worden onder vier.

Mijn stelling echter is dat de blijvende electorale winst van een partij als het Vlaams Blok, los dus van haar expliciet inhoudelijk programma, en de grote(re) electorale verschuivingen zoals te zien in de laatste verkiezingsuitslagen, meer van doen heeft met bereiken van dat kritieke punt in de geschiedenis waar een bevolking zich afkeert van haar bestuursvorm; in dit geval de schijndemocratie.

Dit gaat gepaard met een zoeken naar het ‘andere’. Een aftasten van de mogelijkheden. Dat dit aftasten niet resulteert in electorale winst voor linkse of andere oplossingen kan je lezen elders op deze site. Maar meningen als zouden ze absoluut niet mogen regeren houden voor mijn part geen steek. Het maakt immers deel uit van onze ‘democratische cultuur’ dat de grootste partij het meest te zeggen heeft. Bovendien, het voortbestaan van het Vlaams Blok, en een regeringsdeelname, zal of kan de benadering van dat kritieke punt in de geschiedenis alleen maar bespoedigen. En, belangrijker, elke bevolking heeft ook recht op onrecht. Heeft het recht haar geschiedenis, die ze vergeten is (te leren) te herbeleven.

Valt de afwijzing van regeringsdeelname van het Vlaams Blok ter linkerzijde niet te beschouwen als vrees omdat zij dan eens werkelijk uit hun kot zouden moeten komen. Of dat ze in hun ultieme vrees voor het leven niet geconfronteerd willen worden met hun eigen historiciteit? Beseffen dat je gaat sterven is één, beseffen dat je gaat sterven om wat je denkt of zegt, terwijl je evengoed iets anders kan denken of zeggen, is twee.

De verontwaardiging over de electorale winst van het Blok door de traditionele partijen en haar hoogwaardigheidsbekleders is ronduit schijnheilig niet alleen vanwege hun inhoudelijke gelijkenissen, maar omdat zijzelf de oorzaak zijn van de huidige ‘democratische’ simplificatie en dialectiek. Met de winst van het Vlaams Blok krijgt ze een koekje van eigen deeg. Nu kunnen ze de kiezers niet verwijten dat ze gekozen hebben voor de meest simplistische der bekende partijen.

Voorts is de oproep van Attac, hoewel begrijpelijk, toch ook opmerkelijk. Welke democratie willen ze nu eigenlijk redden?

De polarisering, voor of tegen een Vlaams Blok regering, werkt immers als een bliksemafleider voor de discussie die werkelijk zou gevoerd moeten worden: hoe ziet onze democratie eruit en hoe zou ze er beter kunnen uitzien? En merk ik daar tussen die ondertekenaars van de Attac-oproep niet onzer allen priester-filosoof en moraalridder E. Vermeersch op?
Deze polarisering is tevens een farce, een toneelstukje. Opgevoerd onder het moto ‘het water is nog veel te diep’, houden politici momenteel vnl. zichzelf voor dat democratie en morele code een regeringsdeelname met het Blok (voorlopig) in de weg staan. Terwijl blijkbaar een aanzienlijk deel van de bevolking (minstens 25%) daar helemaal geen graten in ziet. Dit is valse bescheidenheid.

Het cordon sanitair was een identiteitsbepalende factor; niet zozeer voor het Vlaams Blok dat daarin als extreem-rechts en verderfelijk werd bestempeld, maar vooral voor die traditionele partijen die er zich ‘democratisch’ noemden.
Nu wordt de onzinnigheid van deze lineaire links-rechts democratie duidelijk. Is bijvoorbeeld de CD&V een centrumpartij? Een partij die de kerk in het midden houdt?
Toch niet omdat ze jarenlang deel uitmaakte van het beleid en tevens de grootste partij was? Misschien omdat ze het meest bereid was tot compromissen sluiten, maar ook dat alleen als het in hun voordeel/belang bleef.

Nu, de politieke oplossing voor een Vlaams Blok regeringsdeelname zoals reeds voorgesteld en die zal gebeuren is het (verder) verwerpen van de hierboven vermelde obstakels: democratie en morele code, tot doorwaadbare plassen. En eens te meer zal blijken dat het voorbereidende werk der ‘democraten’ in dank zal aangenomen worden door fascisten die op hun beurt voor een volledige drooglegging zullen zorgen.