arch/ive/ief (2000 - 2005)

Stem Blanco is een politiek onafhankelijk, niet commercieel initiatief, ongebonden met eender welke belangenorganisatie, exclusief bestaand via het internet, met als enige middelen een kritische geest, een computer en een internetverbinding.

Een initiatief opgestart door Ronald Clercx, maatschappelijk assistent (met een specialisatie in sociaal cultureel vormingswerk) en autodidact in de politieke wetenschappen. Ronald Clercx werkte ondermeer als coördinator straathoekwerk voor Stad Oostende en als educatief medewerker bij het Centrum voor Basiseducatie.

Stem Blanco heeft als algemene doelstelling de lezers te informeren over de grote kloof tussen het imago en de praktijk van de traditionele partijen. Welke waarden en belangen worden er werkelijk gediend? Welke groeperingen hebben het voor - of nadeel bij het beleid van de traditionele partijen?

Op de website wordt onder meer ingegaan op de impact van de kiesdrempel op de verkiezingen en worden onder meer de begrippen 'democratie', 'socialisme', 'liberalisme', 'ecologie' nader toegelicht en gelinkt aan de reële beleidsmaatregelen van de belangrijkste politieke families.

In hoeverre zijn de grote media medeplichtig aan de verkiezingsoverwinning van Vlaams Blok?

In de mega mediaverslaggeving was er bvb. totaal géén informatie over nieuwe of kleinschalige politieke initiatieven. Tijdens de tv-verslaggeving over de verkiezingsresultaten werden zelfs de gebruikelijke balkjes van kleinere partijen en het aantal blanco / ongeldige stemmen niet meer weergegeven.

Kleine initiatieven krijgen géén aandacht in de grote media omdat ze klein zijn en méér dan bekende initiatieven mogen avond na avond op véél te véél aandacht rekenen. Hetzelfde debat met dezelfde tenoren werd avond na avond opnieuw geprogrammeerd. Steeds dezelfde politieke kopstukken vertellen steeds hetzelfde verhaal met variaties tussen lichtblauw en donkerblauw.

De hamvraag voor de kiezer die niet langer vertrouwen heeft in het beleid van de traditionele politieke families werd hierdoor méér dan ooit op de spits gedreven: een stem voor of tegen Vlaams Blok? Een stem op een nieuw initiatief wordt sowieso al als 'verloren' gëinterpreteerd wegens de kiesdrempel van 5 %.

De volledige analyse en duiding van het onafhankelijk initiatief Stem Blanco vindt u op:

http://users.telenet.be/stemblanco

Ronald Clercx

En vooral dezelfde ziekte als bij het Vlaamsblok. Zuur doen en geen enkele oplossing bieden. Enkel afgeven en afbreken. Ik zou zeggen: "Eet nog een citroen."

Als het je niet zou lukken de hele website te doorworstelen, wil ik je hier toch even één van de hoogtepunten serveren:

'Het voorstel van Stem Blanco: een onmiddellijke economische boycot op Europees niveau tegen alle landen die op grote schaal vluchtwegen organiseren voor kapitaal en een onmiddellijk beslag op alle vermogen wanneer wordt vastgesteld dat één van de tien rijkste procent Belgen zichzelf verrijkte door het gebruikmaken van buitenlandse vluchtwegen voor kapitaal. Daarna zullen we overgaan tot de decapitatie net zoals in de Franse Revolutie, toen een bevolking het ook meer dan beu was gegijzeld te worden door een elite.'

'Stem Blanco' zit voor geen grapje verlegen, althans dat hoop ik maar!

De auteur van een reactie op Stem Blanco gaat er verkeerdelijk van uit dat de eisen van Stem Blanco géén oplossing bieden.

Oplossingen zijn inderdaad onmogelijk zodra men steeds (federaal) vanuit een neoliberaal perspectief naar oplossingen zoekt (quasi alle traditionele partijen inclusief Groen! en Vlaams Blok hanteren op bouwen voort op een toegenomen neoliberale tendens).

Een pleidooi voor een minder neoliberale analyse van de maatschappij is géén pleidooi voor bvb. het communisme (alhoewel auteurs van kritische stukken over de neoliberale tendens vaak al te kortzichtig in de laatste categorie belanden). Stem Blanco is voorstander van één veel meer sociaal gecorrigeerde vrije markteconomie op Europees vlak.

Sociale maatregelen tegen al te grote kapitaalaccumulatie zoals bvb. een vermogensbelasting zijn inderdaad federaal gezien onzinnig, gezien het kapitaal dan in de kortste keren vluchtwegen zal zoeken naar andere regio's. Het recente voorbeeld van de fiscale amnestie toont de machteloosheid van federale regeringen aan: zelfs fiscale fraude wordt slechts héél licht gesanctioneerd. Zolang op Europees vlak géén vuist wordt gemaakt naar het versassen van grote kapitalen of het economisch boycotten van landen die op grote schaal in vluchtwegen voor kapitaal voorzien, blijven federale regeringen noodgedwongen de lakeien van de industrie en grootkapitaal.

Elke maatregel die financiëel nefast is voor de meest vermogenden leidt er immers toe dat deze bedrijven zich in andere regio's vestigen, al dan niet binnen de Europese Unie. Het is tevens ontstellend hoe op Europees vlak voornamelijk werk wordt gemaakt van het uniformiseren van Europa tot een vrijhandelszone, maar hoe uniforme sociale bescherming van de bevolking achterop blijft. Het toont nogmaals welke belangen zogenaamde volksvertegenwoordigers dienen.

De afschaffing van de kiesdrempel is een tweede eis van Stem Blanco om de democratie in ere te herstellen. Niet alleen moeten nieuwe initiatieven hierdoor daadwerkelijk een kans krijgen om een verkozen mandataris te behalen, nieuwe initiatieven moet ook bij wet toegang krijgen tot de grote media om hun visie bekend te maken en op een subsidie kunnen rekenen om hun standpunten bekend te maken.

België is een schijndemocratie: dezelfde kopstukken vertellen avond na avond dezelfde variatie op het neoliberale verhaal, terwijl nieuwe initiatieven géén toegang krijgen tot de media omdat ze niet bekend zijn en hierdoor ook nooit bekend zullen worden bij een groter publiek.

Stem Blanco verwerpt de neoliberale analyse omdat vanuit dit perspectief de mens gedegradeerd wordt tot een product die al dan niet in de markt goed in de markt ligt. Het verlonen van een activiteit staat bvb. niet in proportie tot de effectieve meerwaarde voor de samenleving. Terwijl een verpleegster of bejaardenhelpster bvb. een zeer mager loon krijgt voor een functie die toch véél biedt aan de samenleving, wordt een kaderlid die aan het hoofd staat van een bedrijf die een zoveelste variatie op een reeds bestaand product bekend méér dan honderdmaal zoveel wordt vergoed.

Alhoewel het grapje de 'decapitatie' van de elite net zoals in de Franse Revolutie, niet letterlijk te nemen is, wil Stem Blanco hiermee de ernstige sociale gevolgen van het asociale gedrag van een elite benadrukken.

Marc Vandepitte, (tevens te lezen op de website van Stem Blanco) stelt het in het kort als volgt voor: mocht de rijkste elite van België slechts één kwart van hun vermogen inleveren dan zou dit voldoende zijn om te vermijden dat de regering ook maar één euro hoeft te bezuinigen op uitgaven in de sociale zekerheid of op de totale begroting. Hierdoor zijn de 10 % van de rijkste klasse van België nog niet eens wezenlijk verarmen want hun opgebouwd privékapitaal is zo groot dat ze zo een maatregel nog niet eens zou leiden tot wezenlijke verarming.

Men kan zich terecht de vraag stellen indien de duale samenleving tussen have en have not's niet alleen groeiend is maar nog meer bestendigd wordt door bvb. de belastingverlagingen. Voor Jan met de pet betekent een belastingverlaging op jaarbasis hoogstens een paar honderd euro (indien hij tenminste over een loon beschikt), voor de reeds kapitaalkrachtigen weegt een belastingverlaging véél en véél meer door op het netto beschikbare inkomen.

Het bezitten van megavermogens wordt hoe langer hoe meer als 'normaal' beschouwd, zelfs iets wat men moet nastreven in de neoliberale samenleving omdat men dan respect en aanzien geniet.

Stem Blanco weigert personen of groeperingen die over megakapitalen te beschikken met respect te behandelen. Het beschikken over dergelijke kapitalen, terwijl de sociale noden stijgend zijn en de federale regering in nood om in sociale uitgaven te voorzien, zijn een voorbeeld van decadentie en asociaal denken van een eliteklasse.

Er is immers in wezen géén verschil tussen de grootgrondbezitters in een pre - industrieel tijdperk en de top van de multinationals nu. Blinde winst, los van enig sociaal besef wordt nagestreefd.

Hoe het ene tot het andere leidt wordt ook nauwelijks benadrukt: het uitbetalen van minimumlonen of het verliezen van een job leidt tot sociale deprivatie.

In België bezit 10 % van de rijkste klasse van een bevolking over 50 % van alle middelen en bezittingen (cijfers De Standaard, zie tevens de lijst van de 200ste rijkste Belgen).

Men kan zich dan ook terdege afvragen indien er op het verwerven en het accumuleren van megavermogens eerder sociaal respect moet staan of een decapitatie. De verrijking van de ene (bvb. arbeid ondermaats vergoeden)staat immers in rechtstreeks verband met de verarming van de andere (bvb. niet langer in de aanschaf van een eigen huis voorzien).

En gij denkt al deze veranderingen te realiseren via het stemhokje??

Het alternatief "veel meer sociaal gecorrigeerde vrije markteconomie" klinkt nogal mager. Trouwens, met die clichéuitdrukking slaan al de centrumpartijen ons al jaren om de oren. Kan een vrije markteconomie ooit rechtvaardig zijn? En waarom geen communisme? Dat hoeft toch niet gelijk te staan met stalinisme-leninisme (genre PVDA)?

Dit betreft een reactie op de kritiek van Patrick Laureys:

In de 1ste plaats: een vrije markt economie met sociale correcties is een relatief begrip, vooral wat de 'sociale correcties' betreft.

'Sociale correcties', zoals heden ten dage toegepast betekenen concreet: inkomsten uit arbeid, kapitaal en verkoop van producten worden belast (waarbij de 1ste factor het meest belast wordt in tegenstelling tot belegd kapitaal die het minst belast wordt), om die belastingen vervolgens te herverdelen in het 'algemeen belang'.

Concreet: wie zijn inkomsten uit arbeid haalt, draagt procentueel sowieso al véél en véél meer bij tot de herverdeling in het algemeen belang dan wie bvb. zijn kapitaal belegd en daarop enkel een roerende voorheffing van 13 % betaalt (als dat geld tenminste niet in het buitenland zit waardoor ook de voorheffing wordt ontlopen).
We kunnen zoiets moeilijk als een 'sociale correctie' gaan interpreteren: wie al bemiddeld is draagt immers procentueel minder bij dan wie (noodgedwongen) zijn inkomsten uit arbeid haalt. Wie het meest behoefte heeft aan sociale bescherming (diegenen die afhankelijk zijn van arbeid) draagt procentueel het meest bij.

De sociale zekerheid wordt ook niet gefinancierd door de inkomsten van de overheid uit belastingen, maar exclusief via de belasting op arbeid via de werkgevers en de werknemers. 'Sociale correctie' zie ik als prioriteit n° 1, toch wordt de sociale bescherming stelselmatig afgebouwd wegens gebrek aan financiering.

Hieruit kan afgeleid worden dat de inkomsten van de overheid op bvb. belasting op kapitaal zelfs niet gebruikt wordt om de sociale zekerheid te financieren. Logisch gezien houdt dit compleet géén steek wanneer we het over 'sociale correcties' hebben of in mijn woordenboek: het teveel van de enen herverdelen over het tekort van de anderen. Overtollig kapitaal zou logisch gezien véél en véél meer belast moeten worden in tegenstelling tot inkomsten uit arbeid, dat is pas 'sociale correctie'.

Maar laat ons realistisch zijn: dergelijke maatregelen zoals bvb. ook een vermogensbelasting moeten op Europees vlak genomen worden, willen ze al te veel kapitaalvlucht vermijden.

Wat de keuze van Stem Blanco voor een vrije markteconomie betreft:

- Het kind hoeft niet met het badwater weggegooid te worden. Alleen kunnen we vaststellen dat vrije markteconomie een veel sterkere behoefte heeft aan sociale correcties dan zoals vandaag toegepast. Sociale correctie betekent ook dat bvb. farmaceutische bedrijven die fortuinen verdienen bvb. verplicht zouden moeten worden om een percentage van hun producten GRATIS ter beschikking te stellen van ontwikkelingslanden, en in hun research verplicht moeten fondsen vrijmaken voor producten waar in westerse landen géén vraag voor is, maar des te meer in ontwikkelingslanden.

Traditionele politici hebben ons inderdaad decennia proberen wijs te maken dat er VEEL sociale correcties zijn, maar nuchter bekeken stellen we een tekort vast: wanneer er immers dergelijke excessen zijn dat 10 % van de rijkste laag van de bevolking 50 % van alle middelen in handen heeft (ik spreek over België: cijfers van De Standaard) dan kunnen we moeilijk stellen dat de sociale correcties voldoende zijn.

Communisme is mooi als een theoretisch begrip maar de praktische uitwerking heeft historisch gezien gefaald. Komt het communisme tegemoet aan de egoïstische reflex die de mens eigen lijkt te zijn? We kunnen dagelijks vaststellen dat een overgroot deel van de bevolking vooral op korte termijn denkt: mijn geluk. De verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok is misschien het beste recenste voorbeeld in België. Spijtig genoeg spelen politici eerder in op die egoïstische reflex dan er weerwerk tegen te bieden. Ze kunnen immers niet anders: een politieker die in België ronduit zou durven zeggen dat bvb. ook economische vluchtelingen meer dan recht hebben om hier naar toe te komen, die mag wel zijn zetel vergeten.

'Sociale correcties' zie ik ook als een veel groter percentage van de inkomsten uit Westerse landen ter beschikking te stellen van ontwikkelingshulp.

En zo, zijn er tientallen maatregelen die men kan uitvoeren als sociale correcties. Politici hebben ons enkel proberen wijs te maken dat dit gebeurt, de praktijk laat ons dagelijks anders zien.